ငရဲျပည္သုိ႔အလည္တစ္ေခါက္....(၆)

သုံးဘီးကားေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္သား က်ဳ႕ံက်ဳံ႕ေလးထုိင္ျပီး ငရဲျပည္ရဲ႕ရႈခင္းေတြကုိ အျပတ္ေငးမယ္ စိတ္ကူးနဲ႔ ေနရာယူထားတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စိတ္ကူးဟာ ဧည့္ၾကိဳငရဲသားရဲ႕ အေမာင္းၾကမ္းပုံေၾကာင့္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ ေဘးက ေဘာ္ဒီသံကုိင္းႏွစ္ခုကုိကုိင္ျပီး ႏွစ္ေယာက္သား ယိမ္းထုိးေနတယ္။

          `ဟာ…ဟာ….ေဟ့လူ…အဲ..ေဟ့..ငရဲသားၾကီး….ေျဖးေျဖးေမာင္းပါဗ်ာ အကုန္မသာေပၚကုန္အုံးမယ္`

ေျပာသာေျပာရတယ္တယ္ က်ဳပ္တုိ႔ေျပာတာကုိ သူၾကားဟန္မတူဘူး။ သူ႔ဖီလင္နဲ႔သူ ေနာက္ကုိ တစက္ကေလးမွ လွည့္မၾကည့္ဘူး  ၾကည့္ရတာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕က ဟုိင္းလတ္ေမာင္းတ့ဲဒရုိင္ဘာဘ၀ကေန ဘ၀ကူးလာတာလားမသိ။ တေနရေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔သုံးဘီးဆုိင္ကယ္ေလးက ရုတ္တရက္ဆုိသလုိ ေႏွးသြားတယ္။

          `ဟာ….ေသျပီကြာ….လမ္းပိတ္မွာဆုိးလုိ႔ အသားကုန္ေမာင္းပါတယ္ဆုိမွ …. ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ပြဲနဲ႔ လာေတြ႔ေနျပီ …. အလကား အလုပ္မရွိအကုိင္မရွိေတြ´

          ယာဥ္ေမာင္းငရဲသားရဲ႕ ျမည္တြန္ေတာက္တီးသံၾကားမွ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ ေတာ့တယ္။ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ပြဲေၾကာင့္သာေပါ့ နုိ႔မဟုတ္ရင္ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တေနရာရာမွာက်က်န္ေနခဲ့မွာ။ သုံးဘီးေလး ေႏွးသြားတုန္း ငရဲျပည္က ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ပြဲေလး ေလ့လာဦးမွ။ လက္ကုိင္ဖုန္းေလးသာ ပါလာခဲ့လုိ႔ကေတာ့ ဓါတ္ပုံရုိက္ထားျပီး လူ႔ျပည္ျပန္ေရာက္ရင္ ဂ်ာနယ္ထဲထည့္လုိ႔ရတယ္ ။ `ငရဲျပည္မွ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ပြဲမ်ားအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း´ တုိ႔ဘာတုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ျပီးေလ။

          က်ဳပ္တုိ႔သုံးဘီးေရွ႕မွာေတာ့ ငရဲသား၀တ္စုံေတြနဲ႔ အေရာင္အေသြးမ်ိဳးစုံ ငရဲသားေတြ ဆုိင္းဘုတ္မ်ိဳးစုံကုိ ကိုင္ျပီး ညႈိးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာထားေတြနဲ႔  လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ေနၾကတယ္။ လက္ထဲမွာ ကုိင္ထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေတြမွာေတာ့ ေရးထားတာ ဘာသာေပါင္းစုံပဲ။ ျမန္မာလုိေရးထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေတြလည္း တခုႏွစ္ခုေတြ႕ရတယ္။ က်ဳပ္လဲ မေနႏုိင္တာနဲ႔ ယာဥ္ေမာင္းငရဲသားကုိပဲ စပ္စုလုိက္တယ္။

          `ဘာကုိ….ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ၾကတာလဲဗ်´

          `ဘာရယ္လုိ႔မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ…..လာမယ့္ငရဲမင္းၾကီးေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ လက္ရွိငရဲမင္းၾကီးကုိ မၾကိဳက္ၾကလုိ႔ ဆႏၵျပေနၾကတာ´

          `ဘာလုိ႔မၾကိဳက္ၾကတာလဲဗ် …´

          `အာ…..ဟုိးအရင္ငရဲမင္းၾကီးလက္ထက္တုန္းကလဲ …. ဒီလုိပဲဆႏၵထုတ္ေဖာ္ေနၾကပဲဗ်ာ…. ေျပာင္းလဲခါနီးရင္ သာမဲ့ဘက္ကုိ ေျပးကပ္တာေပါ့ဗ်ာ….´

          `ေအာ္ .. ငရဲျပည္မွာလည္း ….ဒါမ်ိဳးရွိတာလား´ က်ဳပ္လဲ နဲနဲအံ့ၾသသြားတယ္။

          `ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ….ငရဲသားဆုိတာလူကျဖစ္လာတာေလ…လူ႔ဘ၀တုန္းကအက်င့္ေလးေတြလည္း နည္းနည္းေတာ့က်န္အုံးမွာေပါ့´

          သူေျပာတာလဲ ဟုတ္သလုိလုိရွိတာနဲ႔ က်ဳပ္လဲ လူတန္းၾကီးက ဆုိင္းဘုတ္ေတြကုိ လုိက္ၾကည့္မိတယ္။ တျခားဘာသာစကားေတြ မဖတ္တတ္ေတာ့ ျမန္မာလုိေရးထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေတြကုိပဲ ျပဴးျပဲျပီး လုိက္ရွာရတယ္။

          `ငရဲသားတုိင္း….တန္းတူအခြင့္အေရးရရွိေရး´

          `ငရဲခရုိနီမ်ား…အလုိမရွိ´

          `ႏွစ္ၾကီးငရဲသားမ်ားအား … လူ႔ျပည္အလည္ျပန္ခြင့္ေပးေရး´

          `ဆီပူႏွင့္အေၾကာ္ခံရျခင္းကုိ..မလုိလား၊ ေရလုံျပဳတ္ခံရျခင္းသာ..လုိလားသည္´

          `အဆင့္မမွီေသာ…ဒယ္အုိးမ်ား…. ခုခ်က္ျခင္းဖယ္´

          `ဘာသာအားလုံး…..တန္းတူညီမွ်….ျပစ္ဒဏ္က်ခံႏုိင္ေရး…..ေဆာင္ရြက္ေပး´

စသည္ျဖင့္ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြကေတာ့ အေတာ္စုံစုံလင္လင္ပဲဗ်။ က်ဳပ္လဲ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း အေတာ္ေလး မ်က္စိေနာက္လာတယ္။ ငရဲမင္းတေယာက္ရင္ဆုိင္ရမဲ့စိန္ေခၚမႈေတြကလည္းမနဲမေနာပါလား။ အဲသည့္ထဲမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဆုိင္းဘုတ္တခုကုိ က်ဳပ္ေတြ႔လိုက္တယ္။

          `ကမၻာၾကီး ပူေႏြးလာမႈကုိ တားဆီးေပးေရး´ ငရဲမင္းက ကမၻာၾကီးပူေႏြးလာမႈကုိ ဘယ္လုိမ်ား တားဆီးေပးႏုိင္မွာပါလိမ့္။ က်ဳပ္လဲေခါင္းပူေအာင္စဥ္းစားျပီး အေျဖမရတာနဲ႔ ယာဥ္ေမာင္းငရဲသားကုိပဲ စပ္စုရျပန္တယ္။

          `ငရဲသားၾကီး…ဟုိေလ…ကမၻာၾကီးပူေႏြးလာမႈဆုိတာ ငရဲျပည္နဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔တုန္းဗ်´

          `ဆုိင္တာေပ့ါဗ်ာ…..ကမၻာၾကီးပူေႏြးလာေအာင္လုပ္တဲ့ကိစၥေတြထဲမွာ က်ဳပ္တုိ႔ ငရဲျပည္က ဆီပူေတြအဆမတန္သုံးျပီး အျပစ္ေပးတာေတြလည္းပါတယ္ …. ဒါေတြကုိ တခ်ိဳ႕ပါတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး ငရဲသားေတြက ဆႏၵေဖာ္ထုတ္တာေပါ့ဗ်ာ.. ေဖာ္ထုတ္သာေဖာ္ထုတ္ေနတာ … ဘယ္တုန္းကမွလည္း သူတုိ႔ေတာင္းတာ မရဘူးပါဘူးဗ်ာ..ငရဲမင္းၾကီးကလည္း သူ႔ငရဲသားေတြ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ေပါက္ပန္းေသး ေတာင္းဆုိလုိ႔ရေအာင္ လႊတ္ထားေပးတာေနမွာပါ …. သူ႔ဆီေတာင္ လုိလားခ်က္ေတြ ေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး´

          `အာ…ဒါဆုိ…မီဒီယာေတြကေနတဆင့္ ငရဲမင္းၾကီးဆီကိုေရာက္ေအာင္လုပ္ရမွာေပါ့´ က်ဳပ္လဲ နည္းနည္းေလး အထြန္႔ေလးတက္ၾကည့္လုိက္တယ္။

          `က်ဳပ္တုိ႔ျမန္မာျပည္ေတာင္ မီဒီယာေတြအားေကာင္းလုိ႔ ဒီမုိကေရစီ ရလာတာဗ်´

          `ေတာ္ပါဗ်ာ…အရင္ငရဲမင္းၾကီးလက္ထက္တုန္းက Hell Media Group ဆုိတာရွိတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အဲဒီငရဲမင္းၾကီးသည္းေျခၾကိဳက္သတင္းေတြပဲတင္တယ္။ လက္ရွိငရဲမင္းၾကီးကုိ အသားကုန္ ႏွိပ္ကြပ္တယ္။ လက္ရွိငရဲမင္းတက္လာေတာ့ အရင္ငရဲမင္းကုိ အပုပ္ခ်တာနဲ႔ လက္ရွိငရဲမင္းၾကီးက ေသာက္ျမင္ကပ္ျပီး အ၀ီစိကုိ လြတ္ရက္မရွိပုိ႔ထားလုိ႔ တေကာင္မွ မက်န္ေတာ့ဘူး ….ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက မီဒီယာသမားလား´

          `အာ….ဟုတ္ပါ၀ူးဗ်ာ….က်ဳပ္ကဆရာ၀န္ပါ…ဟီးဟီး..မသိလုိ႔ေမးၾကည့္တာပါ´

က်ဳပ္လဲ ဇက္ကေလးပုျပီး ရယ္သြမ္းေသြးလုိက္ရတယ္။ သူေျပာပုံအရဆုိ ေၾကာက္စရာၾကီးေလ။

          `ေတာ္ေသးတာေပါ့….ဒီငရဲမင္းၾကီးက မီဒီယာသမားဆုိ ဆန္းစတစ္(Sensitive)ဗ်´

          က်ဳပ္တို႔စကားေျပာေနတုန္း ငရဲသားတန္းၾကီး စဲသြားတာနဲ႔ သေကာင့္သားက လီဗာကုိစြတ္ဆြဲျပီး အသားကုန္ေမာင္းတာနဲ႔ က်ဳပ္လဲထပ္မစပ္စုလုိက္ရဘူး။ အေတာ္ေလး ေမာင္းျပီးသြားတာနဲ႔ အမည္းေရာင္တုိက္ပုၾကီးတလုံးေရွ႕မွာ ထုိးရပ္လုိက္တယ္။

          `ဒါက ဘယ္ေနရာလည္း….ဟင္…´ တလမ္းလုံး ျငိမ္လာတဲ့ မင္းသားေနာင္ေနာင္က ထေမးတယ္။

          `ဒါ..ခင္ဗ်ားတုိ႕ကုိ အေရခြံ႕ဆုတ္မဲ့ေနရာေလ….´

          `အာ…ဟုတ္ဘူးေလ….က်ဳပ္တုိ႔ကေျမာလာတာေလ….ေမးစရာရွိတာေမးျပီး ျပန္လႊတ္ေပးမယ္ဆုိ´

          က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး သူ႔စကားေၾကာင့္ တကုိယ္လုံးက အေၾကာေတြေထာင္ကုန္တယ္။

          `ဟားဟား….က်ဳပ္ကေနာက္တာပါဗ်ာ…ဒီေနရာမွာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေျမာလာတဲ့သူေတြကို ေမးစရာရွိတာ ေမးျပီးရင္ ငရဲျပည္ေလ့လာေရးေလးဘာေလး ပုိ႔မွာေပါ့ဗ်ာ….ကဲ…တေယာက္ကုိ ကူးတုိ႔ခ ၂၀၀ ဆီထုတ္´

          `ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတာကေတာ့..ကူးတုိ႔ခဆုိတာ လူ႕ျပည္နဲ႔ငရဲျပည္ၾကားမွာပဲေပးရတာဆုိ…´

          မင္းသားက ထျပီးအထြန္႔တက္လုိက္တယ္။

          `ဒါေတြက ...အရင္တုန္းကေတာ့ဟုတ္တယ္။ အခုငရဲျပည္က ဆီေတာင္အရင္လုိေဖာေဖာသီသီ မရေတာ့ဘူး…အိတ္စိုက္ေနရတယ္ဗ်… ကဲ..ၾကာတယ္ဗ်ာ…၂၀၀ထည္းကုိ´

          သူအရစ္ရွည္ေနမွာစုိးတာနဲ႔ က်ဳပ္အိတ္ထဲက ၁၀၀၀ တစ္ရြက္ထုတ္ေပးလုိက္တယ္။ ငရဲယာဥ္ေမာင္း က်ဳပ္ကုိ ၆၀၀ ျပန္အမ္းျပီး လွစ္ခနဲေမာင္းထြက္သြာတယ္။ သူျပန္သြားမွ မင္းသားေနာင္ေနာင္ကုိ လွည္ျပီး ရန္ေတြ႕ရေသးတယ္။

          `ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ…ေငြေလး ၂၀၀နဲ႔ စကားအေျခအတင္ျဖစ္ေအာင္လို႔´

          `က်ဳပ္မွာ ပုိက္ဆံနည္းေနျပီဗ်´ သူေျပာမွ က်ဳပ္လဲနဲနဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။

          `ေအးဗ်ာ …ကၽြန္ေတာ္မသိလုိ႔ပါ…ေရာ့ေရာ့…ျပန္အမ္းတဲ့ပုိက္ဆံ ၆၀၀ ခင္ဗ်ားယူထားလုိက္… လူခ်င္းကြဲသြားရင္သုံးရတာေပါ့´ သေကာင့္သားက ဟန္ေတာင္မေဆာင္ေတာ့ပဲ ပုိက္ဆံကုိ ဇတ္ခနဲဆြဲယူျပီး ငရဲသား၀တ္စုံထဲ ထုိးထည့္သြားတယ္။

          `ေက်းဇူးပဲဗ်ာ…လူ႔ျပည္ေရာက္မွျပန္ဆပ္မယ္´

က်ဳပ္တုိ႔ စကားေျပာေနတုန္း အျပာ၀တ္ငရဲသားႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပီး က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ အမည္းတုိက္ပုၾကီးထဲေခၚသြားတယ္။ အထဲမွာေတာ့ လူျဖဴေတြေရာလူမည္းေတြေရာလူနီေတြေရာ ႏုိင္ငံသားေပါင္းစုံ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံ အေရာင္အေသြးေပါင္းစုံ ေလဆိပ္ကလုိခုံတန္းေလးေတြမွာ တန္းစီထုိင္ေနတာ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။

          ဒီလုိမည္းမည္းညစ္ညစ္တုိက္ပုထဲမွာ အေရာင္အေသြးစုံလူေပါင္းစုံ ထုိင္ေနတာတန္းေတြ႔လုိက္ရေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး မ်က္ကလဲဆန္ျပာျဖစ္သြားတယ္။ တကမၻာလုံးက ေျမာေနတဲ့သူေတြ လာစုေနသလားမသိ။ ဒီလုိနဲ႔ႏွစ္ေကာင္သား ေယာင္ေပ ေယာင္ေပျဖစ္ေနတုန္း ငရဲသားတစ္ေကာင္ က်ဳပ္တုိ႔ေရွ႕ေရာက္လာတယ္။ သူၾကည့္ရတာ မဂၤလာေဆာင္ေတြက ေနရာခ်ထားေရးတာ၀န္ယူတဲ့သူလုိ စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ဆုိေတာ့ က်ဳပ္လည္းနဲနဲေၾကာက္စိတ္ေျပသြားတယ္။

          `@#%#^%$&**^%*&&^´

          `ဟ…မင္းသား…ဘာေတြေျပာေနလဲမသိဘူး…လုပ္ပါအုန္း´ က်ဳပ္တခါမွမၾကားဘူးတဲ့စကားနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ လာေမးေနတယ္။

          `ကၽြန္ေတာ္လဲမသိဘူး….ငရဲစကားထင္တယ္´

          `အာ ...ဒုကၡပဲ …က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ဂြက်ျပီထင္တယ္´

ေဘးဘီလွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း ကူညီမဲ့သူမျမင္။

          `@$!%$#&^%$%$^´  ငရဲသားပုံစံက နဲနဲေဒါသထြက္လာပုံေပါက္လာတယ္။  မင္းသားေနာင္ေနာင္က ဇက္ကေလးပုျပီး ေျခခါလက္ခါလုပ္ျပတယ္။ ငရဲသားကနားမလည္။ က်ဳပ္လည္း မေနႏုိင္တာနဲ႔ ကုိရီးယား`အ-အ´ကားမ်ားထဲကၾကည့္ဖူးတာေတြ တတ္သေလာက္မွတ္လုပ္ျပၾကည့္တယ္။ အဆင္မေျပ။ သေကာင့္သားက သူေျပာခ်င္တာေတြခ်ည္းစြတ္ေျပာေနတယ္။ မင္းသားေနာင္ေနာ္က ၾကံရာမရျဖစ္ျပီး ဖြက္ယူလာတဲ့ အကယ္ဒမီရုပ္ၾကီးထုတ္ျပမယ္လုပ္လုိ႔ မနည္းတားထားရေသးတယ္။

          ‘!@#$%$#^$%#*&”

က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနတုန္းမွာပဲ က်ဳပ္တုိ႔ေဘးနားကုိ အသားညိဳညိဳ ေဖာသြပ္သြပ္နဲ႔ မ်က္မွန္ ကၽြဲေကာ္ကုိင္းတပ္ထားတဲ့ ငနဲတေကာင္ေရာက္လာတယ္။ သြားေတြက ကြမ္းဂ်ိဳးေတြေၾကာင့္ အျဖဴထည္ကုိ မရွိေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္စိတ္ထဲ သူ႕ကုိ တေနရာရာမွာ ေတြ႕ဘူးတယ္လုိ႔ စိတ္ထဲထင္ေနမိတယ္။ အခန္းကလည္း အေတာ္ေလးေမွာင္ေနေတာ့ သိပ္ျပီးမသဲကြဲဘူး။

          `ခင္ဗ်ားတုိ႔ ..ျမန္မာေတြမလား …ျမန္မာလိုေတြေျပာေနတာ က်ဳပ္ၾကားတယ္´

အေရးထဲမွ စုံေထာက္ေမာင္စံရွားနဲ႔ေတြ႔ေနျပန္ပါေရာလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငရဲျပည္လုိေနရာမ်ိဳးမွာ ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္းကူညီမဲ့သူေလးဘာေလးရေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့လို႔ စိတ္သြင္းျပီး ငနဲသားကုိ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးလုိက္တယ္။

          `ဟုတ္ပါတယ္…အကုိၾကီးရာ….ကူညီပါအုန္း´

ငနဲသားက လက္ကာျပျပီး ကြမ္းဂ်ိဳးအလိပ္လိပ္နဲသြားညစ္ေထးေထးကုိ ေပၚေအာင္ျဖဲျပီး ငရဲသားကုိ ရီျပလုိက္တယ္။ ပါးစပ္ကလဲ

          “$!#@%$%^$#^%$´

သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ က်ဳပ္တုိ႔နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ အျပန္အလွန္ ႏွစ္ခြန္းသုံးခြန္းေျပာျပီး ငရဲသားၾကီး ျပန္ထြက္သြားတယ္။

          `ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ အကုိၾကီးရာ´

          `ဟုတ္တယ္..ေနာင္ၾကီးရာ…ခင္ဗ်ားသာမကူညီရင္ က်ဳပ္တုိ႔ဘာျဖစ္မယ္မွန္းေတာင္ မေတြးတတ္ဘူး´

ငနဲသားက လက္ပုိက္ျပီး မိန႔္မိန္႔ၾကီးျပဳံးလုိ႔ ေမတၱာေတာ္ခံယူေနေသးတယ္။

          `လာ…လာ ခင္ဗ်ားတုိ႔၀င္လာကထည္းက အူလည္လည္နဲ႔ ဒုကၡေတြ႔ေတာ့မယ္ဆုိတာ ၾကိဳသိလုိ႔ က်ဳပ္ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ … ငရဲသားက ခင္ဗ်ားတုိ႕ကို ေရာက္ရွိေၾကာင္းသတင္းပုိ႔ဖုိ႔ ေျပာေနတာ´

          `ေအာ္….ဒီလုိလား…က်ဳပ္တုိ႔က ဘယ္ကုိသတင္းပုိ႔ရမွာလဲ´

          `အာ…ခင္ဗ်ားတုိ႔က ျမန္မာလူမ်ိဳး-ဗုဒၵဘာသာဆုိေတာ့ သူနဲ႔ဆုိင္တဲ့ငရဲေပါ့ဗ်ာ …. ဘာေတြေလာေနတာလည္းဗ်ာ.. က်ဳပ္ေတာင္ႏွစ္ပါတ္ရွိျပီ အခုအထိမွတ္ပုံတင္မရေသးဘူး .. ေအးေဆးေပါ့ … အခ်ိန္တန္ရင္ နာမည္ေခၚပါလိမ့္မယ္´

          ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ခုံတန္းတစ္ခုဆီ ေခၚသြားတယ္။

          မင္းသားေနာင္ေနာင္ကေတာ့ အခန္းထဲကလူေတြဆီကုိအာရုံေရာက္ေနတယ္။ က်ဳပ္လဲအခ်ိန္ရတုန္း ဒီလူ႕ကုိစပ္စုဖို႔ အၾကံရတာနဲ႔ မ်က္ႏွာကုိ အနီးကပ္ေသခ်ာၾကည့္လုိက္တယ္။

          `အာ…. ခင္ဗ်ား…ကုိပြၾကီးမွတ္လား….facebook မွာခင္ဗ်ားစာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္ဖူးတယ္´ ငနဲသားရဲ႕ပြေယာင္းေယာင္းမ်က္ႏွၾကီးက ပုပ္ေနတဲ့ေဂၚဖီထုပ္ၾကီး အေပၚတစ္ထပ္ခြာလုိက္သလုိ နဲနဲလန္းသြားတယ္။

          `ဟုတ္တယ္ဆုိပါေတာ့ … က်ဳပ္စာေတြကုိ ဖတ္တဲ့သူေတြမ်ားေတာ့ ခင္ဗ်ားေတာ့ က်ဳပ္မသိဘူး´

          `အာ…..ေက်ာ္ဟိန္းကေတာ့လူတိုင္းကုိ ဘယ္သိႏူိင္ပါ့မလဲဗ်ာ…. ဒါက ကိစၥမရွိပါဘူး…. ခင္ဗ်ားလဲ ဆရာ၀န္ က်ဳပ္လဲဆရာ၀န္ဆုိေတာ့ ငရဲျပည္မွာ အေဖာ္ရတာေပါ့ဗ်ာ´

          `ဒါနဲ႕… ကြမ္းေလးဘာေလးမပါဘူးလားဗ်ာ´ သူ႔ေမးခြန္းေၾကာင့္ က်ဳပ္နဲနဲေၾကာင္သြားတယ္။

          `မပါဘူးဗ်´

          `ေဆာရီးဗ်ာ…က်ဳပ္လည္းေတာင္းစားေနၾကဆုိေတာ့ အက်င့္ပါေနလုိ႔´

          `ရပါတယ္ဗ်ာ…အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ…… ဆရာေရးတဲ့ `ကၽြန္ေတာ္ဂ်ီပီ´ဆုိတဲ့ ႏုတ္ေတြ အေတာ္ဖတ္လုိ႔ေကာင္းသဗ်ာ…. ကၽြန္ေတာ္အျမဲတမ္းဖတ္တယ္…. ဆရာကဘယ္လုိျဖစ္ျပီး ငရဲျပည္ေရာက္လာတာလဲ´ က်ဳပ္လဲ စြတ္တင္ျပီးစုပ္စုလုိက္တယ္။

          ကုိယ္ေတာ္က ေျမွာက္တုိင္းမေျမွာက္ဆုိတဲ့ အမူအယာနဲ႔ လက္ပုိက္ျပီး ခန္႔ခန္႔ၾကီးလုပ္ေနေသးတယ္။

          `ေျပာရမွာေတာ့ အရွည္ၾကီးပဲဗ်ာ…. အက်ီၤကၽြတ္နဲ႔ facebook သုံးေနရင္း ေလျဖတ္သြားတယ္ထင္တာပဲ ….´

          `ေအာ္….ျဖစ္ရေလဗ်ာ…..ဆရာ့လုိ ကေလာင္ေကာင္းတလက္ဆုံးရႈံးရမွာ စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ´

          `ဟာ…ဖြဟဲ့လြဲပါေစဖယ္ပါေစ… ဘာျဖစ္လုိ႔ဆုံးရႈံးရမွာလည္းဗ်… က်ဳပ္လဲေျမာေနတာပဲ .. သူတုိ႔ေမးတာ နည္းနည္းပါးပါး ေျဖျပီးရင္ လူ႔ျပည္ျပန္ရမွာပဲ´

          သူ႔အေျဖက အေတာ္ေလးယုံၾကည္မႈရွိေနပုံပဲ။

`ေဆာရီးဆရာရယ္….ကၽြန္ေတာ္လဲ လႊတ္ခနဲေျပာထြက္သြားတာ…စိတ္မဆုိးပါနဲ႔..ဒါနဲ႔ဆရာက ဘာျဖစ္လုိ႔ ၂ပါတ္ေတာင္ၾကာေနရတာလဲ´

          `အာ ဒီကႏွစ္ပါတ္က လူ႕ျပည္အခ်ိန္နဲ႔ဆုိႏွစ္ရက္ပဲရွိတာ ဒီက ျမန္မာ့ငရဲက နည္းနည္းလုပ္တာကုိင္တာ ၾကာတယ္။ ခင္ဗ်ားၾကည့္ပါလား…. တျခားႏုိင္ငံေတြကငရဲဌာနေတြ ကြန္ပ်ဳတာေတြနဲ႕အလုပ္လုပ္ေနတာ … ေဟာတေယာက္ ေဟာတေယာက္ပဲ.. က်ဳပ္တုိ႔ဆီက လက္ႏွိပ္စက္ေလးတလုံးနဲ႔  စာရြက္ထပ္ၾကီးေတြ ေတာင္လုိပုံလုိ႔ ျပီးမျပီးႏုိင္ဘူး´

          `ဒါကေတာ့…ျမန္မာရုိးရာကုိထိန္းသိန္းတာေနမွာေပါ့ဗ်ာ..´

          `ေနာက္ျပီးေတာ့ အလုပ္အကုိင္အေပၚမွာ မူတည္ျပီးလည္းၾကာေသးတယ္ဗ် … သာမန္ျပည္သူျပည္သားေတြဆုိ ေမးတာျမန္းတာျမန္တယ္။ ဆရာ၀န္တုိ႔ ဘုန္းၾကီးတုိ႔ တရားသူၾကီးတုိ႔ဆုိရင္ ၾကာတယ္ .. ဒါေၾကာင့္မုိ႕သူတို႕ က်ဳပ္ကုိ ေနာက္ဆုံးပုိ႔ထားတာ´

          `အာ….ဒါဆုိက်ဳပ္လဲမိျပီေပါ့ဗ်ာ…´ သူ႕စကားၾကားလုိက္ရေတာ့ က်ဳပ္အေတာ္ေလးစိတ္ပ်က္ သြားတယ္။

          `သိပ္လဲစိတ္မညစ္ပါနဲ႔ဗ်ာ…. က်ဳပ္ျပီးရင္ခင္ဗ်ားအလွည့္ပဲ..ၾကားထဲမွာမရွိပါဘူး´

          `မျပန္ရေတာ့ရင္ဒုကၡဗ်ာ…လူ႕ျပည္မွာ က်ဳပ္မိန္းမေလး မ်က္ႏွာငယ္ေနရွာေတာ့မွာ´ က်ဳပ္စကားေၾကာင့္ ကုိပြၾကီးမ်က္ႏွာ ညႈိးၾကသြားတယ္။

          `ခင္ဗ်ားကမွ ေတာ္ပါေသးတယ္ဗ်ာ… က်ဳပ္မွာ မိန္းမေလးတေယာက္ယူဖုိ႔ မနည္းအားထည့္ထားရတာ ခုေတာ့…အဟြန္႕´

          `ခင္ဗ်ားကလည္း …ရုပ္ၾကမ္းၾကီးနဲ႔ငုိမေနပါနဲ႔ဗ်ာ….က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံးေကာင္းတာလုပ္ရင္ ျပန္ရမွာေပါ့..´ က်ဳပ္ကပဲ စီနီယာၾကီးကုိ ျပန္ႏွစ္သိမ့္လုိက္ရေသးတယ္။

          က်ဳပ္တုိ႔ထိုင္ေနတဲ့ အခန္းနံရံေတြေပၚမွာ ငရဲမင္းရဲ႕ စစ္ေဆးခ်က္ေတြကို LED တီဗြီၾကီးေတြနဲ႔ ျပေနတယ္။

          မင္းသားေနာင္ေနာင္က က်ဳပ္ကုိလက္တုိ႔ျပီး နံရံေပၚက LED တခုကုိထုိးျပေနတယ္။ တီဗြီထဲမွာ ျမန္မာျပည္က ဒါရုိက္တာတေယာက္ကုိ ငရဲမင္းက စစ္ေနတယ္။

          `ေမာင္မင္း လူ႕ျပည္မွာတုန္းက ဒါရုိက္တာလုပ္ျပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳတယ္..ဟုတ္လား´

          `ဟုတ္ပါတယ္…ငရဲမင္းၾကီး´

          ေဘးနားက ငရဲသားတစ္ေယာက္က အဲဒီဒါရုိက္တာကုိ က်ာပြတ္နဲ႔လွမ္းရုိက္လုိက္တယ္။

          `ေနာက္တခါ ငရဲမင္းၾကီးေမးရင္ - ဟုတ္ပါတယ္ အဘငရဲမင္းၾကီးခင္ဗ်- လုိ႔ထည့္ေျဖမယ္´

          `ဟုတ္ကဲ့ပါ .. ဘဘငရဲမင္းၾကီး…အဲ…အဘငရဲမင္းၾကီးခင္ဗ်´

          `ေမာင္မင္းရုိက္တဲ့ဇာတ္ကားေတြေၾကာင့္ …လူသုံးေယာက္ေယာက္တိတိ … ရီလြန္းလုိ႔ အူတက္ျပီး    ကိစၥေခ်ာသြားတာ… ေမာင္မင္းမွာ အျပစ္ရွိတယ္ဆုိတာသိလား´

ဒါရုိက္တာမ်က္ႏွာက ႏွပ္ေခ်းနဲ႔မ်က္ရည္ေတြေရာျပီး အေတာ္ေလးတုန္လႈပ္ေနတယ္။

          `ဟုတ္ကဲ့ပါ အဘငရဲမင္းၾကီးခင္ဗ်….ကၽြန္ေတာ္ရုိက္တာေတာ့မွန္ပါတယ္…ဒါေပမယ့္…၀တၳဳဇာတ္ညြန္း ေရာ..မင္းသားမင္းသီး..အဲ…မင္းသမီးေတြမွာလည္း တာ၀န္ရွိပါတယ္….. ဘဘငရဲမင္းၾကီးမ်´

          `ေမာင္မင္းမွာတာ၀န္ရွိတာကုိ ေမာင္မင္းကသူမ်ားအေပၚလႊဲခ်ခ်င္တာလား….. ေမာင္မင္းဇာတ္ကား ပုိစတာမွာ -ဒါရုိက္တာဦးစားၾကီး၏ ကလီစာတြင္းျဖစ္- ဆုိတဲ့စာသားကုိ ျပဴးေနေအာင္ေရးထားတာ ဘာျငင္းခ်င္ေသးလဲ´

          `အဲဒါ….ဟုိေလ…ေၾကာ္ျငာသေဘာအရ….ဘဘငရဲမင္းၾကီးခင္….´

          `ေတာ္စမ္း …. ဒီလူ႕ကုိ မေသမခ်င္း ကလိထုိးျပီး သတ္ေစ….ဒီအမႈကုိ ဇာတ္ညြန္းေတြ မင္းသားမသမီးေတြ အကုန္စုံမွ ျပန္စစ္မယ္….ဒါဘဲ´

          မင္းသားေနာင္ေနာင္က အမႈစစ္ဇာတ္လမ္းတုိေလးၾကည့္ျပီး ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြျပန္ေနတယ္။ သူ႔ၾကည္ရတာ အေတာ္ေလးေၾကာက္ေနပုံပဲ။

          `သိပ္လဲမေၾကာက္ပါနဲ႔ဗ်ာ … အဆင္ေျပသြားမွာပါ´ ႏွစ္သာႏွစ္သိမ့္ရတယ္ က်ဳပ္လဲ နည္းနည္းေတာ့ လန္႔ေနတယ္။ ေတာ္ၾကာ မေသမခ်င္းေဆးထုိးသတ္ေစ ဆုိတာမ်ိဳးေတြလာေတြေနမွ ဂြက်ရခ်ည္ရဲ႕လုိ႔ ေတြးျပီး ႏုတ္ဆိတ္ေနလုိက္တယ္။

          သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ငရဲသားႏွစ္ေယာက္ က်ဳပ္တုိ႔ေနရာကုိေရာက္လာျပီး မင္းသားေနာင္ေနာင္ကုိ လာေခၚသြားတယ္။ 

ငရဲျပည္သုိ႔အလည္တစ္ေခါက္(၅)

ငရဲျပည္သုိ႔အလည္တစ္ေခါက္ ....(၅)

ငရဲျပည္သြားခရီးမွာ ကားထဲကေနအျပင္ဘက္ကုိ မျမင္ရေပမယ့္ ကားေလးကေတာ့ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတယ္။ ကားထဲမွာေတာ့ ရုပ္ရွင္မင္းသားေနာင္ေနာင္ေရာ က်န္တဲ့သူေတြပါ အေတြးကုိယ္စီနဲ႔ ႏူတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္။ က်ဳပ္တေယာက္ပဲ ဂနာမျငိမ္ျဖစ္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ က်ဳပ္လဲ စိတ္ျငိမ္ေအာင္ ကားကူရွင္ ေနာက္ဖက္အိတ္ထဲက မွင္ဖ်က္ေဆးတေခ်ာင္းကုိယူျပီး ကားနံရံေပၚက ေနရာလြတ္တခုမွာ `ငရဲဆုိဂ်ိဳနဲ႔လားကြဲ႔´ ဆုိျပီးေရးေနလိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေစာေစာက ေဘာလုံးပြဲေၾကျငာတဲ့အသံ ျပန္ထြက္လာတယ္။

          `ေက်းဇူးျပဳ၍ နားဆင္ပါမွ်ာ…. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ငရဲျပည္ခရီးသြား ယာဥ္ငယ္ေလးဟာ… မၾကာမီအခ်ိန္ အတြင္းမွာ ငရဲျပည္ဆုိက္ေရာက္လက္ခံဌာနသုိ႔ ေရာက္ရွိေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္မွ်ာ…. လူၾကီးမင္းတုိ႔အား သက္ဆုိင္ရာ ငရဲဌာနမ်ားမွ လာေရာက္ေခၚေဆာင္မည္ျဖစ္ပါ၍ မိမိတုိ႔၏ေမာ္ေတာ္ယာဥ္အနီးမွ ေစာင့္ဆုိင္းၾကပါရန္.. ေလးစားစြာ..ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါတယ္မွ်ာ….ေက်းဇူးတင္ပါတယ္မွ်ာ….´

          ကားေပၚကလူေတြအားလုံး အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ရႈးရႈးရွဲရွဲျဖစ္ကုန္တယ္။ မ်ဥ္းက်ားမွာ မကူးလုိ႔ကားတုိက္ခံရတဲ့ေကာင္မေလးကေတာ့ အဆုိးဆုံးပဲ။ ေျခမကုိင္မိလက္မကုိင္မိနဲ႔ ရပ္ကြက္လူၾကီးဆီက ေခါင္းေပါင္းကုိဆြဲခၽြတ္ျပီး ႏွပ္ေတြတျဗင္းျဗင္းညွစ္ေနတယ္။

          `အဟင့္ ….ဟင့္…ဟီး…သမီးမေကာင္းတာ ဘာမွလုပ္ပဲနဲ႔ ..အဟင့္…ဟီး´

          `ဟဲ့…ကေလးမ…စိတ္ထိန္းအုံးေလ….ငါ့..ေခါင္းေပါင္းျပန္ေပး….ဟာ..ႏွပ္ေခ်းေတြ..သြားပါျပီကြာ..´ ကားေပၚမွာ ရုတ္ရုပ္သဲသဲျဖစ္ကုန္တယ္။

          `ေတာ္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ….ခင္ဗ်ားတုိ႔ကလည္း .. အေရးထဲမွ´

           မင္းသားေနာင္ေနာင္က စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ၀င္ေငါက္လုိက္မွ ျငိမ္သြားတယ္။ မၾကာခင္မွာ ငရဲျပည္ဆုိတာၾကီးကုိ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႔ၾကဳံရေတာ့မွာဆုိေတာ့ အားလုံးစိတ္လႈပ္ရွားၾကတာေပါ့။ က်ဳပ္လုိ စိတ္ဓါတ္ခုိင္မာတဲ့လူေတာင္ အီအီးပါခ်င္သလုိ ရႈးရႈးေပါက္ခ်င္သလိုျဖစ္ကုန္တယ္။

          က်ဳပ္တုိ႔တသုိက္ ရင္တုန္းပန္းတုန္ျဖစ္လုိ႔ အားမရေသးခင္မွာပဲ ကားေလးက ရုပ္တရက္ၾကီးထုိးရပ္သြား တယ္။ ကားေပၚကလူေတြ အကုန္လုံး တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္ျပီး တိတ္ဆိတ္ကုန္တယ္။ ရပ္ကြက္လူၾကီးေလာင္းက ေကာင္မေလးႏွပ္ညွစ္ထားတဲ့ေခါင္းေပါင္းကုိ ေခါင္းေပၚမွာ မရြံ႕မရွာ ျပန္ေဆာင္းလုိ႔။ မင္းသားေနာင္ေနာင္ကေတာ့ သူ႔အကယ္ဒမီရုပ္ၾကီးကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ျပီး ကားတံခါးဘက္ကုိ ေၾကာင္စီ စီမ်က္လုံးေတြနဲ႔ေငးၾကည့္ေနတယ္။ မ်ဥ္းကားမွာကားတုိက္ခံရတဲ့ ေကာင္ေလးကေတာ့ ရွိသမွ် လက္သည္းခြံေတြကုိ တခါထဲကုန္ေအာင္စားပစ္ေတာ့မဲ့ပုံ သြားနဲ႔ကိုက္ေနလုိက္တာမ်ား က်ဳပ္ျဖင့္ ၾကက္သီးေတာင္ထတယ္။ က်ဳပ္လည္းရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ကားတံခါးအဖြင့္ကုိပဲ ေစာင့္ေနလုိက္တယ္။ မေတာ္လုိ႔ တခါထဲေသတဲ့သူမွတ္ျပီး တန္းေခၚသြားမွ ခက္ရခ်ည္ေသး။

          ကားတံခါးကုိဖြင့္လုိက္တာနဲ႔တျပိဳင္နက္ စူးရွတဲ့အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ က်ဳပ္တုိ႔အားလုံး မ်က္စိေတြ က်ိန္းကုန္တယ္။

          `ငရဲျပည္မွ…… ၾကိဳဆုိပါတယ္ရွင္….ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔တျပိဳင္နက္လူၾကီးမင္းတုိ႔နဲ႔သက္ဆုိင္သည့္ ငရဲဌာနမ်ားမွ အမည္နဲ႔တကြ လာေရာက္ေခၚေဆာင္သည္ကုိ မိမိတုိ႔၏ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေဘးမွေခတၱ ေစာင့္ဆုိင္းေပးၾကပါရန္ ေလးစားစြာျဖင့္ ပန္ၾကားအပ္ပါတယ္ရွင္… ကားေပၚကဆင္းလုိ႔ရပါျပီရွင္´

          ျမန္မာသံခ်ိဳခ်ိဳ ပီပီသသေလးၾကားလုိက္ရေတာ့ အေတာ္ေလးၾကည္ႏူးသြားတယ္။ အဲဒီ႕စာေၾကာင္းကုိပဲ အဂၤလိပ္လုိေရာ က်ဳပ္မသိတဲ့ဘာသာရပ္ ရွစ္မ်ိဳးေလာက္နဲ႔ ေျပာေနေတာ့ အေတာ္ေလးအံ့ၾသသြားတယ္။ တယ္ဟုတ္တဲ့ ငရဲျပည္ပါလား။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာေတာင္ဒီလုိေၾကျငာတာမေတြ႔ဘူးဖူး။ ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ အျမန္ကားလုိင္းေတြလုိ သြားတုိက္ေဆးတုိ႔ စႏုိးတာ၀ါတို႔မ်ား ကမ္းအုန္းမလားမသိဘူး။ ကားေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ မႏၱေလးကားၾကီး၀င္းထဲက ဆုိင္ကယ္ကယ္ရီေတြလုိ ငရဲသားအုပ္ၾကီးကုိ တန္းေတြ႔လုိက္ရေတာ့ က်ဳပ္ရင္ထိတ္သြားတယ္။ ဆုိင္ကယ္ကယ္ရီနဲ႔မ်ားသြားခုိင္းရင္ေတာ့ ပါလာတဲ့ကူးတုိ႔ခေတာ့ ေျပာင္ရခ်ည္ေသး။ နာမည္ေတြေရးထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေတြ ကိုင္ထားတဲ့ ငရဲသားေတြကုိေတြ႔လုိက္ရေတာ့မွ ရင္ထဲကအလုံးၾကီး `ဇတ္´ ခနဲက်သြားတယ္။

          ကားေပၚပါလာတဲ့ လူငါးေယာက္ထဲမွာ ၃ေယာက္က ဒါရုိက္ၾကီးေသတာဆုိေတာ့ လာၾကိဳတဲ့ဌာနက လူေတြနဲ႔ တန္းတုိးျပီး ခ်က္ျခင္းေပ်ာက္သြားတယ္။ ႏူတ္ေတာင္မဆက္လုိက္ရဘူး။ က်ဳပ္နဲ႔မင္းသားေနာင္ေနာင္ပဲ မ်က္ေစ့သူငယ္နားသူငယ္နဲ႔ ငရဲသားအုပ္ၾကားမွာ က်န္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ငရဲျပည္ရႈခင္းကုိ ေကာင္းေကာင္းမခံစားႏုိင္ေသးဘူး။ က်ဳပ္တို႔နာမည္ေတြေရးထားတဲ့ဆုိင္းဘုတ္ကုိ ငရဲသားကုိ မနဲျပဴးျပဲျပီး လုိက္ရွာေနရတယ္။ မေတြ႕လုိ႔ ၾကဳံရာငရဲသားနဲ႔ထည့္လုိက္မွ မေရာက္သင့္တဲ့ေနရာေတြ ေရာက္ကုန္ရင္ ခက္သားလား။ အေတာ္ေလးရွာလုိက္မွ က်ဳပ္တုိ႔နာမည္ေတြပါတဲ့ ဘုတ္ျပားကုိင္ငရဲသားက အုပ္ၾကားထဲက တုိးထြက္လာတယ္။

          `ေဆာရီးဗ်ာ…က်ဳပ္နဲနဲေနာက္က်သြားတယ္..ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ပြဲလုပ္ေနတာနဲ႔ လမ္းေတြပိတ္ေနလုိ႔ေလ´

          `ေအာ္…ဟုတ္လား…ရပါတယ္ဗ်ာ..´ က်ဳပ္လဲအလုိက္သင့္ပဲျပန္ေျဖလုိက္ရတယ္။

`        `ငရဲျပည္မွာလဲ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္တာေတြရွိလား´ က်ဳပ္လဲမေနႏုိင္လုိ႔ လွ်ာရွည္ၾကည့္လုိက္တယ္။

          `ရွိတာေပါ့ဗ်ာ….ခင္ဗ်ားေနာက္ေတာ့သိလာပါလိမ့္မယ္..ျမန္ျမန္သြားရေအာင္ … က်ဳပ္ေနာက္လူေတြ ၾကိဳရအုန္းမယ္…´

          ေနာင္ေနာင္ကေတာ့ အကယ္ဒမီရုပ္ၾကီးပုိက္ျပီး ၾကက္ေသေသေနတာနဲ႔ ငရဲသားက လက္ဆြဲေခၚမွ အိပ္မက္ကလန္႔ႏုိးလာတဲသူလုိ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္နဲ႔ပါလာတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သြားမယ္လုပ္တုန္း က်ဳပ္တုိ႔စီးလာတဲ့ကားေပၚက လူတေယာက္ဆင္းလာျပီး က်ဳပ္လက္ဆြဲလွမ္းဆြဲထားတယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထဲ က်ဳပ္ကုိေတာ့ျဖင့္လူ႔ျပည္ျပန္ပုိ႔ေတာ့မယ္ထင္ျပီး ေပ်ာ္လုိက္တာဗ်ာ။

          `ေဟ့လူ…ကားေပၚက မွင္ဖ်က္ေဆး ခင္ဗ်ားယူသြားတာမဟုတ္လား´

သူေျပာမွ အိပ္ကပ္ထဲ ကျပာကယာစမ္းၾကည့္ျပီး မွင္ဖ်က္ေဆးကုိ ထုတ္ေပးလုိက္ရတယ္။

          `ဟီး….က်ဳပ္က အက်င့္ပါေနလုိ႔ပါ…ေဆာရီးေနာ္…ဟီးဟီး´ လူ႔ျပည္မွာတုန္းက ေဘာပင္တုိ႔ မွင္ဖ်က္ေဆးတုိ႔ဆုိတာ ငွားျပီးရင္အိပ္ကပ္ထဲခဏခဏပါလာလုိ႔မိန္းမနဲ႔ မၾကာခဏျပႆနာတက္ရတယ္။ အခုငရဲျပည္ေရာက္တဲ့အထိကုိ အဲဒီ႔အက်င့္က မေပ်ာက္ေသးဘူး။ က်ဳပ္ကိုလာၾကိဳတဲ့ အၾကိဳေတာ္ငရဲသား အထင္စေမာသြားလုိ႔ လူ႔ျပည္ဗီဇာပိတ္သြားမွ ခက္ရခ်ည္ေသးလုိ႔ေတြးျပီး စကားကုိ ျပန္ျပင္ေျပာလုိက္တယ္။

          `ဟဲဟဲ…စိတ္လႈပ္ရွားေနတာနဲ႔ …ဟြန္းဟြန္း´

ငရဲသားဒရုိင္ဘာက အာဋာ၀ကမ်က္ေစာင္းတခ်က္ခဲျပီး က်ဳပ္လက္ထဲက မွင္ဖ်က္ေဆးကုိ ဇတ္ခနဲ႔ဆြဲယူသြားတယ္။

          `ကဲ…ခင္ဗ်ားတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ငရဲသား၀တ္စုံလဲရမယ္´ လာၾကိဳတဲ့ ငရဲသားက က်ဳပ္တို႔ကို မီးေရာင္မွိန္ပ်ပ်နဲ႔  အခန္းတစ္ခန္းထဲေခၚသြားတယ္။

          `ဒီမွာ …. ခင္ဗ်ားတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္၀တ္စုံ….ျမန္ျမန္လဲပါ´ ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ခရမ္းေရာင္ ၀တ္စုံႏွစ္စုံထုတ္ေပးျပီး အခန္းတံခါးကို ေဆာင့္ပိတ္လုိက္တယ္။ အေမွာင္ထဲမွာေတာ့ မင္းသားေနာင္ေနာင္နဲ႔က်ဳပ္နဲ႔ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္ျပီး စိတ္မသက္မသာနဲ႔ပဲ ၀တ္စုံကုိလဲလုိက္ရတယ္။ ၀တ္စုံဒီဇုိင္းက ၀ပ္ေရွာ့ဆရာေတြ၀တ္သလုိ အေပၚနဲ႔ေအာက္နဲ႔ဆက္ထားတဲ့ ဖက္ရွင္။ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာေတာ့ `VISITOR´ ဆုိတဲ့စာတန္းကုိ အျဖဴေရာင္နဲ႔ ထင္းေနေအာင္ေရးထားတယ္။

          `ဒီဇုိင္းကေတာ့ ေရလည္ပိန္းတယ္ဗ်ာ´ က်ဳပ္ပါးစပ္က လႊတ္ခနဲထြက္သြားတယ္။

          `တိုးတုိးလုပ္ပါဗ်ာ….ေတာ္ၾကာက်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကုိယ္လုံးတီးနဲ႔သြားခုိင္းေနမွ´ မင္းသားေနာင္ေနာင္က အေတာ္ေလးေၾကာက္ေနပုံရတယ္။

          `ေဟ့လူ … က်ဳပ္အကယ္ဒမီရုပ္ၾကီး ဘယ္လုိလုပ္ရမတုန္း….ယူလာလုိ႔ျဖစ္ပါ့မလား´ မင္းသားက ေညွာင္နာနာအသံေလးနဲ႔ က်ဳပ္ကိုလက္တုိ႔ျပီးေမးတယ္။

          `အာ….ျဖစ္မွာပါ….ဒါမွဟုိေရာက္ရင္…ခင္ဗ်ားကုိ ရုပ္ရွင္မင္းသားမွန္းသိျပီး ေအာ္တုိေတြဘာေတြ ထုိးခုိင္းျပီး ျမန္ျမန္ျပန္ခုိင္းမွာ´ က်ဳပ္လဲစိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေျမွာက္ေပးလုိက္တယ္။

          `ေအးဗ်..ေတာ္ေသးတာေပါ့…ဒါေလးပါလာလုိ႔´ဆုိျပီး သူ႔အကယ္ဒမီရုပ္ကုိ အာဘြားေပးေနေသးတယ္။

          `ျမန္ျမန္လုပ္ဗ်ာ….ဟုိက.စိတ္တုိေနအုန္းမယ္ .. ခင္ဗ်ားဟာၾကီး ဖြက္ရင္ဖြက္ယူခဲ့ဗ်ာ ေတာ္ၾကာ…..ရစ္ေနအုန္းမယ္´ ျမန္ျမန္ေလာလုိက္မွ သေကာင့္သားက သူ႔အကယ္ဒမီရုပ္ကုိ လည္ပင္းေပါက္ကေနလွ်ဳိျပီး ထည့္လုိက္ေတာ့တယ္။ အျပင္မွာေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ျပန္ထြက္တာကုိ အၾကိဳေတာ္ငရဲသားက သုံးဘီးဆုိင္ကယ္နဲ႔ေစာင့္ေနေလရဲ႕။ 

ဆက္စပ္၀တၳဳတုိမ်ား

ငရဲျပည္သုိ႔အလည္တေခါက္(၄) 

ငရဲျပည္သုိ႔အလည္တေခါက္(၃)

ငရဲျပည္သုိ႔အလည္တေခါက္(၂)  

ငရဲျပည္သုိ႔အလည္တေခါက္(၁) 

ငရဲျပည္သုိ႔အလည္တေခါက္(၆)  

ကၽြန္ေတာ္သိေသာ ပုိးကုိက္ပန္းမ်ား

ဘ၀ဆုိးၾကီး

ေသျပီးတဲ့လူဟာ လူ၀င္စားျပန္ျဖစ္ရင္

တဖန္လူျပန္ျဖစ္လုိ႔ရေသးတယ္။

အႏူဟာ

တခါႏူျပီးရင္

ေနာက္တခါ လူေတာထဲတုိးလုိ႔မရေတာ့ဘူး။

လူျပန္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ေရာဂါေတြလုံး၀ေပ်ာက္ကင္းျပီး

အနာၾကီးေရာဂါပုိး လုံး၀ကင္းစင္သြားသည့္တုိင္

အႏူဘ၀က

လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္မရရွာပါဘူး။

ေသဒဏ္ၾကခံေနရတဲ့သူေတြ

လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ေတြ႕ရင္

မေသေတာ့ဘူး ၊ လြတ္ခြင့္ရွိတယ္။

အႏူက တခါႏူျပီးရင္

တသက္လုံးအႏူျဖစ္ရတဲ့ဘ၀ဆုိးၾကီးပါ။

ဦးေမာင္ေမာင္

နံသာျမိဳင္အနာၾကီးေရာဂါစခန္း

(ဆရာခ်စ္စံ၀င္း ၏ ပုိးကုိက္ပန္း-၂၀၀၅ ေမ)

“ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အနာၾကီးေရာဂါပုိးကုိ လုံး၀ကင္းစင္တဲ့ေနရာ အျဖစ္ေၾကျငာမယ္ဆုိရင္ နံသာျမိဳင္စခန္းကုိ စိတ္ခ်လက္ခ် ယုံၾကည္စြာ ေၾကျငာလုိ႔ရပါတယ္၊ ဘာျပဳလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က MDT ေဆးေပါင္းစားထားျပီးတဲ့လူေတြေလ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ကမၻာေပၚမွာ အနာၾကီးေရာဂါကင္းစင္တဲ့ေဒသ အျဖစ္ နံသာျမိဳင္ ကုိေၾကျငာ၀ံတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ျမိဳ႕၊ ဘယ္ရြာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လုိရဲရဲ၀ံ၀ံ ေၾကျငာလုိ႔ရသလဲ။ မေၾကညာႏုိင္ ၾကေသးပါဘူး”

      

        ရန္ကုန္တုိင္းလွည္းကူးျမိဳ႕နယ္ရွိ (အနာၾကီးေရာဂါဒဏ္ ခံစားခဲ့ရေသာ) အဖုိးအဖြားမ်ား ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ထားသည့္ `ေမတၱာပရဟိတ´ ေဂဟာသုိ႔ အပါတ္စဥ္လုိလုိ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ လာေရာက္လွဴဒါန္းၾကေသာ ေစတနာရွင္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ မိသားစုမ်ားမွာ ၂၀၀၉-၂၀၁၀ ခုႏွစ္အတြင္း လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ခန္႕ကထက္ ပုိမုိမ်ားျပားလာခဲ့သည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးအခ်င္း ခ်င္းရုိင္းပင္းကူညီေသာ စိတ္ဓါတ္ေၾကာင့္ ေဂဟာမွာလည္း ယခင္ႏွစ္မ်ားစြာႏွင့္မတူ သိသာစြာတုိးတက္ ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။ ထပ္မံ၍လည္း လာေရာက္လွဴဒါန္းလုိသူမ်ား တုိးပြားေနဆဲ ပင္ျဖစ္သည္။ ယခင္က လူ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းမွ အပယ္ခံ ဒုကၡိတမ်ားကုိ လူထုက ေမတၱာတရားေရွ႕ထားျပီး ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင့္ ကူညီေထာက္ပံေပးေနေသာ္လည္း လာေရာက္လွဴဒါန္းသူမ်ား၏ စိတ္ထဲတြင္ ဤေရာဂါႏွင့္ ပါတ္သက္ေသာ ေမးခြန္းမ်ားက တပုံတပင္ရွိေနသည္။

        လာေရာက္လွဴဒါန္းသူ အေတာ္မ်ားမ်ားသိလုိေသာ အဓိကက်သည့္ ေမးခြန္းမွာ ဤေရာဂါသည္ သူတုိ႔ထံ (လာေရာက္လွဴဒါန္းသူမ်ား) သုိ႔ေရာ ကူးစက္ႏုိင္ပါသလား? ဆုိသည့္ ေမးခြန္းပင္ျဖစ္သည္။ အျခား သံတူေၾကာင္းကြဲ ေမးခြန္းမ်ားရွိေသာ္လည္း အရင္းစစ္ၾကည့္လွ်င္ ဤေမးခြန္းဆီသုိ႔သာ ဦးတည္လာသည္ခ်ည္းသာျဖစ္ပါသည္။ အင္မတန္မွ အဓိကက်ေသာ က်န္းမာေရး အသိရွိသူတုိင္း ေတြးမိမည့္ ေမးခြန္း ျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ SARS လုိ ၾကက္ငွက္ တုပ္ေကြးလုိ ေလထဲမွတဆင့္ ပ်ံႏွံျပီး လွ်င္ျမန္ေသာ ႏူန္းျဖင့္ကူးစက္သည့္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေသာ ေရာဂါ မ်ားကလည္း တခုျပီးတခု ျဖစ္ေပၚေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိေမးခြန္းကုိ ေျဖဆုိရန္ ပထမဆုံး အနာၾကီးေရာဂါ အေၾကာင္း အနည္းအက်ဥ္းမွ် သိထားသင့္သည္မဟုတ္ပါေလာ။

        ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ပင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက အနာၾကီးေရာဂါသည္မ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိးမွာ အနာၾကီးေရာဂါတုိက္ဖ်က္ေရးတြင္ ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာမွတုိက္ခဲ့ေသာ က်န္းမာေရးမွဴးတဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အနာၾကီးေရာဂါသည္ မ်ားႏွင့္ ၂ တန္းအရြယ္မွစ၍ ရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။ အဖုိးဆီသုိ႔လာျပသည့္လူနာမ်ားတြင္ အေရတရႊဲရႊဲ တြန္းလွည္းေပၚတင္လာရေသာ လူနာမ်ား တကုိယ္လုံး ျမင္မေကာင္းေအာင္ အဖုအပိန္႔ထေနေသာ ေၾကာက္စရာ လူနာမ်ားအျပင္ လူသိမွာ ရွက္သျဖင့္ တုိးတုိးတိတ္တိတ္လာျပေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းမွ ဆရာမၾကီးလုိ အကြက္ စေတြ႕ေသာ လူနာမ်ားကလည္းမနည္း ။အဖုိးက ရမည္းသင္းျမိဳ႕ေဘးနားရွိ ေက်းရြာမ်ားတြင္ ကြင္းဆင္းကုသရာတြင္ အေၾကာင္း တုိက္ဆုိင္ပါက ကၽြန္ေတာ့္ကုိပါ ေခၚသြားေလ့ရွိသျဖင့္ အနာၾကီးေရာဂါ သည္မ်ားသည့္ ကၽြန္ေတာ့္၏ အထိန္းေတာ္မ်ား လုိ ျဖစ္ေနသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မ်ားတြင္ အဖုိးေဆးထုိးေဆးေပး သည္ကုိ ကူညီ လုပ္ကုိင္ေပးေလ့ရွိေသာ္လည္း (မ်ားေသာအား ျဖင့္ ေဆးထည့္ေသာ ပလတ္စတစ္ အိတ္အား ဖေယာင္းတုိင္ျဖင့္ ပိတ္ျခင္းမွ်သာ) ထုိေ၀ဒနာသည္မ်ားကုိ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရြ႕ံသည္။ ထုိစဥ္ကတည္းက `ငါ့ကုိမ်ားကူးရင္ေရာ´ဆုိသည့္ အေတြး ၀င္သျဖင့္ အဖုိးကုိေမးဖူးသည္။ `အဖုိး….သားတုိ႔ကုိ ကူးရင္ဘယ္လုိလုပ္မလဲ´ ဟုေမး ၾကည့္ရာ အဖုိးက `ငါ ကုေပးမွာေပါ့ကြာ´ ဟုျပန္ေျဖသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္သြား သည္။ ထုိအရြယ္တြင္ ထုိအေျဖသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လုံေလာက္သည္။ အဖုိးလုပ္ သူက အာမခံမွေတာ့ ဘာေၾကာက္စရာလုိေသးလည္းဟု ေတြးမိဟန္တူပါသည္။

 လူနာမ်ားကုိ ခံေတာင္းေျမွာင္ေနေအာင္က်ိဳက္ခုိင္း၍ ေနေရာင္ထဲတြင္ အေရျပားေပၚမွ အကြက္မ်ားလုိက္ရွာရသည့္အလုပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာအက်ဆုံး ျဖစ္သည္။ မ်က္စိ မေကာင္းေသာ အဖုိးအား ` အဖုိးေရ…. ဟုိနားမွာတကြက္… ဒီဘက္ေဘးမွာတကြက္´ စသျဖင့္ လွ်ာရွည္ရသည္ကုိ အာေတြ႕ခဲ့သည္။ အဖုိးကလည္း တခါမွ် ေမာင္းမထုတ္။ ထုိအခ်ိန္က MDT မေပၚေသး။ ဒက္ပဆုန္း (၁၉၄၀ မွ စတင္ေပၚေပါက္ခဲ့ျပီး အနာၾကီးေရာဂါပုိးမွ ေဆးယဥ္သြားသျဖင့္ ေနာက္ပုိင္းတြင္ MDT ႏွင့္ အစားထုိးခဲ့သည္) ႏွင့္ ပရန္တီစလုန္း သာအေပးမ်ားသည္။အနာၾကီးေရာဂါအျပင္ အျခားေသာ အေရျပားေရာဂါမ်ားကလည္း သကၤာမကင္း၍ လာျပၾကသည္မ်ားလည္း ရွိသည္။  ေဆးေပးျပီး လူနာမ်ားကုိ `ငပိငါးေျခာက္ ငံျပာရည္မစားရ၊ ေျမေပၚတေတာင္ ေျမေအာက္ တေတာင္မစားရ…´ အစခ်ီေသာ က်န္းမာေရးေဟာေျပာမႈကုိ အဖုိးက ကၽြန္ေတာ့္အား အလြတ္က်က္ခုိင္းျပီး အခ်ိဳ႕လူနာမ်ားကုိ ေျပာေစသည္။ ထုိစဥ္အခ်ိန္က ငပိငါးေျခာက္ႏွင့္ အနာၾကီးေရာဂါ ဘာဆုိင္လုိ႔လဲဟုေတြးမိေသာ္လည္း မေမးမိ။ ေျမေပၚတေတာင္ေျမေအာက္တေတာင္ ဆုိတာလည္း ေသခ်ာနားမလည္။ သုိ႔ေသာ္ အနာၾကီးေရာဂါရွင္မ်ားကုိေတာ့ မေၾကာက္ေတာ့။ ကူးစက္ခံရလွ်င္ေရာ ဆုိသည့္ အေတြးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲတြင္ အျမစ္မျပတ္ျခင္ေသး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အသက္ၾကီးလာခ်ိန္ ေဆးေက်ာင္းေရာက္ခ်ိန္မွ `ထုိစဥ္က ငါတုိ႔ ဒီေလာက္နီးစပ္ခဲ့ျပီး ဘာလုိ႔မကူးတာပါလိမ့္´ ဆုိေသာ ေမးခြန္းကုိ စာအုပ္စာေပ မ်ားႏွင့္ အေျဖထုတ္ ၾကည့္ရေတာ့သည္။

        ပထမဆုံး ထုိေမးခြန္းအား မေျဖဆုိမီ `အနာၾကီးေရာဂါသည္္´ ဆုိသည့္ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆုိခ်က္ကုိ ဦးစြာရွင္းျပလုိပါသည္။ အလွဴရွင္မ်ားၾကားတြင္ `မရမ္းေခ်ာင္းမွ အနာၾကီး ေရာဂါသည္ေတြ´ ဆုိေသာ စကားကုိ မၾကာခဏၾကားေနရသည္မွာ စိတ္မေကာင္းစရာ ပင္ျဖစ္သည္။ အနာၾကီးေရာဂါျဖစ္ေနသည္ဟု သတ္မွတ္ရန္ လူတစ္ေယာက္သည္ ေအာက္ပါေရာဂါလကၡဏာ (၃) ခ်က္အနက္မွ အနည္းဆုံးတခ်က္ရွိရမည္ျဖစ္သည္။

1.  အေရျပားေပၚတြင္ ကြက္၍ အေရာင္ေဖ်ာ့ေနျခင္း၊ နီျမန္းေနျခင္း၊ ထိ နာ ပူ ေအး မသိပဲထုံေနျခင္း။

2.  အာရုံေၾကာပ်က္စီးသည့္ လကၡဏာျဖစ္ေသာ ထိ၊ နာ၊ ပူ၊ ေအး မသိျခင္း၊ ေျခလက္မ်က္ႏွာရွိ ၾကြက္သားမ်ား အားနည္းျခင္း၊ လႈပ္ရွားမရျခင္းႏွင့္ အာရုံေၾကာၾကီးျခင္း။

3.  အေရျပားအကြက္မွ အသားျခစ္စမ္းသပ္ရာတြင္ ပုိးေတြ႕ျခင္း။

 `အနာၾကီးေရာဂါသည္ဆုိသည္မွာ အနာၾကီးေရာဂါလကၡဏာမ်ားရွိျပီး ၊ ေဆးစံခ်ိန္ျပည့္ မစားရေသးသူကုိဆုိလုိပါသည္။ျပည့္စုံေသာအေထာက္အထားမရွိပဲႏွင့္ အနာၾကီးေရာဂါ သည္ဟု အမည္မတပ္ရ။´

ဟု က်န္းမာေရး၀န္ၾကီးဌာနမွထုတ္ျပန္သည့္ အနာၾကီးေရာဂါတုိက္ဖ်က္ေရးလက္စြဲ စာအုပ္ထဲတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။

                အနာၾကီးေရာဂါ ႏွင့္ မွားတတ္ေသာ အျခားေရာဂါ ေပါင္း ၂၂ မ်ိဳးခန္႕ရွိေနေသးရာ မိမိကုိယ္တုိင္ေရာဂါနာမည္တပ္ျခင္းထက္ ကၽြမ္းက်င္ ေသာဆရာ၀န္ႏွင့္ျပသတုိင္ပင္ၾကည့္ျပီးမွသာ အနာၾကီးေရာဂါဟု အမည္တပ္ရပါမည္။ ၎တုိ႔ထဲတြင္ ေပြး၊ ႏွင္းခူ၊ ညွင္း၊ သမင္ျဖဴ၊ အင္ျပင္၊ ေမြးရာပါအမွတ္မ်ား၊ ဆစ္ဖလစ္၊ အေရျပားတီဘီ၊ အဆီဖုမ်ား၊ ဆီးခ်ိဳေရာဂါ၊ အာရုံေၾကာထိခုိက္မိျခင္း စသည့္ေရာဂါမ်ား ပါ၀င္သည္။

         မရမ္းေခ်ာင္း ေမတၱာပရဟိတမွ လူအားလုံးသည္ MDT ေဆးေပါင္းကုိ ေဆးပါတ္လည္ ေအာင္ေသာက္ျပီးသည့္ လူနာမ်ားျဖစ္သည့္ အတြက္ ၎တုိ႔ကုိ `အနာၾကီးေရာဂါသည္´ ဟု အမည္ မတပ္ရပါ။ ၎တုိ႔သည္ `အနာၾကီးေရာဂါဒဏ္ ေၾကာင့္ ကုိယ္လက္အဂၤါပ်က္စီးရခဲ့ရသည့္လူမ်ား´ သာ ျဖစ္ပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ဆုိေသာ္ အနာၾကီးေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းျပီး ပုိးကင္းစင္ေသာ လူမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕ေသာေ၀ဒနာရွင္ မ်ားတြင္ အနာၾကီးေရာဂါ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရေသာ အာရုံေၾကာမ်ားမွာ ျပန္လည္ေကာင္းမြန္လာျခင္း မရွိေတာ့သျဖင့္ ေနာက္ဆက္တြဲေ၀ဒနာ မ်ား ဆက္လက္ခံစားေနရဆဲလူနာမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။

        အနာၾကီးေရာဂါ၏ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိပုံကုိ ရွင္းျပျပီးေနာက္ပုိင္းတြင္ အနာၾကီးေရာဂါ ကူးစက္ပ်ံပြားပုံအေၾကာင္းကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေဖာ္ျပလုိပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္က တည္းကပင္ ဆရာၾကီးေဒါက္တာတင္ေရႊေရးသည့္ အနာၾကီးေရာဂါႏွင့္ ပါတ္သက္သည့္ စာအုပ္မ်ားစြာ ထြက္ရွိျပီးျဖစ္ပါသည္။ အေသးစိတ္သိရွိလုိပါက ဆရာေရးထားေသာ စာအုပ္မ်ားကုိ ျပန္္လည္ဖတ္ရႈေစလုိပါသည္။

         

        အနာၾကီးေရာဂါဆုိသည္မွာ ကူးစက္တတ္ေသာနာတာရွည္ေရာဂါတမ်ိဳးျဖစ္ျပီး Mycobacterium Leprae (တီဘီျဖစ္ပြားေစေသာပုိးႏွင့္ မ်ိဳးစိတ္တူ) ေၾကာင့္ျဖစ္ရပါ သည္ကုိ ေနာ္ေ၀ႏုိင္ငံမွ သိပၸံပညာရွင္ ေဒါက္တာဟန္ဆန္(Dr.G.A.Hansen) က ၁၈၇၃ ခုႏွစ္တြင္ အတိအက် ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ အနာၾကီးေရာဂါသည္ အဓိကအားျဖင့္ အေရျပား၊ နာဗ္ေၾကာမ်ား၊ အသက္ရႈေလျပြန္ အထက္ပုိင္း ႏွင့္ အသက္ရႈလမ္း ေၾကာင္းကုိလည္းေကာင္း၊ မ်က္စိ ကုိလည္းေကာင္း ထိခုိက္ပ်က္စီးေစတတ္ပါသည္။ ဦးေႏွာက္ႏွင့္အာရုံေၾကာမၾကီးအား ထိခုိက္ပ်က္စီးမႈ မရွိပါ။

        အနာၾကီးေရာဂါသည္ အသက္အရြယ္မေရြး၊ က်ားမ မေရြး ျဖစ္ပြားေစပါသည္။ ေရာဂါစ၀င္ခ်ိန္မွစတင္၍ေရာဂါလကၡဏာမ်ားျပခ်ိန္အထိ ေရာဂါပ်ိဳးခ်ိန္မွာ ပွ်မ္းမွ် (၃) ႏွစ္မွ (၅) ႏွစ္အထိ အလြန္ၾကာတတ္ပါသည္။ ေရာဂါပုိးရွိသူတဦးမွ အျခားလူမ်ားကုိ တုိက္ရုိက္ကူးစက္ျပီး ငွက္ဖ်ားကဲ့သုိ႔ ၾကားခံလက္ခံေကာင္ (ျခင္) မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ကူးစက္ခံရမႈမွ အနာၾကီးေရာဂါလကၡဏာျဖစ္ေပၚသူ အနည္းငယ္သာရွိပါသည္။ အနာၾကီးေရာဂါသည္ ေဆးကုသခံယူေနရျခင္းမရွိေသာ လူနာမ်ားထံမွ အျခားလူမ်ားသုိ႔ အသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းႏွင့္အေရျပားတုိ႔မွတဆင့္ကူးစက္ပါသည္။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး ကူးစက္ေသာေရာဂါမဟုတ္သည့္အျပင္ မ်ိဳးရုိးလုိက္၍ျဖစ္ပြားတတ္ေသာ ေရာဂါမဟုတ္ ပါ။သုိ႔ေသာ္ အနာၾကီးေရာဂါသည္မ်ားႏွင့္ ၾကာရွည္ေနထုိင္သူမ်ားတြင္ ပုိမုိကူးစက္ပ်ံပြား  ေၾကာင္းေတြ႕ရွိရပါသည္။

         အနာၾကီးေရာဂါ၀င္ေရာက္ခံရသူတုိင္း ေရာဂါမျဖစ္ပါ။ အနာၾကီးေရာဂါျဖစ္ပြားသူ အမ်ားစုတြင္ ေရာဂါပုိးတုိက္ဖ်က္ေသာကုိယ္ခံအား (Cell Mediated Immunity_CMI) ေလ်ာ့နည္းေနေၾကာင္းေတြ႕ရွိရသည္။ CMI အနည္းအမ်ားေပၚလုိက္၍ ေရာဂါအမ်ိဳး အစားပါ ကြဲျပားသြားသည္။ အနာၾကီးေရာဂါ သည္ ေနရာေဒသမေရြး မည္သည့္ ပါတ္၀န္းက်င္တြင္မဆုိ ကူးစက္ပ်ံႏွံႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်န္းမာေရး၀န္ၾကီးဌာန၏ စာရင္းဇယားမ်ားအရ ျမန္မာႏုိင္ငံအလယ္ပိုင္း အပူပုိင္းေဒသတြင္ ပုိမုိအျဖစ္မ်ား ခဲ့ေၾကာင္းေတြ႕ရွိရသည္။

        အနာၾကီးေရာဂါတြင္ ေရာဂါပင္ရင္း ႏွင့္ ေရာဂါသုိေလွာင္ရာဌာနမွာ လူပင္ ျဖစ္သည္။ MDT ေဆးျဖင့္ကုသျခင္းမခံရေသးေသာလူနာ (Undetected patients / Hidden cases) မ်ားသည္ ေရာဂါပင္ရင္းႏွင့္ ေရာဂါသိုေလွာင္ရာ ဌာနမ်ားျဖစ္ေနတတ္ သည္။ ၎လူနာမ်ားသည္ MDT ေဆး တစ္ၾကိမ္ ေသာက္ျပီးရုံမွ်ျဖင့္ အျခားသူမ်ားကုိ ကူးစက္မႈလုံး၀မရွိေတာ့ပါ။ အနာၾကီးေရာဂါပုိးသည္ ေရာဂါသုိေလွာင္ရာလူ၏ အေရျပားအနာ (Lepromatous ulcer) မ်ားမွေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ႏွာရည္ မွ ေသာ္ လည္းေကာင္း ကုိယ္ခႏၵာျပင္ပသုိ႔ထြက္ႏုိင္ပါသည္။ ထုိသုိ႕ထြက္ျပီးေနာက္ ေရာဂါပုိး ကူးစက္ခံရမည့္ ေရာဂါလက္ခံသူထံသုိ႕ ပြန္းပဲ့ဒဏ္ရာမွလည္းေကာင္း ၊ ေလထဲမွေသာ္ လည္းေကာင္း တုိက္ရုိက္ကူးစက္ပါသည္။ ၾကားခံေကာင္မရွိပါ။

        မရမ္းေခ်ာင္းပရဟိတ ေဂဟာမွ လူနာမ်ားသည္ MDT ေဆး ကုိ ဆရာ၀န္ ဆရာမမ်ား၏ စနစ္တက် ေစာင့္ၾကပ္ၾကည့္ရႈမႈ ေအာက္တြင္ မွတ္ပုံတင္ျပီး ေဆးပါတ္လည္ေအာင္ ေသာက္ျပီး ေသာလူနာမ်ား (Treated cases) ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္အျခားသူမ်ားကုိ ကူးစက္မႈ လုံး၀မရွိႏုိင္ေတာ့ပါ ဟု ေျဖႏုိင္ပါသည္။ ၎တုိ႔တြင္ ျဖစ္ပြားေနေသာ အနာမ်ားမွလည္း အာရုံေၾကာပ်က္စီးျခင္း၊ ေသြးလွည့္ပါတ္မႈ ပ်က္စီးျခင္း၊ ထုံနာပူထိ မသိျခင္းမွ ဒဏ္ရာရျပီး ပုိး၀င္ျခင္း၊ အဟာရခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္း တုိ႔ေၾကာင့့္ျဖစ္ပြားေနေသာ အနာ မ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ အနာၾကီးေရာဂါပုိးေၾကာင့္ ျဖစ္ပြားေနေသာ ေရာဂါမ်ား လုံး၀ မဟုတ္ပါ။ မရမ္းေခ်ာင္းေဂဟာရွိ အဖိုးအဖြားမ်ားကုိ အနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနသည့္ ကေလးသူငယ္မ်ားတြင္လည္း ေရာဂါကူးစက္ခံ ရမႈ လုံး၀မရွိသည့္အျပင္ MDT ေဆးေပါင္းစနစ္တက်ေသာက္ထားသည့္ လူမ်ားျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ၅ ႏွစ္အတြင္း ေနာက္ထပ္လူနာသစ္ေတြ႕ရွိမႈ မရွိေသာရြာအျဖစ္ ရပ္တည္ ႏုိင္ျပီျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဆးပညာသေဘာ ႏွင့္ ေရာဂါပုိးမ်ား၏ မ်ိဳးရိုးဗီဇ အစဥ္တစုိက္ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲတတ္ေသာသေဘာမ်ားေၾကာင့္ လုံး၀ကူးစက္ႏုိင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါ ဆုိသည့္ စကားအစား ကူးစက္ႏုိင္စြမ္း(လုံး၀နီးပါး)မရွိေတာ့ပါ ဟု ေျပာင္းလဲ သုံးစြဲလွ်င္ ပုိမုိသင့္ ေလွ်ာ္ပါမည္။

        ကမၻာေပၚတြင္ ႏွစ္စဥ္လူ ၇၅၀ ၀၀၀ ခန္႔ အနာၾကီးေရာဂါကူးစက္ခံေနရျပီး အမ်ားစုမွာ ကေလးမ်ားျဖစ္သည္။ ကမၻာအနာၾကီးေရာဂါရွင္ဦးေရ၏ ၇၀%သည္ အိႏၵိယ၊ ဘရာဇီး၊ အင္ဒုိနီးရွား၊ မုိဇမ္ဘီ၊ မဒါဂတ္စကား၊ တန္ဇန္နီးယား ႏွင့္ နီေပါႏုိင္ငံ တုိ႔တြင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကမၻာက်န္းမာေရးအဖြဲၾကီးက သတ္မွတ္ထားသည့္ ေရာဂါျဖစ္ပြားမႈမ်ားသည့္ႏုိင္ငံ ၁၆ ႏုိင္ငံက်န္ရွိေနသည့္အထဲတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံပါ၀င္သည့္ အတြက္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွစ၍ MDT ေဆးေပါင္းတုိက္ေကၽြးေရးလုပ္ငန္းမ်ားကုိ အစုိးအရအဖြဲ႔အစည္းမ်ား ျပည္တြင္းျပည္ပ လူမႈေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ မီဒီယာမ်ား၊ အေျခခံက်န္းမာေရး၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ရာ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာ ႏုိင္ငံအား လူဦးေရ သန္း ၅၀ တြင္ မွတ္ပုံတင္ထားေသာ အနာၾကီးေရာဂါသည္ ၅၀၀၀ ေအာက္သာရွိေတာ့သျဖင့္ အနာၾကီးေရာဂါကင္းစင္ေသာ ႏုိင္ငံအျဖစ္ ေၾကျငာခဲ့သည္။ ၁၉၉၅ မွ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္အထိ လုိအပ္ေသာ MDT ေဆး၀ါးမ်ားကုိ Nippon Foundation မွ လွဴဒါန္းခဲ့ျပီး ၂၀၀၁ မွ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္အထိ လုိအပ္ေသာေဆး၀ါးမ်ားကုိ Novartis Foundation မွ လွဴဒါန္းရန္ ကမၻာက်န္းမာေရးအဖြဲ႕အား ကတိျပဳျပီးျဖစ္ပါသည္။

        သုိ႔ေသာ္ အနာၾကီးေရာဂါသည္ ေက်ာက္ေရာဂါကဲ့သုိ႔ ကာကြယ္ေဆးရွိသည့္ ေရာဂါမဟုတ္ျခင္းေၾကာင့္ ႏွစ္စဥ္လူနာအသစ္အနည္းငယ္ကုိ ဆက္လက္ေဖာ္ထုတ္ ေဆး၀ါးကုသေပးလွ်က္ရွိပါသည္။ အနာၾကီးေရာဂါ ေ၀ဒနာကုိခံစားခဲ့ရေသာ ေ၀ဒနာ ရွင္မ်ားကုိ ယခင္က လူအသုိင္းအ၀ုိင္းမွ ပယ္က်ဥ္၍ လိင္အေပ်ာ္ပါးလုိက္စားမႈ ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာေရာဂါ၊ မ်ိဳးရုိးလုိက္သည္ ႏူနာေရာဂါ စသည့္ျဖင့္ မသိနားမလည္သူမ်ားက ေရွာင္ဖယ္ထားၾကေသာ္လည္း အသိပညာၾကြယ္၀လာသည့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၏ ေဖးမ ေစာင့္ေရွာက္မႈျဖင့္ အနာၾကီးေရာဂါအား ျမန္မာ့ေျမေပၚမွ လုံး၀တုိက္ထုတ္ႏုိင္မည္ဆုိပါ မရမ္းေခ်ာင္း၊ ေရနံသာ၊ ျမရတနာ (စစ္ကုိင္း)၊ ေတာင္၀ုိင္း (ေမာ္လျမိဳင္) စသည့္ ေနရာမ်ားမွ အနာၾကီးေရာဂါခံစားခဲ့ရသူမ်ားသည္ ျမန္မာ့သမုိင္းတြင္ အနာၾကီး ေရာဂါ ျဖစ္ပြားခဲ့ဖူးသည့္ ေနာက္ဆုံးမ်ိဳးဆက္မ်ားသာ ျဖစ္သြားႏုိင္ပါသည္။

        ထို႔ေၾကာင့္ မရမ္းေခ်ာင္းပရဟိတေဂဟာသုိ႔ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် လာေရာက္ လွဴဒါန္းလုိသူမ်ားအေနျဖင့္ အနာၾကီးေရာဂါ၏ ဗီဇရုပ္ကုိ တီးေခါက္မိေစရန္ႏွင့္ သံသယ ရွင္းစြာလွဴဒါန္းႏုိင္ေရးအတြက္ တတ္စြမ္းသည့္ဘက္မွ တင္ျပထားျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းရုိင္းပင္းကူညီေဖးမျခင္းျဖင့္ ျမန္မာ့ေျမကုိ ပုိမုိစိမ္းလန္းေအာင္ ဖန္တီးႏုိင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ…………….။

ေတာက်ီးဂန္း (ေခတၱ-မင္းကုန္း)

၉ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၀၁၀

ကုိးကား

1.   Davidson’s PRINCIPLES AND PRACTICE OF MEDICINE 20^TH EDTION

2.   အနာၾကီးေရာဂါတုိက္ဖ်က္ေရးလုပ္ငန္းလက္စြဲ/က်န္းမာေရး၀န္ၾကီးဌာန/၂၀၀၈ေဖ။

3.   AN ATLAS OF LEPROSY; SASAKAWA MEMORIAL HEALTH FOUNDATION.1983 EDTION

4.   A GUIDE TO ELIMINATING LEPROSY AS A PUBLIC HEALTH PROBLEM/MINISTRY OF HEALTH; MYANMAR.

5.   ပုိးကုိက္ပန္း-ခ်စ္စံ၀င္း (၂၀၀၅)