ေသြးသည္အသက္

မရမ္းေခ်ာင္းကုိ ေဆးသြားကုေနၾက တနၤဂေႏြတုိင္းလုိပင္ ဤတနၤဂေႏြသည္လည္း ဘာမွ် ကၽြန္ေတာ့အတြက္ မထူးျခား။ ဇူလုိင္လလယ္သည္ မုိးရိပ္မုိးေငြ႔မ်ားျဖင့္ စုိစြတ္ထုိင္းမႈိင္းေနသည္။ မရမ္းေခ်ာင္းအ၀င္လမ္းမသည္ ကားၾကီးကားငယ္မ်ားဒဏ္ေၾကာင့္ ဗြက္အုိင္မ်ား ဟုိတကြက္ သည္တကြက္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆုိင္ကယ္အစုတ္ ေလးအတြက္ အခက္အခဲၾကီးတခုပင္။ မရမ္းေခ်ာင္းပရဟိတေဂဟာ ေရွ႕တြင္ ကားႏွစ္စီးခန္႔ရပ္ထားသည္ကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ရန္ကုန္မွ ေစတနာအလွဴရွင္မ်ားေရာက္ေနေလာက္ျပီဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ ေဂဟာကြက္လပ္က်ယ္တြင္ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ အဖုိးအဖြားမ်ားကုိ ျပဳံးေပ်ာ္စြာေတြ႕ရေသာ ျမင္ကြင္းသည္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာေကာင္းလွသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းမ်ားက ဆာဆာကာ၀ါေဖာင္ေဒးရွင္းမွ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းထားသည့္ ေဆးခန္းရွိရာ တုိက္ပုေလးဆီသုိ႔အလုိအေလွ်ာက္လွမ္းေနသည္။ စေနေန႔ကတည္းမွ ၾကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားထားသျဖင့္ ေဆးခန္းငယ္ေလးထဲတြင္ အဖုိးအဖြား သုံးေယာက္ခန္႔က ညိဳးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနသည္။ မုိးတြင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤတေလာတြင္ အဖ်ားအနာမ်ားသည္။ ၀မ္းပ်က္၀မ္းေလွ်ာႏွင့္ ငွက္ဖ်ားရန္ကလည္း မေသးပါ။ ေဆးခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း မရမ္းေခ်ာင္းေဂဟာအား ကၽြန္ေတာ္မလာႏုိင္သည့္အခ်ိန္တြင္ လာေရာက္ၾကည့္ရႈေပးသည့္ သူနာျပဳဆရာမ ေဒၚမုိးမုိးလႈိင္က အျပဳံးႏွင့္ဆီးၾကိဳသည္။ ဆရာမက လူနာတခ်ိဳ႕ကုိ ၾကိဳၾကည့္ထားႏွင့္သည္ထင္သည္။ ေဆးဘီဒုိထဲတြင္ အလွဴရွင္မ်ားလွဴဒါန္းထားေသာ ေဆးမ်ားကလုိအပ္သေလာက္ရွိေနသည္။ အဖုိးအဖြားမ်ား အျဖစ္မ်ားေသာေရာဂါမ်ားမွာ အာရုံေၾကာမ်ားပ်က္စီးျခင္းမွတဆင့္ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ပြားသည့္ အနာမ်ား (trophic ulcer) ဆီးခ်ိဳ ေသြးတုိး ႏွင့္ ေရာဂါကန္ျခင္းမ်ား ၊ အဟာရမျပည္၀ျခင္းေၾကာင့္ အားအင္ကုန္ခမ္းျခင္း ႏွင့္ မ်က္စိေ၀ဒနာမ်ားျဖစ္သည္။
ထုိေရာဂါမ်ားအတြက္ မရမ္းေခ်ာင္းတုိက္နယ္ေဆးရုံရွိေသာ္လည္း ဆရာ၀န္ေရာက္မလာႏုိင္ေသးသည့္ အတြက္ တနၤဂေႏြပါတ္တုိင္း အလွဴရွင္မ်ားလွဴဒါန္းေသာေဆး၀ါးမ်ားျဖင့္ ေဂဟာမွလူနာမ်ားကုိၾကည့္ရႈေပးရသည့္ အလုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ဗဟုသုတမ်ားစြာကုိေပးစြမး္ႏုိင္သလုိ အဖုိးအဖြားမ်ားႏွင့္အနီးကပ္ဆက္ဆံခြင့္ရသည့္ အခြင့္အေရးတရပ္လည္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာသည့္ ရွစ္လအတြင္း ေရာဂါၾကီးၾကီးမားမား မ်ားစြာ မၾကဳံရေသးပါ။ ၾကဳံလည္းမၾကဳံခ်င္ပါေပ။ သြားေရးလာေရးခက္သည့္အျပင္ အဖုိးအဖြားမ်ားတြင္ ရွိသည့္ သိမ္ငယ္စိတ္ေၾကာင့္ ေဆးရုံၾကီးမ်ားတြင္ သြားေရာက္ကုသလုိစိတ္မရွိျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ တကယ္တမ္း အေရးေပၚျဖစ္လာလွ်င္ အသက္မွီရန္မလြယ္ပါ။ ေဂဟာတြင္လည္း အေရးေပၚအသက္ကယ္ေဆး၀ါး အနည္းငယ္သာရွိသည္မဟုတ္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးစကုိျဖတ္လုိက္ျပီး ေဆးခန္းစာအုပ္ပုံထဲမွ ေအာက္ဆုံးစာအုပ္ကုိ ဆြဲယူျပီး အဖုိးတေယာက္အား စတင္ၾကည့္လုိက္သည္။ အသက္ ၆၉ ႏွစ္ ညာဘက္ေျခေထာက္မရွိ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္တြင္ အနာအေခါင္းေပါက္ျဖစ္ျပီး ခ်မ္းတုန္ဖ်ားသည္။ ေပါင္ရင္းအက်ိတ္မ်ားေယာင္ေနျပီး ေသြးေပါင္ခ်ိန္ အနည္းငယ္က်ေနသည္။ အနာကိုက္သျဖင့္ အစားအေသာက္ပ်က္ျပီး ညဘက္အိပ္မေပ်ာ္။ ထုိအဖုိးအတြက္ လုိအပ္သည့္စားေဆးထုိးေဆးမ်ား ျပဳလုပ္ေပးေနခ်ိန္တြင္ ေဆးခန္းအားကူညီေပးေနသည့္ ေဒၚယဥ္ႏြဲ႔ သုတ္သီးသုတ္ျပာ၀င္လာသည္။
`ဆရာ အမ်ိဳးသားအေဆာင္ထဲက ဦးသိန္းဟန္ဆိုတဲ့အဖုိးၾကီးကို ၾကည့္ေပးပါအုန္းဆရာ … တကိုယ္လုံးျဖဴေဖ်ာ့ျပီး အိပ္ယာထဲလဲေနတာ …….. မေန႕ကေတာ့၀မ္းမဲမဲေတြသြားတယ္ေျပာတယ္ …. ဒီေန႔မနက္သူ႕ကုတင္ေဘးကလူေျပာတာေတာ့ ေသြးေတြအန္တာ တစ္ဇလုံမကဘူးတဲ့´
ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းနပန္းၾကီးသြားသည္။ သူမေျပာသည့္အတုိင္းဆုိ ထုိအဖုိး၏ အေျခအေနမွာ မလြယ္။ အစာအိမ္ႏွင့္အူလမ္းေၾကာင္းေသြးယုိ႔ထားသည့္လကၡဏာမ်ား။ ကၽြန္ေတာ္နားၾကပ္ႏွင့္ေသြးေပါင္ခ်ိန္တုိင္းကိရိယာကုိ ဆြဲျပီး ခ်က္ျခင္းထလုိက္ခဲ့ေတာ့သည္။
လူနာမွာ အသက္ ၇၀ ရွိ ပိန္ပိန္ပါးပါးအဖုိးၾကီးတေယာက္ျဖစ္ျပီး တကုိယ္လုံးျဖဴေဖ်ာ့ေနသည္မွာ အထင္းသားေပၚလြင္ေနသည္။ လူနာေဘးနားရွိ ၀မ္းအုိးထဲတြင္ လတ္တေလာသြားထားဟန္တူသည့္ ကတၱရာေစးေရာင္ မည္းညစ္ေနေသာ ၀မ္းမ်ားအျပည့္။ ေဘးနားရွိ ေထြးခံထဲတြင္လည္း နီညိဳေရာင္ေသြးမ်ားက ျပည့္ေနသည္။ လူနာအမည္မွာ ဦးသိန္းဟန္။ ကၽြန္ေတာ့ေဆးခန္းကုိ ဒူးနာသည့္ျပႆနာျဖင့္ တစ္ၾကိမ္ႏွစ္ၾကိမ္ခန္႔သာ လာေရာက္ျပသဖူးသည့္လူနာျဖစ္သည္။ ဦးသိန္းဟန္မွာ ထုိစဥ္ကတည္းက အကုိက္အခဲေပ်ာက္ေဆးမ်ားႏွင့္ စတီးရြဳိက္ေဆးမ်ားကုိ ပုံမွန္သုံးစြဲေနခဲ့သည္။
`အဘ .. ဘယ္လုိစျဖစ္တာလည္းေျပာပါအုန္း´ ကၽြန္ေတာ္ေသြးေပါင္ခ်ိန္တုိင္းရင္းမွ လူနာအားေမးလုိက္သည္။ တုံျပန္သံအစား ညဥ္းသံအခ်ိဳ႕သာထြက္ေပၚလာသည္။
`မေန႔ညကေတာ့ တညလုံး ၀မ္းမည္းမည္းေတြသြားတယ္ဆရာ .. ၅ ခါေလာက္ရွိမယ္။ ေသြးအန္တာကေတာ့ ဒီမနက္မွ အန္တာ။ အရင္ေန႔ေတြကေတာ့ ဗုိက္ေအာင့္တယ္ေျပာတယ္… ထမင္းမစားတာလည္း ငါးရက္ေလာက္ရွိျပီ … ဒီလုိပဲအိပ္ယာထဲလွဲေနတာ ´ ေဘးကုတင္မွ လူနာတေယာက္က ၀င္ေျဖသည္။
ဦးသိန္းဟန္ပါးစပ္မွ ၾကားရေသာအသံမွာ ညဥ္းသံမဟုတ္ပဲ ဘုရားစာတမ်ိဳးမ်ိဳးေရရြတ္သံႏွင့္ ပုိ၍ဆင္တူသည္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္မွာ အေပၚေသြး ၆၀ ေအာက္ေသြး စမ္းမရေတာ့။ မ်က္ခမ္းမ်ားက ျဖဴေဖြးျပီး လက္ဖ်ားေျခဖ်ားမ်ား ေအးစက္ေနသည္။ ဆီးလုံး၀မထြက္ေတာ့သည္မွာ ၅ နာရီခန္႔ၾကာသြားျပီျဖစ္သည္။ ေသြးခုန္ႏူန္းက ၁၀၀။ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးခုန္ႏူန္းပါ တျဖည္းျဖည္းျမန္လာသည္။ လူနာကုိ မရမက စကားေမးရန္ကၽြန္ေတာ္ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။
`ဦးသိန္းဟန္ … ဦးသိန္းဟန္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာၾကားလား ….. အခုဘယ္လခံစားရလဲ ေျပာျပပါလား´
`ေမာတယ္ဆရာ…. အသက္ရႈလုိ႔မ၀ဘူး´ သူ႕အသံမွာ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္။
`ဗုိက္ေရာေအာင့္ေသးလား´
`နည္းနည္းေတာ့ေအာင့္ေသးတယ္ဆရာ´ ဗုိက္ကုိစမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘာမွ်ထူးထူးျခားျခားမေတြ႕။
`ဆရာမ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ ရွိတဲ့ drip ေတြ အကုန္ယူခုိင္းလုိက္ပါ … ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလာေလာဆယ္ လုိင္းတင္ထားတာေပါ့ … ႏွစ္လုိင္းတျပိဳင္နက္တင္မွ ရမယ္ထင္တယ္ ေနာက္ျပီး ႏွာေခါင္းပုိက္ပါ ယူလာေပးပါ ဗိုက္ထဲကဟာေတြကုိ စုပ္ထုပ္ၾကည့္ရေအာင္´
ေျပာသာေျပာတာ လုိင္းတင္ျပီးလွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္ဘက္က ဘာမွဆက္မလုပ္ႏုိင္။ ေသြးတိတ္သြားေအာင္ထုိးရမည့္ေဆးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ၁ လုံးသာရွိသည္။ အသက္ကယ္ေဆး ၂ လုံးရွိသည္။ ဆုံးရႈံးထားေသာ ေသြးပမာဏမွာ မနည္းလွ။ ေသြးျပန္သြင္းႏုိင္မွသာ လူနာအေျခအေနမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္သုိ႔ေရာက္လာႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ ေသြးသြင္းဖုိ႔ကိစၥမွာ မရမ္းေခ်ာင္းတြင္ မျဖစ္ႏုိင္။ မည္သည့္ေနရာမွေသြးယုိေနသနည္းကုိ လည္းသိရွိရန္ အေရးၾကီးျပန္သည္။ ေသြးအားနည္းျပီး ေမာေနသည့္အတြက္ ေအာက္ဆီဂ်င္ ေပးရန္လည္းလုိသည္။ ထုိကိစၥမ်ားကုိ ေဆးရုံၾကီးမ်ားတြင္သာ လုပ္ႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။
`ေဆးဘီဒုိထဲမွာေတာ့ နည္းနည္းပဲရွိမယ္။ ကၽြန္မေဆးရုံမွာသြားေတာင္းၾကည့္အုံးမယ္´ ေျပာေျပာဆုိဆုိ ဆရာမထြက္သြားသည္။ ေသြးတိတ္ေဆးရွာခဲ့ဖုိ႔မမွာလုိက္ရ။ ဆရာမထံတြင္လည္း သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရွိႏိူင္။
ေဆးရုံတြင္ ဆရာ၀န္မရွိသည့္အတြက္ လူနာမရွိ။ ေဆးရွိမည္မရွိမည္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္မေျပာတတ္။ သူနာျပဳဆရာမတေယာက္သာအေစာင့္ရွိသည့္ မရမ္းေခ်ာင္းတုိက္နယ္ေဆးရုံသည္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ တုိက္ပ်က္ၾကီးတခုႏွင့္သာတူသည္။ လက္ရွိလူနာအေျခအေနမွာ ေသြးေၾကာအတြင္းရွိ ဆုံးရႈံးသြားေသာအရည္မ်ားကုိ ျပန္ျဖည့္ေပးႏုိင္ေရးက အေရးအၾကီးဆုံးျဖစ္သည္။
လူနာေျခဖ်ားလက္ဖ်ားရွိေသြးေၾကာမ်ားရွာမေတြ႔ေတာ့။ ေအးစက္ျပီး ျပားကပ္ေနသည္။ မုိးတြင္းကာလၾကီးပင္ ကၽြန္ေတာ္ေခၽြးေစးမ်ား ျပန္လာသည္။ မတတ္သာသည့္အဆုံး ေပါင္ရင္းရွိေသြးျပန္ေၾကာမၾကီးမွပင္ ေဆးသြင္းရန္ၾကိဳးစားရေတာ့သည္။ ေသြးျပန္ေၾကာမၾကီးမ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးမသြင္းဘူးပါ။ ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလား စိတ္ထဲက တထင့္ထင့္ႏွင့္ထုိးလုိက္ရေသာ္လည္း ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဘယ္ဘက္ေပါင္ရင္းရွိေသြးျပန္ေၾကာမၾကီးမွ အဆင္ေျပသြားသည္။ ညာဘက္တြင္ ေျခသလုံးေသြးျပန္ေၾကာ တေခ်ာင္းမွ လုိင္းရလုိက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေဆးခန္းတြင္ရွိေနသည့္ ေသြးေၾကာသြင္းေဆးရည္ ၂လုံးကုိ တျပိဳင္နက္ထဲ အျမန္သြင္းလုိက္ျပီး အျခားလုိအပ္သည့္ေဆးမ်ားကုိလည္း ထုိေဆး၂လုံးထဲမွ သြင္းေပးလုိက္သည္။
လူနာအား ဆီးခံထားရန္ ႏွင့္ လုိအပ္သည္မ်ားမွာၾကားျပီး လူနာအေျခအေနအား ေဂဟာဥကၠဌႏွင့္တုိင္ပင္ရန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ဆီးပုိက္ထည့္ထားခဲ့ရန္ ကၽြန္ေတာ့တြင္ ဆီးပုိက္ အလြယ္တကူမရွိ။ အျပင္တြင္မူ save the age အဖြဲ႕မွလူငယ္မ်ားက ေဂဟာအဖုိးအဖြားမ်ားအား ဟာဒယရႊင္ေဆးတုိက္ေကၽြးေနသည္အလား တေသာေသာရယ္သံမ်ားက ညံေနသည္။ ေဂဟာဥကၠဌအား အေၾကာင္းစုံရွင္းျပျပီး နီးစပ္ရာေဆးရုံကုိ အျမန္ဆုံးပုိ႔ႏုိင္ရန္ ေခါင္းခ်င္းရုိက္တုိင္ပင္ၾကည့္သည္။ လတ္တေလာဆုိလွ်င္ အလွဴရွင္အဖြဲ႔ကားႏွင့္ဆုိလွ်င္ ေဆးရုံပုိဖုိ႔ကိစၥမခက္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္မွ တတ္ႏူိင္သေလာက္ကုသေပးလုိက္ႏုိင္လွ်င္ ေဆးရုံၾကီးတခုခုသုိ႔ အခ်ိန္မီေရာက္ရွိသြားႏုိင္လွ်င္ ဦးသိန္းဟန္အေျခအေနမွာ ေမွ်ာ္လင့္စရာမ်ားစြာရွိသည္။ သို႔မဟုတ္ပါက မလြယ္ေရးခ်မလြယ္။
အလွဴရွင္အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္တုိင္ပင္ၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ဘက္က လုိလုိလားလားကူညီခ်င္သည္။ ရန္ကုန္ထဲရွိေဆးရုံသုိ႔ပုိ႔ေပးမည့္အျပင္ လုိအပ္သည့္ ကုန္က်စရိတ္မ်ားကုိလည္း သူတုိ႔အဖြဲ႔မွ အကူအညီေပးမည္ဟုေျပာလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွ အလုံးၾကီးက်သြားသည္။ ဦးသိန္းဟန္အား ဘာမွ်မတတ္ႏုိင္ပဲ လက္လြတ္လုိက္ရသည့္အေနအထားမ်ိဳးအျဖစ္မခံႏုိင္ပါ။
အျခားလူနာမ်ားထဲမွ အေရးၾကီးလူနာအခ်ိဳ႕ကုိသာ ေရြးၾကည့္ျပီး ဦးသိန္းဟန္အနားသုိ႔ျပန္လာခဲ့သည္။ ေစာေစာကသြင္းထားေသာ လုိင္း၂လုံးမွာ ကုန္လုျပီ။ ေစာင္ေအာက္မွေျခေထာက္မ်ားကုိ စမ္းၾကည့္ေတာ့ ေအးစက္ေနဆဲပင္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္က အေပၚေသြးေအာက္ေသြး ၁၀ဆီ ျပန္တက္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခဏတာသာျဖစ္မည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ ဆီးအနည္းငယ္သြားသည္။ ဦးသိန္းဟန္အား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရန္ကုန္ေဆးရုံၾကီးသို႔ပုိ႔ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း စိတ္ပူရန္မလုိေၾကာင္း အေျခအေနအနည္းငယ္တုိးတက္လာေၾကာင္းကုိ ရွင္းျပလုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဦးသိန္းဟန္ထံမွ ထြက္လာေသာ တုိးညွင္းသည့္စကားသံက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေတာ္ေလးစိတ္ထိခုိက္သြားေစသည္။
`ဆရာရယ္ … ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘယ္မွာ မပုိ႔ပါနဲ႔ေတာ့ … ကၽြန္ေတာ္အေျခအေန ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူစိမ္းေတြၾကားထဲမွာ သူမ်ားေတြ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ခံရတဲ့ဘ၀ၾကီးနဲ႔ေတာ့ မေသခ်င္ဘူး။ ဆရာတုိ႔လက္ထဲမွာပဲ ေသပါရေစဆရာရယ္´
ဦးသိန္းဟန္၏ စကားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခဏတာဆြံ႔အသြားေစသည္။ လူနာေပါင္းမ်ားစြာအား ႏွစ္သိမ့္စကား ေျပာဖူးေသာ္လည္း ဦးသိန္းဟန္ကုိေျပာရန္ ကၽြန္ေတာ္ရုတ္တရက္စကားရွာမရ။
`အဘ မေသပါဘူးအဘရယ္ … အနည္းဆုံးလွည္းကူးေဆးရုံေလာက္……´
`ေက်းဇူးျပဳျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘယ္မွမပုိ႔ပါနဲ႔ေတာ့ဆရာရယ္…… ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာပဲေသခ်င္တယ္´ ဦးသိန္းဟတ္က ကၽြန္ေတာ့စကားကုိ ျဖတ္ေျပာလုိက္သည္။သူ႔စကားသံက တုိးညွင္းေသာ္လည္း ျပတ္သားသည္။ လူနာတေယာက္၏ေတာင္းဆုိမႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ လွ်စ္လွ်ဴရႈသင့္သလား။ ဘာဆက္လုပ္သင့္သလဲ။ က်င့္၀တ္ပုိင္းဆုိင္ရာေမးခြန္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲတြင္ ရႈပ္ေထြးလာသည္။
ေဘးနားရွိ ေဂဟာဥကၠဌကလည္း စိတ္မေကာင္းသည့္မ်က္ႏွာျဖင့္ ႏူတ္ဆြံ႔ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆုံးျဖတ္ရေတာ့မည္။ မပုိ႔ဘူးဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာေတာ့ အေသမခံႏုိင္ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏုိင္သမွ် ၾကိဳးစားၾကည့္ခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တြင္ ပစၥည္းကရိယာ ေဆးပစၥည္း ဘာမွ်စုံစုံလင္လင္မရွိ။ ကံတရားႏွင့္စိတ္ဓါတ္သာရွိသည္။ ဥကၠဌ ကုိလွေဌးကုိ အျပင္သုိ႔ေခၚထုတ္ျပီး save the age မွ အဖြဲ႔သားမ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္ၾကည့္သည္။ သူတို႔ကလည္း လူနာကုိယ္တုိင္က ျငင္းဆန္သျဖင့္ စိတ္မေကာင္းၾက။ သုိ႔ေသာ္ မတတ္ႏုိင္ပါ ဦးသိန္းဟန္၏ အေျခအေနသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္တြင္ ၃၀% ခန္႔သာရွိေနသည္။ ေနာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူ၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိေလးစားရမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဂဟာတြင္တတ္ႏုိင္သမွ် ကုမည္ မရမွသာ လက္ေလွ်ာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။
လက္ရွိအေနအထားႏွင့္ဆုိလွ်င္ အျမန္ဆုံး ေသြးသြင္းရမည္။ ေသြးအလွဴခံသည့္ပုလင္းမ်ား တုိက္နယ္ေဆးရုံတြင္ရွိေကာင္းရွိႏုိင္သည္။ အလွဴရွင္အဖြဲ႔မ်ားထဲမွ လူငယ္အခ်ိဳ႕ကလည္း ေသြးလွဴခ်င္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိလွေဌးကုိ တုိက္နယ္ေဆးရုံလြတ္ျပီး ေသြးပုလင္းမ်ားအယူခုိင္းလုိက္ရသည္။ ဦးသိန္းဟန္၏ ေသြးအမ်ိဳးအစားမွာ `အုိ´ ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စြန္႔စားရေတာ့မည္။ လူငယ္မ်ားထဲမွ ေသြးသြင္းဘူးေသာ အုိေသြးပုိင္ရွင္မ်ားကုိ ရွာၾကည့္လုိက္သည္။ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရွိ။ ႏွစ္ဦးသာရွိသည္။ ထုိႏွစ္ဦးထဲမွတစ္ဦးမွာ လြန္ခဲ့ေသာတလခန္႔ကမွ ေသြးလွဴထား၍ ပယ္လုိက္ရသည္။ ေနာက္တဦးက အုိေကသည္။ မၾကာခင္ကုိလွေဌးေသြးပုလင္းမ်ားကုိင္၍ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ေသြးပုလင္းအလြတ္မ်ားမွာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တြင္ ဒိတ္လြန္ခဲ့ျပီးသား အေဟာင္းမ်ား။ ပုလင္းထဲရွိ ေသြးက်ဲေစရန္ အခံထည့္ထားသည့္အရည္မ်ား ပ်က္ကုန္လွ်င္ တဒုကၼ။ စိတ္ညစ္ရျပန္သည္။ ကုိလွေဌးကုိေမးၾကည့္ေတာ့ ေဆးစတုိးတခုလုံးတြင္ ၂၀၀၉ဒိတ္အေစာဆုံးျဖစ္သည္ဟုဆုိသည္။ ဆရာမတေယာက္ထည္းၾကာေနမွာစုိး၍ သူကုိယ္တုိင္၀င္ရွာခဲ့သည္ဟုဆုိသျဖင့္ ဒိတ္ေကာင္းရရန္လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရေတာ့သည္။ ရွိသည့္ဟာႏွင့္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရေတာ့မည္။ လက္ရွိတြင္ ဦးသိန္းဟန္အေျခအေနမွာ အနည္းငယ္တုိးတက္လာသည္။ ေသြးတိတ္ေဆး၂လုံးထုိးထားေပးေသာေၾကာင့္ ေသြးမအန္ေတာ့။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ အနည္းငယ္ျပန္တက္လာသည္။ ဆီးသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္မခ်ရေသး။ အနည္းဆုံးေသြး ၃လုံးခန္႔သြင္းရန္လုိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တြက္လုိက္သည္။ ဘယ္ကရွာရမည္နည္း။
ေသြးလွဴမည့္လူငယ္ေလးဆီမွ ရသည့္ေသြးတပုလင္းကုိသာ အရင္သြင္းထားႏွင့္ျပီး အုိေသြးအလွဴရွင္ထပ္ရွာမွျဖစ္မည္။ အလွဴရွင္မ်ားကလည္း မၾကာမီျပန္ေတာ့မည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ရြာထဲမွ ေသြးလွဴခ်င္သည့္လူမ်ားကုိ ရြာဥကၠဌမွတဆင့္ရွာခုိင္းလုိက္ရသည္။ ေသြးလွဴမည့္လူငယ္ေလးကလည္း အရမ္းတက္ၾကြေနသည္။ ကုသုိလ္လာလုပ္ရင္း ပုိ၍ျမင့္ျမတ္သည့္ ေသြးလွဴရမည္ဆုိေတာ့ ၀မ္းသာေနသည္။ သူ႔ကုိေသြးေဖာက္ေနရင္း ပုလင္းေအာက္ေျခေလာက္အေရာက္တြင္ ေသြးကဆက္မက်ေတာ့။ ပုိက္တြင္ေသြးခဲပိတ္သည္ဟုထင္၍နည္းမ်ိဳးစုံၾကိဳးစားေသာ္လည္းမရ။ ေနာက္ဆုံး ေသြးပုလင္းေရာ အပ္ႏွင့္ပိုက္ပါလဲလုိက္ေသာ္လည္း ဤနည္းအတုိင္းထပ္ျဖစ္ျပန္သည္။ ေကာင္ေလးခမ်ာ ႏွစ္ခါနာသည့္အျပင္ ပုလင္းထဲေသြးက်ေအာင္ ေနရာေပါင္းစုံေျပာင္းေပးေသာ္လည္း မရေတာ့။ ေသြးပုလင္းမ်ား မေကာင္းေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္နဖူးမွ ေခၽြးမ်ား ဗူးသီးကင္းခန္႔က်လာသလုိ ခံစားရသည္။ ေသြးမရလွ်င္ ဦးသိန္းဟန္ ဘာျဖစ္မည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္သိေနသလုိ အားလုံးလည္းသိေနၾကသည္။ မတတ္သာသည့္အဆုံး ရန္ကုန္ျပန္မည့္အလွဴရွင္မ်ားႏွင့္ လုိအပ္သည့္ေသြးအိတ္မ်ားႏွင့္ ေဆးမ်ားကုိ အျမန္ဆုံး၀ယ္၍ ျပန္ပုိ႔ေပးရန္ ေမတၱာရပ္ခံရေတာ့သည္။ ဦးသိန္းဟန္အတြက္ ေသြးရရႏ္ အသြားအျပန္အခ်ိန္ ၃နာရီခန္႔ ေစာင့္ရမည္။ ရြာထဲက လူမ်ားထဲမွလဲ လုံေလာက္ေသာ ေသြးပမာဏရရွိရန္မေသခ်ာ။ ဤအခ်ိန္ကာလအပုိင္းအျခားေလးအား ကံၾကမၼာ၏လက္ထဲတြင္ပုံအပ္ထားရုံသာရွိေတာ့သည္။
ဤၾကားထဲတြင္ drip ၅ လုံးခန္႔ေသြးေၾကာတြင္းသြင္းျပီးေသာ္လည္း ဦးသိန္းဟန္အေျခအေနမွာ ဆက္လက္တုိးတက္မလာေခ်။ ရြာထဲမွေသြးလွဴရွင္ လူလတ္ပုိင္း ၃ ဦးခန္႔ေရာက္လာသည္။ သူတို႔ ၃ ဦးစလုံး ေသြးမလွဴဘူး။ အုိေသြးျဖစ္သည္ဟု ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာ့သိၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ မေသခ်ာ၍မျဖစ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ဆရာမအား ေသြးအုပ္စုခြဲသည့္ ေဆးရည္အား တုိက္နယ္ေဆးရုံမွ ေခတၱငွားရမ္းစစ္ေဆးၾကည့္ရေသးသည္။ မွန္သည္ သုံးေယာက္လုံးအုိေသြးဟုသာအေျဖထြက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဆးရည္က ၂၀၀၇ ကတည္းက ဒိတ္လြန္ေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္မယုံရဲေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးအမ်ိဳးအစားႏွင့္တုိက္ဆုိင္စစ္ေဆးၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးက ေအဘီ။ သုိ႔ေသာ္ အေျဖထြက္လာေတာ့ အုိဟုထြက္ေနသည္။ ဆရာမေသြးအမ်ိဴးအစားက ဘီေသြး သုိ႔ေသာ္ အေျဖက ေအဘီထြက္သည္။ ဘယ္လုိမွ ယုံ၍မရေတာ့။ ယုံလဲမယုံရဲေတာ့။ ေသြးမွားသြင္းမိပါက ဦးသိန္းဟန္အား အဆင္းဘီးတပ္ေပးသလုိျဖစ္ေနမည္။ အေျခအေနေတြက ပုိ၍ဆုိးကုန္မည္ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ျဖစ္ကုန္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၾကိဳးစားထားသမွ် သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ျပီ။ ထုိ႔အျပင္ ေသြးလွဴမည့္သူသုံးဦးထဲမွ တစ္ဦးမွာ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ၉၀/၆၀သာရွိသျဖင့္ သူ႕ကုိလည္းပယ္လုိက္ရျပန္သည္။ မၾကာခင္မွာပင္ လွည္းကူးမွ မွာလုိက္ေသာ ေသြးအိတ္မ်ားႏွင့္ေဆးမ်ားေရာက္လာသည္။ ဦးသိန္းဟန္က ၀မ္းမဲမဲမ်ားတခါထပ္သြားသည္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တက္မလာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္လူနာ၏ေသြးႏွင့္သြင္းမည့္ေသြးကုိ ေၾကြျပားေလးေပၚတြင္ ေရာေႏွာၾကည့္သည္။ အလြယ္တကူေရာေႏွာသြားျပီး ေသြးအမ်ိဳးအစားမတူလွ်င္ ျဖစ္သည့္ ေသြးအစုိင္အခဲအစုအေ၀းေလးမ်ားမျဖစ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ဤအလွဴရွင္၂ေယာက္ထံမွ ေသြးကုိသာ မသြင္းမျဖစ္သြင္းမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။
ေသြးသြင္းကာစမွစျပီး ဦးသိန္းဟန္နားတြင္ရင္တမမႏွင့္ေစာင့္ၾကည့္ေနရသည္မွာ အေတာ္ေလးဆုိးလွသည္။ ေသြးမတည့္လွ်င္ျဖစ္တတ္သည့္ သေဘာသဘာ၀မ်ားကုိ ဦးသိန္းဟန္အားရွင္းျပထားျပီးျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္မခ်ႏုိင္၍ ၁၅မိနစ္တခါစမ္းသပ္ေနမိသည္။ ေသြးသြင္းျပီး မိနစ္ ၃၀ ခန္႔အထိ ဘာမွ်မျဖစ္မွ ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းခ်ႏုိင္သည္။ အျခားေဆးမ်ားကုိလည္း အျခားလုိင္းတခုမွ လုိသလိုသြင္းေပးေနရင္း ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေမာလူေမာျဖစ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္လုိဆရာ၀န္ေပါက္စတေယာက္လက္ထဲတြင္ ရဲရဲ၀ံ၀ံ အသက္ကုိပုံအပ္ရဲေသာ လူနာကုိ ကၽြန္ေတာ္ မေသေစလုိပါ။ ေသြးတလုံးသြင္းျပီးေနာက္တြင္ ဦးသိန္းဟန္အေျခအေနမွာ အနည္းငယ္တုိးတက္လာသည္။ အသက္ရႈႏူန္းမွန္လာျပီး ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ၈၀/၆၀ ျဖစ္လာသည္။ ေသြးအန္ျခင္း၀မ္းသြားျခင္းမ်ားမရွိေတာ့။ ထည့္ထားေသာ ႏွာေခါင္းပုိက္မွလည္း ေသြးမထြက္ေတာ့။ သုိ႔ေသာ္ ေမာေနေသးသည္။ ဆီးအထြက္နည္းေနေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဒုန္းဒုန္းမခ်ရဲေသးပါ။ ေဘးနားတြင္ဖြင့္ထားသည့္တရားေခြေၾကာင့္လည္း တစုံတရာကုိစုိးရိမ္ေနမိေသးသည္။ ေသြးေနာက္တလုံးသြင္းျပီးခ်ိန္အထိ အေျခအေနမွာ ထူးမလာေသးသည့္အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ေသြးတလုံးထပ္သြင္းရန္ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။ ကုိလွေဌးမွာ အုိေသြးျဖစ္ေသာ္လည္း က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းသျဖင့္ ပယ္လုိက္ရေသးသည္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တပ္မွ အုိေသြးပုိင္ရွင္ တပ္ၾကပ္ၾကီးတေယာက္အား ေသြးသြင္းရန္ စည္းရုံးၾကည့္သည္။ ထုိဆရာၾကီးက လုိလုိလားလားရွိေသာ္လည္း ေသြးမလွဴဘူး။ ေသြးေတာ့စစ္ဘူးသည္။ ေသြးျမင္လွ်င္ေၾကာက္တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္လည္း ေသြးအိတ္က ၂ အိတ္သာလက္က်န္ရွိေတာ့သည္။ ရြာထဲတြင္ထပ္ရွာရန္လည္း အခ်ိန္မရွိေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိတပ္ၾကီးအား ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆုိကာ ေသြးလွဴရန္ တုိက္တြန္းရေတာ့သည္။ ေသြးလွဴရွင္မွာ မိမိေသြးလွဴရမည့္လူနာအေျခအေနကုိ သေဘာေပါက္ျပီး ခ်က္ျခင္းထုတ္ရန္ ခြင့္ျပဳသျဖင့္ ေနာက္ထပ္ေသြးတလုံးထပ္သြင္းရန္အခြင့္အေရးရသြားသည္။
ေသြးသုံးလုံးသြင္းျပီးသည့္ေနာက္တြင္ ဦးသိန္းဟန္ေသြးေပါင္ခ်ိန္ သိသာစြာတျဖည္းျဖည္းတက္လာသည္။ ျဖဴေဖ်ာ့ေနေသာအသားအေရမွာ အနည္းငယ္ပန္းေရာင္သန္းလာသည္။ ဆီးလည္းေကာင္းစြာသြားႏူိင္လာသည္။ အနည္းငယ္သက္သာေၾကာင္း အသက္ရႈရသည္မွာအဆင္ေျပေၾကာင္းေျပာႏုိင္လာသည္။ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေလးမ်ားျပန္လည္ေႏြးေထြးလာသည္။ ဗုိက္ေအာင့္သက္သာသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္သုိ႔ ၇၀ % ျပန္ပါလာျပီဟုေျပာႏုိင္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့၏ မရမ္းေခ်ာင္းတနၤဂေႏြသည္ စိတ္ပ်က္စရာမဟုတ္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ေစတနာျဖင့္အားထုတ္မႈကုိ ကံၾကမၼာက အသိအမွတ္ျပဳလုိက္သလုိခံစားရသည္။ ေသြးလွဴရွင္မ်ားအေနျဖင့္လည္း မိမိ၏ ေသြးျဖင့္အသက္ကယ္လုိက္ရေသာ ပီတိကုိ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေကာင္းစြာခံစားလုိက္ရသျဖင့္ လည္းေကာင္းတုိ႔၏စိတ္ထဲတြင္ ေနာက္တဖန္ေသြးလွဴခ်င္စိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚေပါက္မည္လားမေျပာတတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ေတာ့ ေနာက္တၾကိမ္အစာအိမ္ေသြးယုိစီးမႈမျဖစ္ရန္သာ အၾကိမ္ၾကိမ္ဆုေတာင္းေနမိသည္။
ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ဦးသိန္းဟန္၏ အေျခအေနမွာ အေတာ္ေလးသိသိသာသာ ေကာင္းမြန္လာသည္။ အစာမစားႏုိင္ေသးေသာ္လည္း ေသြးေၾကာတြင္းသြင္းအရည္မ်ားႏွင့္အားေဆးမ်ားေၾကာင့္ ထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ထပ္ေသြးယုိစီးသည့္ လကၡဏာမ်ားမရွိေတာ့။ ေနာက္တပါတ္အၾကာတြင္ ဦးသိန္းဟန္ ခ်ိဳင္းေထာက္ႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္လာႏုိင္သည္။ လူမတြဲရေတာ့။ အစာေပ်ာ့ေပ်ာ့စားႏုိင္လာသည္။ ဆီးမွန္၀မ္းမွန္ျပန္ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္၃လအၾကာတြင္ mutdfan အဖြဲ႔မွ ေဂဟာရွိ အဖုိးအဖြားမ်ားအား ပထမဆုံးအၾကိမ္ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားဖူးပုိ႔ေပးသည့္အစီအစဥ္တြင္ က်န္းမာစြာ လုိက္ပါဖူးေမွ်ာ္ႏုိင္ျပီျဖစ္သည္။ လက္ရွိအခ်ိန္အထိ က်န္းမာစြာ ေနႏုိင္သည့္အျပင္ ကၽြန္ေတာ့္ေဆးခန္းကုိပင္ သာမန္ေရာဂါမ်ားျဖင့္မလာေတာ့ ။ ေဂဟာေရာက္တုိင္း သူ႕အားအျမဲတမ္းျပဳံးရႊင္စြာေတြ႕ရသည္။ သူ႔အားအသက္ကယ္ေပးခဲ့သည္မွာ မည္သည့္အက်ိဳးကုိမွ မေမွ်ာ္မွန္းပဲ လွဴဒါန္းခဲ့သည့္ ေသြးလွဴရွင္မ်ား၏ ေသြးပင္ျဖစ္သည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ မရမ္းေခ်ာင္းေဂဟာတြင္ ေသြးလွဴဒါန္းေပးခဲ့ၾကေသာ အလွဴရွင္သုံးဦးအား မွတ္တမ္းတင္ဂုဏ္ျပဳလုိက္ပါသည္။