မႏၱေလးဒဏ္ရာ

ဒီအိမ္ကေလးကုိ ျပန္ေရာက္လာတုိင္း ဒီခံစားခ်က္ေတြက ဘယ္ဆီကရုန္းၾကြလာမွန္းမသိ ေပၚလာတတ္ပါလားဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ထိတ္လန္႔တၾကားသတိျပဳမိသည္။ သည္အိမ္ကား ကၽြန္ေတာ္ၾကီးျပင္းခဲ့ေသာအိမ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမေတြ လူလားေျမာက္ခဲ့ေသာ အိမ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀၏ အစြဲမ်ား၊ ဒဏ္ရာမ်ား၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား အမာရြတ္ထခဲ့ေသာ အိမ္။ ထုိ‘အိမ္’ ဆုိေသာ စကားလုံး၏ အဓိပၸါယ္ကုိ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ျပည့္စုံေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ေရးမျပတတ္သည္မွာ ၾကာခဲ့ေလျပီ။

သည္အိမ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္၏ အိမ္ဟူေသာ အေတြးကုိ ကၽြန္ေတာ္ခၽြန္းအုပ္ခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ေလျပီ။ သည္အိမ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မဟုတ္။ အေမ့အိမ္။ အေမ့အိမ္ႏွင့္ မၾကာခဏခြဲရဖန္မ်ားလာေတာ့ ရင္ထဲမွ အမာရြတ္က အေတာ္ရင့္မာေနသည္။ အိမ္မွ ျပန္လာျပီး အိမ္အေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ျခင္းေမ့ပစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပူေလာင္ေစသည့္ အေတြးမ်ိဳးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေရရွည္ေမြးမထား။ အိမ္ႏွင့္ပါတ္သက္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ား၊ ေႏြးေထြးမႈမ်ား၊ လုံျခဳံမႈမ်ား အေၾကာင္းကုိ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ႏွလုံးသားတုိ႔၏ အနက္ရႈိင္းဆုံးတေနရာတြင္ လုံျခဳံစြာ ျပန္လည္သိမ္းဆည္းထားသည္မွာ အက်င့္တခုလုိပင္ျဖစ္ေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ဒီေနရာကုိ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္မည္ဆုိသည္မွာ မေသခ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကား သင္းကြဲခဲ့ျပီ။ သင္းကြဲငွက္သည္ အသုိက္မွျပန္လွ်င္ လည္ျပန္လွည့္မၾကည့္ပဲ ျပန္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ တၾကိမ္ၾကိမ္ေတာ့ ျပန္လာအုံးမည္။
ဒီေန႔လည္း ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္လာသည္။ အိမ္ေရာက္လုေရာက္ခင္မွာပင္ အေမႏွင့္ညီမေလး ကလမ္းထေလွ်ာက္ေနသျဖင့္ ဆုိင္ကယ္ကယ္ရီကုိ က်ဳံးေဘးတြင္ရပ္ခုိင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္ဆင္းလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာထက္တြင္ ေက်ာပုိးအိတ္အစုတ္တလုံး လက္ထဲတြင္ေတာ့ အိမ္အတြက္မဟုတ္ေသာ လူၾကဳံပါးလုိက္သည့္ မုန္႔ထုပ္တထုပ္ပါလာသည္။ မႏၱေလးေဆာင္းတြင္းနံနက္က ေနလုိ႔ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေအးျမေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းထံမွ လုိရမယ္ရ ငွားလာေသာ အေႏြးထည္ပါးတစ္ထည္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အတန္ငယ္ေႏြးေထြးေစသည္။ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြေတာ့ ဟုိတစသည္တစေၾကြေနေလျပီ။ မၾကာမီ ေႏြဦးေရာက္ေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတိတ္တြင္ မႏၱေလးေႏြဦးသည္ အပ်ိဳရုိင္းတေယာက္လုိ ကပုိကရုိလွပပါေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သားအမိသုံးေယာက္စကားတေျပာေျပာျဖင့္ မႏၱေလးေတာင္ဘက္ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကသည္။ ငယ္ရြယ္စဥ္အခ်ိန္က မန္းေတာင္ေျခရွိ အေၾကာ္တဲငယ္ေလးတခုတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ မီးလုံရင္း ေကာက္ညွင္းေပါင္းစားခဲ့သည္အခ်ိန္မ်ားကုိ အမွတ္ရေနမိသည္။ အေမက သူ႔အတြက္မဟုတ္ေသာ မုန္႔ထုပ္ကုိဆြဲလွ်က္။ ကၽြန္ေတာ့္ညီမကေတာ့ ေပါ့ပါးလတ္ဆတ္ေနသည္။ အကုိၾကီးဒီတေခါက္ျပန္လာတာ လူလုိသူလုိပါပဲလားဟု ရယ္ရႊင္ဖြယ္မွတ္ခ်က္ေပးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္အတြင္း အဇ်တၱသည္ ၾကီးစြာတုန္လႈပ္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အနက္ရႈိင္းဆုံးေနရာတြင္ ထိုးထည့္ထားေသာ္လည္း မၾကာမၾကာျပန္ေပၚလာတတ္သည့္ ဒဏ္ရာသည္ ကဆုန္ေပါက္၍ ျပန္လည္ထၾကြလာသည္။
ကၽြန္ေတာ္အသက္က ၾကီးလွျပီမဆုိႏုိင္ေသးေသာ္လည္း သုံးဆယ္နားနီးျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြ ပုိင္ဆုိင္ထားျပီးျပီလည္း လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဆင္းရဲသားမာနက ကၽြန္ေတာ္ကုိ႔ မဲ့ျပဳံးျပဳံးျပသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘထားေပးေသာ ပုိက္ဆံျဖင့္ ဆရာ၀န္တေယာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ မိဘေထာက္ပံ့ေသာ ေငြေၾကးျဖင့္ပင္ ခြဲစိတ္အထူးကုေက်ာင္းသားတေယာက္အျဖစ္ ပိန္မသာလိမ္မသာ ရုန္းကန္ေနရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲတြင္ မိသားစုအတြက္ ဆိုေသာ စာစီစာကုံးေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ စာတလုံးမွ် မေရးႏုိင္ေသာ ေက်ာင္းသားတေယာက္လုိ မလုံမလဲခံစားရသည္မွာ သည္တၾကိမ္ထဲမကေတာ့။ ဤခံစားခ်က္က ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ အဓြန္႔ရွည္တည္တံ့ေနအုံးမည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္မမွန္းႏုိင္။ သည္ၾကားထဲ အိမ္ေထာင္သားေမြးကိစၥက ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္သည္။ ဒီတေခါက္လာရျခင္းအေၾကာင္းေတြထဲမွာ အေမ့ကုိ မိန္းမယူဖုိ႔ကိစၥဖြင့္ေျပာရန္လည္း ပါသည္။  ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုအျမင္အရ ဆရာ၀န္အလုပ္သည္ ထမင္းမငတ္။ ဆရာ၀န္ေတြခ်မ္းသာသည္။ လက္ဖ်ားေငြသီးသည္။ မွန္သင့္သေလာက္ မွန္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အရင္းအႏွီးၾကီးလွသည္။ ေငြေၾကးတစုံတရာကုိ ထားဦး သူ႕ထက္တန္ဖုိးရွိသည့္ အခ်ိန္ ႏွင့္ မိသားစုကုိရင္းရသည္။ တကယ္တမ္းေဆးပညာႏွင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းဖုိ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မလြယ္။ ေစတနာကုိထုပ္ပုိးေရာင္းခ်သလုိမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ ေဆးရုံမွာ တေနကုန္ပင္ပန္းျပီး ညေနပုိင္း ေဆးခန္းသုိ႔ေျပးရသည့္ဒုကၡကုိ ဆရာ၀န္အေတာ္မ်ားမ်ား သေဘာမက်ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေလာင္းရဲသည္။ လက္ေတြ႔တြင္ေတာ့ တေန႔တာ ညေနပုိင္းေဆးခန္းထုိင္ခ်ိန္၀င္ေငြမွာ တလလုံး ေဆးရုံမွာအလုပ္လုပ္တာထက္ပင္ ပုိရေကာင္းရႏုိင္သည္။ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေနသျဖင့္ အခ်ိန္ျပည့္ေဆးခန္းမထုိင္ႏုိင္။ ဟုိေဆးရုံသည္ေဆးရုံႏွင့္ ဗ်ာမ်ားေနသည့္အျပင္ ပညာဆုိေသာ ေရႊအုိးကုိ ခက္ခဲစြာျဖည့္တင္းေနရေသးသည္။ အခ်ိန္ပုိင္းေဆးခန္းထုိင္သည့္ အလုပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ျငင္းပယ္ခဲ့သည္။ ပရဟိတဆရာ၀န္ဘ၀ကုိ ပုိျပီးႏွစ္ျခိဳက္လာသည္။ အတၱႏွင့္ပရ လုံးေထြးသတ္ပုတ္ေနသည္ကုိ စိတ္မသက္မသာ ထုိင္ၾကည့္ေနရသည္ႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္တျဖည္းျဖည္းၾကီးလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းထဲတြင္ မိသားစုဆုိေသာ စာသားေတြက ေဖ်ာ့ေတာ့ျပီး ပိန္ရႈံ႕ေနသည္။ တာ၀န္ေတြ ၀တၱရားေတြထက္ ပုိမုိတန္ဖုိးရွိေသာ အရာမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္လွ်စ္လွ်ဴရႈခဲ့သည္။

          အေမ့အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ျမဴခုိးေတြက မေပ်ာက္ျခင္ေသး။ မႏၱေလးေဆာင္း၏ ဆြတ္ပ်ံ႕လွေသာ ေလႏူေအးက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ဘယ္ေသာအခါမွ ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိ။ ငယ္စဥ္က ၾကီးမားခုိင္ခံသည္ဟု ထင္ထားေသာ အေမ့အိမ္မွာ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ေသးငယ္လြန္းလွသည့္ ၀န္ထမ္းအိမ္ခန္းေလး တခုသာျဖစ္သည္။ ျခံစည္းရုိးတံခါးမ်ားက ရာသီဥတုဒဏ္ေၾကာင့္ အားအင္ခ်ည့္ႏွဲ႔ေနေသာ္လည္း အေမ့ရင္ခြင္၏ လုံျခဳံမႈသည္ အားေလွ်ာ့မသြား။ သည္အိမ္ေလးထဲတြင္ ေလာကဓံကုိခက္ခဲစြာ က်ားကန္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကုိ ျပဳစုျပိဳးေထာင္ေပးခဲ့သည့္ အေဖႏွင့္အေမသည္ မၾကာခင္ ပင္စင္ယူရေပေတာ့မည္။ ႏုိင္ငံ၀န္ထမ္းအျဖစ္ အႏွစ္သုံးဆယ္ေက်ာ္ အမႈထမ္းခဲ့သည့္ အေမႏွင့္အေဖ ပင္စင္ယူျပီးေနထုိင္ရန္ ကုိယ္ပုိင္အိမ္မရွိျခင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ယူသည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေကာက္ညွင္းေပါင္းႏွင့္ပဲျပဳတ္ ေရာင္းေနေသာ အေဒၚၾကီးတေယာက္ထံတြင္ အေမေကာက္ညွင္းေပါင္း၀ယ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ညွင္းေပါင္း(ငခ်ိတ္ေပါင္း) ၾကိဳက္သည္ကုိ အေမဘယ္ေတာ့မွမေမ့။ အေဒၚၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မွတ္မိ၍ အရင္အတုိင္းပဲ ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူးဟု ျပဳံးျပီး မွတ္ခ်က္ေပးသည္။ ဟုတ္သားပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ေတြသာၾကီးလာတယ္ မိဘကုိ ဘာမွ မေထာက္ပံႏုိင္ေသးဘူးပဲ။ အရင္လုိ လက္ျဖန္႔ခံေတာင္းဖို႔ကလြဲျပီး ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏုိင္တာေတြ ဘာမွမေျပာင္းလဲေသးပါလား။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြကေလးလံေနသည္။ ညီမေလးေက်ာင္းစရိတ္၊ အဖုိးႏွင့္အဖြားေဆးဖုိး၊ အေမ့က်န္းမာေရး။ ကၽြန္ေတာ္မေျဖႏုိင္ေသာ ေမးခြန္းေတြက မ်ားေနသည္။  ေဆာင္းမနက္ခင္း ေစာေစာစီးစီးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အတၱက ေခၽြးဒီးဒီးက်လွ်က္။

          အိမ္ထဲ၀င္ေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ငါးႏွစ္က အေငြ႕အသက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆီးၾကိဳသည္။ သည္အိမ္သည္ အေမ့အိမ္။ မိသားစု၏ ေႏြးေထြးမႈ အေငြ႔အသက္ေတြ ျဖည့္သြင္း ထားသည့္အိမ္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မက္ေတြ မပီမျပင္ထုဆစ္ခဲ့ရသည့္အိမ္။ ရင္ခုန္သံေတြ အစျပိဳးခဲ့သည့္အိမ္။ သုိ႔ေသာ္ အေမကုိယ္တုိင္မပုိင္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းမပုိင္။ ပင္စင္ယူလွ်င္ခြဲခြာရအုန္း မည့္အိမ္။ အဆင့့္ျမင့္ပညာေတြကုိ ေလ့လာဆည္းပူးေနသည့္သားတေယာက္ကအေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးႏုိင္သည္က ………။ ထမင္းစားခန္းထဲမွ အေမ့ေခၚသံေၾကာင့္ ေတြးလက္စျပတ္သြားသည္။ အေမနယ္ေပးေသာ ေကာက္ညွင္းေပါင္းက ကၽြန္ေတာ့္ေသြးသားေတြကို ေႏြးေထြးေစသည္။ ေရေႏြးပူပူႏွင့္ ေကာက္ညွင္းေပါင္းကုိ ေမွ်ာခ်ရင္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြက ေမွာင္မဲေနေသာ အနာဂတ္ထဲတြင္ လမ္းေပ်ာက္ေနသည္။ အေမ့ကုိ မိန္းမယူမည့္ကိစၥေျပာရန္ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္အားေမြးရအုံးမည္။ အျပင္ဘက္တြင္ေတာ့ ထူထဲလွသည့္ မႏၱေလးေဆာင္း၏ ျမဴမႈန္ထုကို ေနမင္းက ထုိးေဖာက္ရန္ အားယူေနေလသည္။