ဘယ္ေတာ့မွေနာက္မက်ဘူး

          ကၽြန္ေတာ္ဆရာခ်စ္စံ၀င္းနဲ႔ လူခ်င္းေတြ႔ဖူးတာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပုိင္းပါ။ မဟာသိပၸံ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲကုိ ပထမအၾကိမ္ က်ရႈံးျပီးသကာလေပါ့။ အင္တုိက္အားတုိက္ၾကိဳးစားထားသမွ်ေတြ အရာမထင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ ဆုိေတာ့ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ယုံၾကည္မႈေတြက်ဆုံးျပီး စိတ္ေတြေလေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုပါေတာ့။ လွည္းကူးျမိဳ႕နယ္၊ မရမ္းေခ်ာင္းေက်းရြာရဲ႕ အနာၾကီးေရာဂါသည္ေဟာင္း ေတြကုိ လက္ခံေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ ေမတၱာပရဟိတ ေဂမွာ ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ္ပထမဆုံးစတင္ျမင္ဖူးခဲ့တယ္။ ဆရာစာေတြကုိ တအုပ္စႏွစ္အုပ္စသာ ဖတ္ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဆရာအေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေကာင္းမသိေသးဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ မရမ္းေခ်ာင္းေမတၱာေဂဟာ အေပၚမွာထားတဲ့ ဆရာေစတနာေတြကုိေတာ့ ေဂဟာမွာရွိတဲ့သူေတြေျပာျပထားျပီးေတာ့ ဆရာ့စိတ္ေနသေဘာထားကုိ ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းေတာ့ရွိေနတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈေတြ၊ ကေလာင္စူးရွမႈေတြေၾကာင့္ ဒီေဂဟာေလး ဒီအေျခအေနအထိ ေရာက္ေနတာပါလားဆုိတာေတြကုိလည္း သိခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဆရာ့ကုိ ႏုိင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာၾကီးအေနနဲ႔သာသိထားျပီး ပရဟိတကုိ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ေသခ်ာမသိခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဆရာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္  စံျပပုဂၢဳိလ္တေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

          ေနာက္ပုိင္း ဆရာနဲ႔မၾကာခဏဆုံျဖစ္ေတာ့ ဆရာရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားကုိ ပုိျပီးတီးေခါက္မိလာတယ္။ ဆရာကကၽြန္ေတာ့္စာေမးပြဲက်ထားတာကုိ သိေနေတာ့ စာဖတ္ျဖစ္ရဲ႕လား မၾကာခဏေမးတာကုိ သတိထားျဖစ္တယ္။ ေရွ႕တန္းထြက္ေနရတဲ့တပ္မဟုတ္ေတာ့ စာဖတ္ျဖစ္ေၾကာင္းျပန္ေျဖမိေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ ဆရာမၾကာခဏေမးေနလဲဆုိတာကုိ ေစာေၾကာမၾကည့္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပုိင္း ဆရာရဲ႕ ပညာေရးေထာက္ပံမႈအစီအစဥ္ေတြ၊ စာၾကည့္တုိက္တည္ေဆာက္ေရးစီမံကိန္းေတြ၊ မရမ္းေခ်ာင္းလုိပဲ အနာၾကီးေရာဂါသည္ေတြကုိ လက္ခံေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတဲ့ ေရနံသာ၊ ေတာင္၀ုိင္း(ေမာ္လျမိဳင္)၊ စစ္ကုိင္း စတဲ့ေနရာေတြကုိလည္း အဆက္မျပတ္ေထာက္ပ့ံမႈေတြ ေပးေနတဲ့ဆရာ့ကုိ ပုိျပီးေလးစားလာရတယ္။ မရမ္းေခ်ာင္းကုိ ရန္ကုန္ထဲကအလွဴရွင္ေတြဟာ ဆရာေရးတဲ့ `ပုိးကိုက္ပန္း`စာအုပ္ဖတ္ျပီးလာလွဴတာေတြ မ်ားလာေတာ့ ဆရာ့၀န္ေတြအနည္းငယ္ေပါ့လာတဲ့အတြက္ ဆရာဟာ ေရာဂါသည္သားသမီးေတြရဲ႕ ပညာေရး နဲ႔ ပဲခူးရုိးမအစပ္တေလွ်ာက္မွာရွိတဲ့ ေရြ႕ေျပာင္းရြာေလးေတြက ကေလးေတြအတြက္ ပညာေရးေထာက္ပံ့မႈကုိ ပုိျပီးအာရုံစုိက္လာတယ္။ တုိင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ဟာ ကေလးေတြပဲဆုိတဲ့အခ်က္ကုိ ဆရာကသူတတ္ႏုိင္တဲ့ဖက္က အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးေနခဲ့တယ္။

          ပဲခူးရုိးမအစပ္က ဆင္ရုိင္းေတြေပါတဲ့ ရြာေလးေတြမွာ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ စာသင္ေက်ာင္းေလးေတြ တည္ေထာင္ဖုိ႔ ဆရာ့ရဲ႕ဦးေဆာင္မႈနဲ႔၊ ဆရာျမတ္ခုိင္(လွ်ပ္တျပက္) တုိ႔အပါအ၀င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သြားခဲ့ၾကတယ္။ မုိးတြင္းလမ္းက ဆုိးလြန္းေတာ့ ဆုိင္ကယ္ေတာင္မေပါက္တဲ့ေနရာမွာ ဖိနပ္ကုိလက္ကကုိင္ျပီးေတာ့ အသက္ (၇၀) ေက်ာ္ ဆရာခ်စ္စံ၀င္း လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ဆင္ရုိင္းေတြ ဆင္းလာမလဲ ပူပန္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာအျပဳံးမပ်က္ လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ဆရာဟာ အျခားဘာသာ၀င္ေတြက ခ်ီးျမွင့္တဲ့ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားမႈ ေဒါက္တာဘြဲ႕ကုိ လက္ခံရရွိခဲ့တယ္။

ဒါဟာ ဆရာရဲ႕ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ လုပ္ရပ္ေတြအတြက္ ေသးငယ္ေသာ ခ်ီးေျမွာက္မႈတခုလုိ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ထင္တယ္။ အဲ့ဒီအထိမ္းအမွတ္ ညစာစားပြဲမွာ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆုံးမစကားတခုေျပာတယ္။ မင္းအေနနဲ႔ ပရဟိတအလုပ္ေတြစိတ္၀င္စားတာ ငါသိတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ဟာ မိမိဘ၀ကုိမိမိ အရင္ဆုံးတည္ေဆာက္ဖုိ႔လုိတယ္။ မိမိဘ၀ၾကီးျမွင့္မွသာ သူမ်ားေတြကုိ ပုိျပီးကူညီႏုိင္တယ္။ မင္းလူေတြကုိ ကူညီႏုိင္တာထက္ …. ငါ(ခ်စ္စံ၀င္း) ပုိျပီးကူညီႏုိင္တယ္။ ငါ့ထက္လည္း ကူညီႏုိင္တဲ့သူေတြအမ်ားၾကီးပဲတဲ့။ လူငယ္ဘ၀ တုိးတက္ေအာင္ၾကိဳးစားေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ မိမိဘ၀ကုိပုိမုိ ျမင့္မားေအာင္တည္ေဆာက္ႏိူင္ရင္ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ပုိျပီးကူညီႏုိင္လိမ့္မယ္တဲ့ (ကူညီခ်င္တဲ့စိတ္ေတာ့လုိတာေပ့ါ)။ ပရဟိတထဲမွာပဲ ေမွ်ာလုိက္မေနနဲ႔တဲ့။ ကုိယ့္စာကုိယ္လဲၾကိဳးစားပါတဲ့။ ငါ ပရဟိတေတြ စလုပ္တာ ခ်စ္စံ၀င္းဆုိတဲ့ အမည္တခုတည္ေဆာက္ျပီး မွလုပ္ခဲ့တာတဲ့ေလ။ ဟုတ္ပါရဲ႕ သာမန္စာေရးဆရာေလးတေယာက္ရဲ႕ လုပ္ႏုိင္စြမ္းနဲ႔ ႏုိင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာတေယာက္ရဲ႕ လုပ္ႏုိင္စြမ္းက ကြာျခားပါတယ္။

 အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္မဟာသိပၸံ၀င္ခြင့္ ဒုတိယအၾကိမ္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနတုန္းပါ။ အဲဒီလုိတြန္းအား ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မဟာသိပၸံ၀င္ခြင့္ေအာင္ခဲ့တယ္။ ဆရာေျပာသလုိ ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္တည္ေဆာက္ရင္း သူမ်ားေတြကုိလည္းကူညီဖုိ႔ၾကိဳးစားေနပါတယ္။ ပရဟိတလုပ္ခ်င္ေပမယ့္ မအားမလပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတြက္ ဆရာ့ရဲ႕ ဆုံးမစကားေလးကုိ မွ်ေ၀တာပါ။ မိမိဘ၀ကုိ တုိးတက္ျမင့္မားေအာင္ၾကိဳးစားျပီး ပုိမုိကူညီႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ရဲ႕အကူအညီကုိလုိအပ္ေနတဲ့သူေတြ လက္တကမ္းမွာ ရွိေနမွာပါ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ကူညီဖုိ႔ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါနဲ႕။ ပရဟိတလုပ္တယ္ဆုိတာ ဘယ္ေတာ့မွာ ေနာက္က်တယ္ဆိုတာရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကူညီခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ကူညီႏုိင္တဲ့အေနအထားရွိရွင္ေပါ့။