ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဆးေက်ာင္းသားေပါက္စတုန္းက
ဆရာေတြေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေလးတလုံးကုိ မွတ္မိေနတယ္။ `ငါတုိ႔တုန္းကဆုိရင္ ဘယ္လုိေတာ္တယ္
… ဘယ္လုိ ၾကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့တယ္ေပ့ါ`။ ဆရာေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ သူတုိ႔တုန္းကလုိ
ထက္ျမက္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြနဲ႔ တြန္းအားေပးခဲ့တယ္။ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြနဲ႔ မခံခ်င္စိတ္ေတြကုိ
ႏူိးဆြေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ခ်င္တဲ့စိတ္ရွိတဲ့ ၁၉-၂၀ အရြယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဲဒီစကားေတြကုိ
စိတ္ထဲကေန က်ိတ္ျပီးတုန္႔ျပန္မိတယ္။ ဆရာတုိ႔တုန္းက ကြန္ပ်ဴတာ ၁၀ လုံးနဲ႔ လူဆယ္ေယာက္ေလာက္
၀ုိင္းျပီးေဆာ့လုိ႔ရတဲ့ ဂိမ္းမ်ိဳးေတြ၊ အြန္လုိင္းေပၚမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းျပီး လႈိင္းစီးတဲ့ကိစၥမ်ိဳးေတြရွိခဲ့ရင္
ဘယ္လုိေနမလဲလုိ႔လည္း သိခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚခဲ့ဖူးတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူ႔တုိ႔ၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ေခတ္မွာ
မီဒီယာဆုိတာကလည္း စာေပတခုပဲ အားကုိးမွီတြယ္ရာျဖစ္ခဲ့သလုိ ေဖ်ာ္ေျဖေရးပုိင္းမွာလည္း
ဓါတ္ျပား၊ ေရဒီယုိ၊ ဇာတ္သဘင္ေတြနဲ႔ပဲ လူငယ္ဘ၀ကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္လုိ
မွားျပီးခူးဖုိ႔ အဆိပ္သီးေတြ၊ အခ်ိန္ခုိးတဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖးေရး မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ ေမွာ္အတတ္ေတြ
လြယ္လင့္တကူရွိမေနခဲ့ဘူးမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆရာေတြဟာ စာေပပညာေတြမွာ
ႏွံစပ္ၾကတယ္။ ထူးခၽြန္ၾကတယ္။ စာဖတ္အားသန္ေတာ့ ပညာမုိးကုပ္စက္၀ုိင္းကုိ ပုိျပီးခ်ဲ႕ထြင္ႏုိင္တဲ့
စြမ္းရည္ေတြ ရလာၾကတယ္။ ႏုိင္ငံအတြက္ အားထားရတဲ့ သားေကာင္းရတနာ ဆရာ၀န္ေကာင္းေတြျဖစ္လာၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္မွာေတာ့ အဲသည္လုိမဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕အခ်ိန္ေတြကုိ အင္တာနက္ခ်က္တင္ေတြ၊ ဂိမ္းေတြ၊ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ဘေလာ့ဂ္ေတြ၊
စမတ္ဖုန္းေတြ၊ လက္တကမ္းေရာက္ အညွီအေဟာက္ေတြ၊ လူမႈကြန္ယက္ေတြက မသိမသာ တမိ်ဳး သိသိသာသာတဖုံ
ခုိးယူစားသုံးေနၾကတာကုိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မလြန္ဆန္ႏူိင္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဟာ တကၠေနာ္ေလာ္ဂ်ီ
အျပဳအျပင္ခံေတြ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ေနရင္း တကယ္မြန္ျမတ္တဲ့ စာေပေတြနဲ႔ ေ၀းျပီးရင္းေ၀းလာတယ္။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မ်ိဳးဆက္ေတြဟာ ဟုိစပ္စပ္၊ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ versatile persons ေတြ
ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာတယ္။ ထန္းသီးေၾကြခုိက္ က်ီးနင္းခုိက္ဆုိသလုိ စာေကာင္းေပမြန္ေတြကလည္း
မီဒီယာေပါင္းစုံမွာ လိုက္ေကာက္သူေတြ မ်က္စိလည္ေအာင္ ျပန္႔က်ဲကုန္တယ္။ အဲဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္ကဆရာ၀န္ေလးေတြ ညံ့ၾကတယ္။ ဆရာၾကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အားမရၾကဘူး။ အဲဒီလုိပဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထက္ ငယ္တဲ့ ေဆးေက်ာင္းသားေလးေတြ ဆရာ၀န္ေပါက္စေလးေတြကုိ
ဒီလုိအျမင္မ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္ျပီး အျပစ္တင္မႈေတြလုပ္တာမ်ိဳးကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္မိၾကတယ္။
အခုေနာက္ပုိင္းဆရာ၀န္ျဖစ္လာတဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ
ကစားကြင္းက်ပ္က်ပ္ထဲမွာ ဦးတည္ရာမဲ့ တုိးေ၀့ေနရတယ္။ incentive မရွိတဲ့ နယ္ပယ္တခုမွာ
ဆုပ္လဲဆူး၊ စားလည္းရႈးဆုိတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနၾကရတယ္။ အရပ္ဖက္ဆရာ၀န္ေတြ
တာ၀န္ခ်ထားေပးတဲ့ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ား တုိက္နယ္ေဆးရုံေတြ မသြားခ်င္ဘူး။ စစ္တပ္ကလူေတြလည္း
က်ည္ဆံေတြၾကားထဲ မသြားခ်င္ပဲသြားေနရတယ္။ သူတုိ႔လည္း ႏုိင္ငံသားအခ်င္းခ်င္း သတ္ေနတဲ့
စစ္ပြဲဆုိတာကုိ သာမန္ျပည္သူေတြထက္ေတာင္ မုန္းတီးေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ အမိန္႔နဲ႔ထိန္းခ်ဳပ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္
ဒီလုိေနရာေတြကို ျငင္းပယ္ပုိင္ခြင့္မရွိဘူး။ ကုိယ့္အသက္ကုိေတာင္ အာမမခံႏုိင္တဲ့ေနရာတခုမွာ
လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ႏုိင္မလဲ။ အဲဒီအတြက္ လုံေလာက္တဲ့ ေထာက္ပံမႈေတြမရွိပဲ
ဘယ္လုိရင္ဆုိင္မလဲ။ ဒါေတြကလည္း လုံျခံဳ႕စိတ္ခ်ရတဲ့ ပါတ္၀န္းက်င္တခုမွာ အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့
လူတေယာက္ရဲ႕ အေျခခံအက်ဆုံးဆႏၵေတြပဲ။ ဒါကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အျပစ္တင္လုိ႔မရဘူး။ ဆရာ၀န္တုိင္းမွာ
ေဒါက္တာ အဲလဘတ္ရြိဳက္ဇာတုိ႔လုိ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးရွိမေနႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖုိ႔
အတြက္ အရင္းအႏွီး တစုံတရာရွိခဲ့တယ္။ ဒါကုိျပန္လုိခ်င္စိတ္နဲ႔ ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူးဆုိေပမယ့္
အရုိးရွင္းဆုံး၀န္ခံရရင္ ဆရာ၀န္ဆုိတာလဲ အသက္ေမြးမႈပညာတခုျဖစ္တဲ့အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့ရတာေတြနဲ႔
ထုိက္တန္တဲ့ ရယူလုိမႈဆုိတာ ဆရာ၀န္တုိင္းမွာ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ရွိမွာပဲ။ အဲသည္လုိ အေျခအေနမ်ိဳးကုိ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆရာၾကီးေတြလည္း ရင္ဆုိင္ခဲ့ျပီးျပီပဲ။ အေကာင္းဆုံးေက်ာ္လႊားျပီး ျမန္မာႏုိင္ငံကုိဖက္ျပီး
ေပးဆပ္ေနဆဲပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရာဘာလုိ႔ မလုပ္ႏုိင္ရမွာလည္းလုိ႔ ေတြးမိျပီး အားတင္းရတယ္။
ေနာက္တခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆရာၾကီး၊ အကုိၾကီးေတြ
ေျပာေျပာေနတဲ့ ႏုိင္ငံရပ္ျခားအေတြ႔အၾကဳံေတြေပါ့။ ဘယ္ႏူိင္ငံမွာျဖင့္ ဘယ္ေဆးရုံက ဘယ္လုိစနစ္ေတြ
ဘယ္လုိနည္းပညာသစ္ေတြ ဘယ္လုိ၀န္ေဆာင္မႈေတြကုိေပးျပီး အေကာင္းဆုံးကုသလုိက္တယ္ ဆုိတာမ်ိဳးေတြ
၊ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လုိ အလုပ္လုပ္ျပီး ဘယ္လုိၾကိဳးစားၾကတယ္ဆုိတာမ်ိဳးေတြ ငယ္ငယ္တုန္းက ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔
နားေထာင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆရာၾကီးေတြရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆရာ၀န္ေပါက္စေတြကို အဆင့္ျမင့္ေဆးပညာနဲ႔
အဆင့္ျမင့္၀န္ေဆာင္မႈေတြ တာ၀န္ယူမႈေတြကုိ အားက်ေစခ်င္လုိ႔ပဲလုိ႔ မွတ္ယူရပါတယ္။ ေနာက္လာေနာင္သားလူငယ္ေတြကုိ
ဒီထက္ပုိျပီး ၾကိဳးစားေစလုိတဲ့ ဆႏၵေတြ တပုံတပင္နဲ႔ ေစတနာေရွ႕ထားျပီး ေျပာျပခဲ့ၾကတယ္။
တကယ္တမ္းလက္ေတြ႔မွာေတာ့ ႏွမ္းတေစ့နဲ႔ ဆီမျဖစ္သလုိပဲ ႏုိင္ငံျခားျပန္ဆရာ၀န္တေယာက္ထဲနဲ႔လည္း
ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ က်န္းမာေရးစနစ္ၾကီးတခုလုံးကို ေျပာင္းလဲမျပစ္ႏုိင္ဘူး။ ေရာမမွာေနရင္
ေရာမလုိက်င့္ဆုိသလုိ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ နည္းစနစ္ရွိတဲ့ တုိင္းျပည္မွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့သူျဖစ္ေနပါေစ
မေျပာင္းလဲတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ စနစ္နဲ႔ ဆရာ၀န္ေတြေလ့က်င္သင္ၾကားတဲ့စနစ္ၾကားထဲမွာ
တကယ္ေကာင္းတဲ့ႏုိင္ငံေတြက ပညာသင္ၾကားလာတဲ့ ဆရာၾကီးေတြက ေပၚလစီမိတ္ကာေတြအေပၚ အႏုိင္မယူႏုိင္ခဲ့ၾကဘူး။
မေျပာင္းလဲႏုိင္တဲ့ လူေဟာင္းေတြၾကားထဲမွာပဲ ႏုိင္ငံတကာက သူ႔အေတြ႔အၾကဳံေတြ စာအုပ္ထဲေရးမွတ္ျပီး
ဒီေရစီးေၾကာင္းထဲပဲ ျပန္စီးဆင္းလုိက္ၾကတာပဲေလ။ အဲဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ စဥ္ဆက္မျပတ္ေဆးပညာသင္ၾကားေရးစနစ္ၾကီး
ဟာလည္း ဒီ၀ဲဂယက္ထဲကကုိ မထြက္ႏုိင္ပဲ တ၀ဲလည္လည္နဲ႔ အက္ေၾကာင္းထပ္တဲ့ ဓါတ္ျပားအုိၾကီးလုိျဖစ္လုိ႔။
ဆရာ၀န္တဦးရဲ႕ ဘုံရည္မွန္းခ်က္ေတြထဲမွာ ပုိက္ဆံရဖုိ႔ဆုိတဲ့
(အေသးအဖြဲလုိ႔ ဆရာ၀န္အမ်ားစုလုိ႔ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ အၾကီးၾကီးတခု) ကိစၥအျပင္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ
အမ်ားၾကီးရွိမွာပါ။ ဘြဲ႕လြန္တက္ျပီး စိတ္ကူးထားတဲ့ ဘာသာရပ္တခုခုနဲ႔ ျပည္သူလူထုကုိ အကိ်ဳးျပဳသြားခ်င္တဲ့
စိတ္က ပုိက္ဆံရဖုိ႔ထက္ အမ်ားၾကီး ပုိမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ႔ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ဖုိ႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆရာ၀န္ေပါက္စေတြအတြက္ မလုိလားအပ္တဲ့ တံတုိင္းၾကီးေတြ အခက္အခဲေတြ တပုံတပင္ၾကီးပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရႊဆရာ၀န္ေတြ ႏုိင္ငံတကာနဲ႔ ရင္ေပါင္တန္းႏုိင္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခင္းအက်င္းေတြကို
အဆင့္ျမွင့္ေပးဖုိ႔လုိပါတယ္။ ျမန္မာေဘာလုံးအသင္းကုိ ကမၻာ့အဆင့္မွီဖုိ႔ ကစားကြင္းေတြ
အဆင့္ျမွင့္ရတယ္။ ႏူိင္ငံျခားသား နည္းစနစ္ဒါရုိက္တာေတြ ငွားရတယ္။ အဆင့္မွီလစာေတြ ေပးရတယ္။
ႏုိင္ငံတကာေျခစမ္းပြဲေတြကုိ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံျပီး က်င္းပေပးရတယ္။ ႏုိင္ငံတြင္းျပိဳင္ပြဲေတြကို
မက္ေလာက္စရာျဖစ္လာေအာင္ ၾကည့္သူလက္တဆုပ္စာနဲ႔ အရႈံးခံျပီး က်င္းပေပးေနရတာေတာင္ ေဒသတြင္းႏုိင္ငံေတြနဲ႔
ယွဥ္ႏုိင္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္ေလာက္ေစာင့္ရအုန္းမယ္မသိပါဘူး။ အဲဒီလုိပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕
ေရႊဆရာ၀န္ေတြရဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႔ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေတြကုိ ႏုိင္ငံတကာနဲ႔ရင္ေပါင္တန္းဖုိ႔ဆုိရင္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အခင္းအက်င္းေတြကို အဆင့္ျမွင့္ေပးဖုိ႔လုိမယ္ထင္ပါတယ္။ ေရႊဆရာ၀န္ေတြဟာ
ဒီလုိအေျခအေနေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာကုိထုိးေဖာက္ႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ
အေတာ္ေလးခက္ခဲလိမ့္မယ္ဆုိတာ ႏုိင္ငံျခားျပန္ဆရာၾကီေတြမသိခဲ့လုိ႔လား၊ ေျပာင္းလဲေအာင္မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့လုိ႔လားဆုိတာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဆင့္နဲ႔ ေတြးဖုိ႔ ဥာဏ္မမွီတဲ့ အဆင့္မွာရွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အုိတီထဲကုိ အုံလုိက္က်င္းလုိက္မ၀င္ပဲ
အျပင္ကတီဗြီကေန ေကာ္ဖီေသာက္ျပီး ဆရာၾကီးေတြခြဲစိတ္တာေတြကုိ စာအုပ္ဖတ္ရင္းေဆြးေႏြးႏုိင္တဲ့အဆင့္
ဘယ္ေတာ့ေရာက္ႏုိင္မလဲ။ သင္ၾကားသင္ယူမႈ အေထာက္ကူျပဳ ပစၥည္းေကာင္းေတြနဲ႔ စနစ္တက်သင္ရတဲ့အဆင့္ေတြ
ဘယ္ေတာ့ေရာက္ႏုိင္မလဲ။ အြန္လုိင္းကေန pharmacy ေတြနဲ႔ခ်ိန္ဆက္ျပီး စနစ္တက်ေဆးေပးႏုိင္တဲ့
အေျခအေနေတြ ဘယ္ေတာ့ေရာက္လာမလဲ။ ညေနခင္း ေဆးခန္းေျပးထုိင္စရာမလုိပဲနဲ႔ ေဆးရုံကေန စာသင္ျပီးမွ
စိတ္ေအးလက္ေအးျပန္ရမဲ့အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားေရာက္ႏုိင္မလဲ။ ကုိယ္လိုခ်င္တဲ့ မဟာသိပၸံဘြဲ႔ကုိ
မလုိလားအပ္တဲ့ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြမရွိဘဲ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ တက္ခြင့္ရမလဲ။ ဒါေတြကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးႏုိင္လွ်က္နဲ႔
ႏုိင္ငံတကာနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းႏူိင္တဲ့ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈကုိ ေပးႏုိင္တဲ့ ဆရာ၀န္မ်ိဳးေတြ
ေပၚထြက္မလာဘူးဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မ်ိဳးဆက္ညံ့ဖ်င္းရာက်ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါေတြကုိ
အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးႏုိင္ဖုိ႔ ဆုိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံျခားျပန္ဆရာၾကီးမ်ားက
ေပၚလစီမိတ္ကာမ်ားကုိ ဘယ္ေတာ့နားသြင္းႏုိင္မလဲဆုိတဲ့အခ်က္ေပၚမွာပဲ မူတည္ေနပါေတာ့တယ္။
ေတာက်ီးဂန္း
၅-၁၀-၂၀၁၂
0 comments:
Post a Comment