စာအုပ္တန္းသို႔အလည္တေခါက္

          ဒီေန႔စာအုပ္တန္းဘက္ေရာက္ျဖစ္သည္။ စာအုပ္တန္းဆိုေသာ္လည္း စံုစံုလင္လင္ေတာ႔မဟုတ္ နာမည္ၾကီးစူပါမားကတ္တစ္ခု၏ စာအုပ္တန္းသာျဖစ္သည္ ေရာက္သြားသည္႔အခ်ိန္ကေန႔ခင္းဘက္မို႔ လူသိပ္မရွိတာလားေတာ႔မသိ ေဘးဘီလွည္႔ပတ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေခတ္ဆန္ဆန္ေကာင္မေလးတသိုက္က အလွကုန္ဘက္တန္းမွာ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ကိုအာရုံက်ေနသည္ ။ သီခ်င္းတန္းဘက္တြင္ ဟစ္ေဟာ႔စတိုင္ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ႏွင္႔ စံုတြဲေတြေတြ႔ရသည္ ။

          စာအုပ္တန္းကိုတာ၀န္ယူရသည္႔ အေရာင္းစာေရးမက ကြ်န္ေတာ္႔ကိုေယာင္၍ပင္လွည္႔မၾကည္႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင္႔ဇိမ္က်ေနသည္ သူ႔ပံုစံၾကည္႔ရသည္မွာ အေရာင္းစာေရးမႏွင္႔ပင္မတူ အေတာ္ေလး စိတ္ေအးလက္ေအးႏူိင္လွသည္။ ေဘးနားကစကၠဴခြက္ႏွင္႔ ထည္႔ထားသည္႕ေကာ္ဖီကို တက်ိဳက္က်ိဳက္လိုက္ တခစ္ခစ္ရယ္လိုက္ျဖင္႔အလုပ္မ်ားေနသည္။ ထိုကေလးမထံမွအာရုံခြာ၍ စာအုပ္တန္း ဘက္သို႔ အာရုံစိုက္လိုက္သည္။ စာအုပ္ေတြကို သုတစာေပ၊ ရသစာေပ၊ က်မ္းမာေရးႏွင္႔ ပညာရပ္ဆိုင္ရာမ်ားစသည္ျဖင္႔ ခြဲျခားထားသည္။ ထိုေခါင္းစဥ္ေတြ အတြင္းမ၀င္သည္႔ စာအုပ္မ်ားကိုေတာ႔ ဘယ္မွာထားလဲမသိ။ ရသစာေပတန္းတြင္ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ ၊ ဦးႏု ၊မင္းလူ ၊ဂ်ဴး စသည္႕နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာမ်ား၏ လက္ရာမြန္မ်ားအျပင္ ေခတ္ေပၚစာေရးဆရာတို႔၏ လက္ရာအခ်ိဳ႕ကိုလည္းေတြ႔ရသည္ ။ အမ်ားစုကေတာ႔အၾကိမ္ၾကိမ္ ရုိက္ႏိွပ္ေနရသည္႔ စာေရးဆရာမ်ား၏ ၀ထၳဳေကာင္းမ်ားသာျဖစ္သည္ ေနာက္ပိုင္းထြက္ေတြကေတာ႔ စာအုပ္သားခပ္ပါးပါး ကာတြန္းပံုမ်ားႏွင္႔ စာအုပ္ေတြကသာမ်ားသည္။

          သုတစာေပဘက္တြင္ မၾကာေသးခင္ႏွစ္မ်ားက ဘာသာျပန္စာေပဆုရထားေသာ ဆရာေတာ္ေကာင္းမင္း၏ စာအုပ္ကိုေတြရသည္။ ထိုစာအုပ္ကိုျမင္မွကြ်န္ေတာ္သတိရသည္ ဟုတ္သားပဲ။ ဘာသာျပန္စာအုပ္ေတြကို ဘယ္မွာထားတာပါလိမ္႕ သုတဘက္မွာလား  ၊ ရသဘက္မွာလား ကြ်န္ေတာ္လိုက္ရွာၾကည္႔မိသည္။ သီးသန္႔ခြဲထားသည္ကိုေတာ႔မေတြ႔ရ။ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင္႔ျငိမ္႔ေနေသာ စာေရးမကိုအေႏွာက္ယွက္မေပးလို၍ လွည္႔ပတ္ရွာၾကည္႔လိုက္သည္ ေဟာေတြ႕ပါျပီဗ်ာ…. သုတစာေပတန္း၏ အေပၚဆုံးထပ္တြင္ ဆရာေမာင္ထြန္းသူ ၏ ရဲတိုက္ ၊ဆရာျမသန္းတင္႔၏ တကၠသိုလ္ေႏြညမ်ား ၊သုချမိဳ႕ေတာ္ ၊ႏွစ္ဘ၀ စာအုပ္ေတြကတကယ္႔ကိုစာ အုပ္ေကာင္းေတြ။ ယခင္ကဖက္ဖူးျပီးသားေတြျဖစ္ေပမယ္႕ ေနာက္ပိုင္းထုတ္ေ၀သည္႔ စာအုပ္မ်ားကေတာ႔ စာအုပ္အသားေရာအဖံုးပါ ပိုေကာင္းလာသည္။ ဆရာတို႔အသက္အရြယ္အရ ဘာသာျပန္ခဲ႔ၾကေသာစာအုပ္ မ်ားမွာ ၁၉၆၀ ႏွင္႔ ၁၉၈၀ ၾကားကာလ ၀ထၳဳေတြကမ်ားသည္။ ဆရာၾကီးဒဂံုေရႊမွ်ား ဘာသာျပန္သည္႔၀ထၳဳမ်ားဆို လွ်င္ထိုထက္ပင္ေရွးက်ေသးသည္။

          ကြ်န္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ယခုစာအုပ္စင္္ေပၚတြင္ေတြ႔ရေသာ ဘာသာျပန္ စာအုပ္မ်ားအျပင္ ရိွရိွသမွ်ေသာဘာသာျပန္စာအုပ္ေတြကို မရမကလုိက္ရွာ၍ဖတ္ၾကသည္။ ဘာသာျပန္ စာအုပ္ေတြမွာ ထုိစဥ္ကတည္းက ေစ်းၾကီးသည္။ ေက်ာင္းသားဘ၀ျဖစ္သျဖင့္ ထြက္သမွ်စာအုပ္တုိင္းေတာ့ ၀ယ္မဖတ္ႏုိင္။ ဘာသာျပန္ေတြႏွစ္ျခိဳက္သူ ၀ါသနာတူေတြဆီမွ ကုိယ့္တြင္ရွိသည့္ စာအုပ္ျဖင့္ အလဲအလွယ္လုပ္ျပီး ဖတ္ၾကသည္။ ရန္ကုန္ရွိ စာအုပ္ဆုိင္အမ်ားစုက ဘာသာျပန္ေတြမွာ တန္ဖုိးၾကီးျပီး ဖတ္သူနည္း၍ မကုိက္ၾကသျဖင့္ သိပ္မတင္ၾက။ ရွားပါးေသာစာအုပ္မ်ားကုိ စာၾကမ္းပုိး ဦးေလးတစ္ေယာက္ဆီမွ မရမကငွားျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္လဲဖတ္ရသည္။ ဒီလုိျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၾကီးျပင္းခဲ့ၾကသည္။ ဘာသာျပန္စာအုပ္မ်ားဆီမွ စြန္႔စားလုိစိတ္မ်ား၊ တီထြင္ဖန္တီးလုိစိတ္မ်ား၊ အနစ္နာခံလုိစိတ္မ်ား၊ ၾကိဳးစားလုိစိတ္မ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိတၱဴကူးခဲ့ၾကသည္။

          ထုိစဥ္က ဖတ္ခဲ့ေသာ ဘာသာျပန္စာအုပ္မ်ားသည္ ယခုအခ်ိန္အထိ စာအုပ္တန္းတြင္ ရွိေနဆဲ။ ဘာသာျပန္စာေပ အမ်ိဳးအစားအတြက္ ရပ္တည္ေပးေနဆဲ။ အၾကိမ္ၾကိမ္ရုိက္ႏွိပ္ေနရဆဲပင္ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ေနရာ ကုိပုိမုိစည္ပင္လာေအာင္ ရပ္တည္ေပးမည့္ ဘာသာျပန္ လူသစ္မ်ားကေတာ့ အေတာ္ေလးနည္း သြားသည္ကုိေတြ႔ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ကမၻာၾကီး၏ ႏွလုံးသားမ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးမည့္ ဘာသာျပန္စာေရးဆရာသစ္မ်ားကို ကၽြန္ေေတာ္တုိ႔လုိ ဘာသာျပန္ခ်စ္သူေတြ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ရသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တခုနီးပါးပင္ ရွိခဲ့ျပီ။ သုတ၊ ရသ၊ အခ်စ္၊ သည္းထိတ္ရင္ဖုိ၊ စြန္႔စားခန္း၊ အႏုပညာ၊ ၾကီးပြားတုိးတက္ေရး၊ အထၱဳပတၱိ စသည့္ ဘာသာျပန္စာအုပ္ေကာင္းေတြကုိ တမ္းတမိသျဖင့္ စာအုပ္တန္းေရာက္တုိင္း ဘာသာျပန္က႑ကုိ မျဖစ္မေန သြားၾကည့္ျဖစ္သည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဘာသာျပန္စာေပ တခုတည္းမဟုတ္ တျခားစာေပ အမ်ိဳးအစားမ်ားတြင္လည္း အရည္အေသြးျပည့္၀သည့္ စာေရးဆရာေကာင္းမ်ား နည္းသြားသည္ကုိ စိတ္မေကာင္းစြာေတြ႔ရသည္။

          မည္သည့္ စာေပ အမ်ိဳးအစားမဆုိ ယူတတ္လွ်င္ေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ က်န္သည္သာပင္။ သည္လုိစာအုပ္ေတြ၏ လမ္းညြန္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘ၀ေနနည္းေတြ၊ ယုံၾကည္ခံယူခ်က္ေတြ တိုးတက္ေျပာင္းလဲခဲ့ရသည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ စာအုပ္ေကာင္းဆုိလွ်င္ အသာငမ္းငမ္း ေတာင့္တေနဆဲပင္။ အဘဲ့ေၾကာင့္ စာအုပ္ေကာင္းေတြ နည္းသြားရသနည္း။ အေျဖမရွိေသာ ေမးခြန္းကုိ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ျပန္ေမးေနမိသည္။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ လူငယ္ေတြစာဖတ္နည္းလာသည္။ စာဖတ္ျခင္းထက္ ပုိမုိဆြဲေဆာင္အားေကာင္းသည့္ မီဒီယာေတြေၾကာင့္လား၊ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ကပင္ စာမဖတ္ျခင္ေတာ့၍လား ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာမသိ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထက္ တုိးတက္ခမ္းနားလာေသာ ပညာရပ္မ်ားကုိ ေန႔မအားညမနားေလ့လာေနရ၍ စာမဖတ္ႏုိင္တာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏုိင္ေသးသည္။ ဇြတ္တရြတ္ ေကာက္ခ်က္ဆြဲ၍မရ။  ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ဒီေန႔ကၽြန္ေတာ္စာအုပ္မ၀ယ္ျဖစ္။ ဖတ္ျပီးသား စာအုပ္ေလးေတြကိုသာ ပြတ္သပ္ျပီးျပန္ေတာ့မည္။  အေရာင္းစာေရးမ၏ ခုိးခုိးခစ္ခစ္ရယ္သံက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေလွာင္ေျပာင္ေနသေယာင္ေယာင္။

  

ဘယ္ေတာ့မွေနာက္မက်ဘူး

          ကၽြန္ေတာ္ဆရာခ်စ္စံ၀င္းနဲ႔ လူခ်င္းေတြ႔ဖူးတာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပုိင္းပါ။ မဟာသိပၸံ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲကုိ ပထမအၾကိမ္ က်ရႈံးျပီးသကာလေပါ့။ အင္တုိက္အားတုိက္ၾကိဳးစားထားသမွ်ေတြ အရာမထင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ ဆုိေတာ့ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ယုံၾကည္မႈေတြက်ဆုံးျပီး စိတ္ေတြေလေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုပါေတာ့။ လွည္းကူးျမိဳ႕နယ္၊ မရမ္းေခ်ာင္းေက်းရြာရဲ႕ အနာၾကီးေရာဂါသည္ေဟာင္း ေတြကုိ လက္ခံေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ ေမတၱာပရဟိတ ေဂမွာ ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ္ပထမဆုံးစတင္ျမင္ဖူးခဲ့တယ္။ ဆရာစာေတြကုိ တအုပ္စႏွစ္အုပ္စသာ ဖတ္ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဆရာအေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေကာင္းမသိေသးဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ မရမ္းေခ်ာင္းေမတၱာေဂဟာ အေပၚမွာထားတဲ့ ဆရာေစတနာေတြကုိေတာ့ ေဂဟာမွာရွိတဲ့သူေတြေျပာျပထားျပီးေတာ့ ဆရာ့စိတ္ေနသေဘာထားကုိ ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းေတာ့ရွိေနတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈေတြ၊ ကေလာင္စူးရွမႈေတြေၾကာင့္ ဒီေဂဟာေလး ဒီအေျခအေနအထိ ေရာက္ေနတာပါလားဆုိတာေတြကုိလည္း သိခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဆရာ့ကုိ ႏုိင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာၾကီးအေနနဲ႔သာသိထားျပီး ပရဟိတကုိ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ေသခ်ာမသိခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဆရာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္  စံျပပုဂၢဳိလ္တေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

          ေနာက္ပုိင္း ဆရာနဲ႔မၾကာခဏဆုံျဖစ္ေတာ့ ဆရာရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားကုိ ပုိျပီးတီးေခါက္မိလာတယ္။ ဆရာကကၽြန္ေတာ့္စာေမးပြဲက်ထားတာကုိ သိေနေတာ့ စာဖတ္ျဖစ္ရဲ႕လား မၾကာခဏေမးတာကုိ သတိထားျဖစ္တယ္။ ေရွ႕တန္းထြက္ေနရတဲ့တပ္မဟုတ္ေတာ့ စာဖတ္ျဖစ္ေၾကာင္းျပန္ေျဖမိေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ ဆရာမၾကာခဏေမးေနလဲဆုိတာကုိ ေစာေၾကာမၾကည့္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပုိင္း ဆရာရဲ႕ ပညာေရးေထာက္ပံမႈအစီအစဥ္ေတြ၊ စာၾကည့္တုိက္တည္ေဆာက္ေရးစီမံကိန္းေတြ၊ မရမ္းေခ်ာင္းလုိပဲ အနာၾကီးေရာဂါသည္ေတြကုိ လက္ခံေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတဲ့ ေရနံသာ၊ ေတာင္၀ုိင္း(ေမာ္လျမိဳင္)၊ စစ္ကုိင္း စတဲ့ေနရာေတြကုိလည္း အဆက္မျပတ္ေထာက္ပ့ံမႈေတြ ေပးေနတဲ့ဆရာ့ကုိ ပုိျပီးေလးစားလာရတယ္။ မရမ္းေခ်ာင္းကုိ ရန္ကုန္ထဲကအလွဴရွင္ေတြဟာ ဆရာေရးတဲ့ `ပုိးကိုက္ပန္း`စာအုပ္ဖတ္ျပီးလာလွဴတာေတြ မ်ားလာေတာ့ ဆရာ့၀န္ေတြအနည္းငယ္ေပါ့လာတဲ့အတြက္ ဆရာဟာ ေရာဂါသည္သားသမီးေတြရဲ႕ ပညာေရး နဲ႔ ပဲခူးရုိးမအစပ္တေလွ်ာက္မွာရွိတဲ့ ေရြ႕ေျပာင္းရြာေလးေတြက ကေလးေတြအတြက္ ပညာေရးေထာက္ပံ့မႈကုိ ပုိျပီးအာရုံစုိက္လာတယ္။ တုိင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ဟာ ကေလးေတြပဲဆုိတဲ့အခ်က္ကုိ ဆရာကသူတတ္ႏုိင္တဲ့ဖက္က အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးေနခဲ့တယ္။

          ပဲခူးရုိးမအစပ္က ဆင္ရုိင္းေတြေပါတဲ့ ရြာေလးေတြမွာ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ စာသင္ေက်ာင္းေလးေတြ တည္ေထာင္ဖုိ႔ ဆရာ့ရဲ႕ဦးေဆာင္မႈနဲ႔၊ ဆရာျမတ္ခုိင္(လွ်ပ္တျပက္) တုိ႔အပါအ၀င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သြားခဲ့ၾကတယ္။ မုိးတြင္းလမ္းက ဆုိးလြန္းေတာ့ ဆုိင္ကယ္ေတာင္မေပါက္တဲ့ေနရာမွာ ဖိနပ္ကုိလက္ကကုိင္ျပီးေတာ့ အသက္ (၇၀) ေက်ာ္ ဆရာခ်စ္စံ၀င္း လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ဆင္ရုိင္းေတြ ဆင္းလာမလဲ ပူပန္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာအျပဳံးမပ်က္ လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ဆရာဟာ အျခားဘာသာ၀င္ေတြက ခ်ီးျမွင့္တဲ့ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားမႈ ေဒါက္တာဘြဲ႕ကုိ လက္ခံရရွိခဲ့တယ္။

ဒါဟာ ဆရာရဲ႕ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ လုပ္ရပ္ေတြအတြက္ ေသးငယ္ေသာ ခ်ီးေျမွာက္မႈတခုလုိ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ထင္တယ္။ အဲ့ဒီအထိမ္းအမွတ္ ညစာစားပြဲမွာ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆုံးမစကားတခုေျပာတယ္။ မင္းအေနနဲ႔ ပရဟိတအလုပ္ေတြစိတ္၀င္စားတာ ငါသိတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ဟာ မိမိဘ၀ကုိမိမိ အရင္ဆုံးတည္ေဆာက္ဖုိ႔လုိတယ္။ မိမိဘ၀ၾကီးျမွင့္မွသာ သူမ်ားေတြကုိ ပုိျပီးကူညီႏုိင္တယ္။ မင္းလူေတြကုိ ကူညီႏုိင္တာထက္ …. ငါ(ခ်စ္စံ၀င္း) ပုိျပီးကူညီႏုိင္တယ္။ ငါ့ထက္လည္း ကူညီႏုိင္တဲ့သူေတြအမ်ားၾကီးပဲတဲ့။ လူငယ္ဘ၀ တုိးတက္ေအာင္ၾကိဳးစားေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ မိမိဘ၀ကုိပုိမုိ ျမင့္မားေအာင္တည္ေဆာက္ႏိူင္ရင္ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ပုိျပီးကူညီႏုိင္လိမ့္မယ္တဲ့ (ကူညီခ်င္တဲ့စိတ္ေတာ့လုိတာေပ့ါ)။ ပရဟိတထဲမွာပဲ ေမွ်ာလုိက္မေနနဲ႔တဲ့။ ကုိယ့္စာကုိယ္လဲၾကိဳးစားပါတဲ့။ ငါ ပရဟိတေတြ စလုပ္တာ ခ်စ္စံ၀င္းဆုိတဲ့ အမည္တခုတည္ေဆာက္ျပီး မွလုပ္ခဲ့တာတဲ့ေလ။ ဟုတ္ပါရဲ႕ သာမန္စာေရးဆရာေလးတေယာက္ရဲ႕ လုပ္ႏုိင္စြမ္းနဲ႔ ႏုိင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာတေယာက္ရဲ႕ လုပ္ႏုိင္စြမ္းက ကြာျခားပါတယ္။

 အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္မဟာသိပၸံ၀င္ခြင့္ ဒုတိယအၾကိမ္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနတုန္းပါ။ အဲဒီလုိတြန္းအား ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မဟာသိပၸံ၀င္ခြင့္ေအာင္ခဲ့တယ္။ ဆရာေျပာသလုိ ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္တည္ေဆာက္ရင္း သူမ်ားေတြကုိလည္းကူညီဖုိ႔ၾကိဳးစားေနပါတယ္။ ပရဟိတလုပ္ခ်င္ေပမယ့္ မအားမလပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတြက္ ဆရာ့ရဲ႕ ဆုံးမစကားေလးကုိ မွ်ေ၀တာပါ။ မိမိဘ၀ကုိ တုိးတက္ျမင့္မားေအာင္ၾကိဳးစားျပီး ပုိမုိကူညီႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ရဲ႕အကူအညီကုိလုိအပ္ေနတဲ့သူေတြ လက္တကမ္းမွာ ရွိေနမွာပါ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ကူညီဖုိ႔ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါနဲ႕။ ပရဟိတလုပ္တယ္ဆုိတာ ဘယ္ေတာ့မွာ ေနာက္က်တယ္ဆိုတာရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကူညီခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ကူညီႏုိင္တဲ့အေနအထားရွိရွင္ေပါ့။

အားမရတဲ့မ်ိဳးဆက္

          ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဆးေက်ာင္းသားေပါက္စတုန္းက ဆရာေတြေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေလးတလုံးကုိ မွတ္မိေနတယ္။ `ငါတုိ႔တုန္းကဆုိရင္ ဘယ္လုိေတာ္တယ္ … ဘယ္လုိ ၾကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့တယ္ေပ့ါ`။ ဆရာေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ သူတုိ႔တုန္းကလုိ ထက္ျမက္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြနဲ႔ တြန္းအားေပးခဲ့တယ္။ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြနဲ႔ မခံခ်င္စိတ္ေတြကုိ ႏူိးဆြေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ခ်င္တဲ့စိတ္ရွိတဲ့ ၁၉-၂၀ အရြယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဲဒီစကားေတြကုိ စိတ္ထဲကေန က်ိတ္ျပီးတုန္႔ျပန္မိတယ္။ ဆရာတုိ႔တုန္းက ကြန္ပ်ဴတာ ၁၀ လုံးနဲ႔ လူဆယ္ေယာက္ေလာက္ ၀ုိင္းျပီးေဆာ့လုိ႔ရတဲ့ ဂိမ္းမ်ိဳးေတြ၊ အြန္လုိင္းေပၚမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းျပီး လႈိင္းစီးတဲ့ကိစၥမ်ိဳးေတြရွိခဲ့ရင္ ဘယ္လုိေနမလဲလုိ႔လည္း သိခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚခဲ့ဖူးတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူ႔တုိ႔ၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ေခတ္မွာ မီဒီယာဆုိတာကလည္း စာေပတခုပဲ အားကုိးမွီတြယ္ရာျဖစ္ခဲ့သလုိ ေဖ်ာ္ေျဖေရးပုိင္းမွာလည္း ဓါတ္ျပား၊ ေရဒီယုိ၊ ဇာတ္သဘင္ေတြနဲ႔ပဲ လူငယ္ဘ၀ကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္လုိ မွားျပီးခူးဖုိ႔ အဆိပ္သီးေတြ၊ အခ်ိန္ခုိးတဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖးေရး မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ ေမွာ္အတတ္ေတြ လြယ္လင့္တကူရွိမေနခဲ့ဘူးမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆရာေတြဟာ စာေပပညာေတြမွာ ႏွံစပ္ၾကတယ္။ ထူးခၽြန္ၾကတယ္။ စာဖတ္အားသန္ေတာ့ ပညာမုိးကုပ္စက္၀ုိင္းကုိ ပုိျပီးခ်ဲ႕ထြင္ႏုိင္တဲ့ စြမ္းရည္ေတြ ရလာၾကတယ္။ ႏုိင္ငံအတြက္ အားထားရတဲ့ သားေကာင္းရတနာ ဆရာ၀န္ေကာင္းေတြျဖစ္လာၾကတယ္။

          ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္မွာေတာ့ အဲသည္လုိမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕အခ်ိန္ေတြကုိ အင္တာနက္ခ်က္တင္ေတြ၊ ဂိမ္းေတြ၊ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ဘေလာ့ဂ္ေတြ၊ စမတ္ဖုန္းေတြ၊ လက္တကမ္းေရာက္ အညွီအေဟာက္ေတြ၊ လူမႈကြန္ယက္ေတြက မသိမသာ တမိ်ဳး သိသိသာသာတဖုံ ခုိးယူစားသုံးေနၾကတာကုိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မလြန္ဆန္ႏူိင္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဟာ တကၠေနာ္ေလာ္ဂ်ီ အျပဳအျပင္ခံေတြ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ေနရင္း တကယ္မြန္ျမတ္တဲ့ စာေပေတြနဲ႔ ေ၀းျပီးရင္းေ၀းလာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မ်ိဳးဆက္ေတြဟာ ဟုိစပ္စပ္၊ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ versatile persons ေတြ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာတယ္။ ထန္းသီးေၾကြခုိက္ က်ီးနင္းခုိက္ဆုိသလုိ စာေကာင္းေပမြန္ေတြကလည္း မီဒီယာေပါင္းစုံမွာ လိုက္ေကာက္သူေတြ မ်က္စိလည္ေအာင္ ျပန္႔က်ဲကုန္တယ္။ အဲဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္ကဆရာ၀န္ေလးေတြ ညံ့ၾကတယ္။ ဆရာၾကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အားမရၾကဘူး။ အဲဒီလုိပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထက္ ငယ္တဲ့ ေဆးေက်ာင္းသားေလးေတြ ဆရာ၀န္ေပါက္စေလးေတြကုိ ဒီလုိအျမင္မ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္ျပီး အျပစ္တင္မႈေတြလုပ္တာမ်ိဳးကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္မိၾကတယ္။

          အခုေနာက္ပုိင္းဆရာ၀န္ျဖစ္လာတဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကစားကြင္းက်ပ္က်ပ္ထဲမွာ ဦးတည္ရာမဲ့ တုိးေ၀့ေနရတယ္။ incentive မရွိတဲ့ နယ္ပယ္တခုမွာ ဆုပ္လဲဆူး၊ စားလည္းရႈးဆုိတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနၾကရတယ္။ အရပ္ဖက္ဆရာ၀န္ေတြ တာ၀န္ခ်ထားေပးတဲ့ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ား တုိက္နယ္ေဆးရုံေတြ မသြားခ်င္ဘူး။ စစ္တပ္ကလူေတြလည္း က်ည္ဆံေတြၾကားထဲ မသြားခ်င္ပဲသြားေနရတယ္။ သူတုိ႔လည္း ႏုိင္ငံသားအခ်င္းခ်င္း သတ္ေနတဲ့ စစ္ပြဲဆုိတာကုိ သာမန္ျပည္သူေတြထက္ေတာင္ မုန္းတီးေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ အမိန္႔နဲ႔ထိန္းခ်ဳပ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီလုိေနရာေတြကို ျငင္းပယ္ပုိင္ခြင့္မရွိဘူး။ ကုိယ့္အသက္ကုိေတာင္ အာမမခံႏုိင္တဲ့ေနရာတခုမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ႏုိင္မလဲ။ အဲဒီအတြက္ လုံေလာက္တဲ့ ေထာက္ပံမႈေတြမရွိပဲ ဘယ္လုိရင္ဆုိင္မလဲ။ ဒါေတြကလည္း လုံျခံဳ႕စိတ္ခ်ရတဲ့ ပါတ္၀န္းက်င္တခုမွာ အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕ အေျခခံအက်ဆုံးဆႏၵေတြပဲ။ ဒါကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အျပစ္တင္လုိ႔မရဘူး။ ဆရာ၀န္တုိင္းမွာ ေဒါက္တာ အဲလဘတ္ရြိဳက္ဇာတုိ႔လုိ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးရွိမေနႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖုိ႔ အတြက္ အရင္းအႏွီး တစုံတရာရွိခဲ့တယ္။ ဒါကုိျပန္လုိခ်င္စိတ္နဲ႔ ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူးဆုိေပမယ့္ အရုိးရွင္းဆုံး၀န္ခံရရင္ ဆရာ၀န္ဆုိတာလဲ အသက္ေမြးမႈပညာတခုျဖစ္တဲ့အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့ရတာေတြနဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့ ရယူလုိမႈဆုိတာ ဆရာ၀န္တုိင္းမွာ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ရွိမွာပဲ။ အဲသည္လုိ အေျခအေနမ်ိဳးကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆရာၾကီးေတြလည္း ရင္ဆုိင္ခဲ့ျပီးျပီပဲ။ အေကာင္းဆုံးေက်ာ္လႊားျပီး ျမန္မာႏုိင္ငံကုိဖက္ျပီး ေပးဆပ္ေနဆဲပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရာဘာလုိ႔ မလုပ္ႏုိင္ရမွာလည္းလုိ႔ ေတြးမိျပီး အားတင္းရတယ္။

          ေနာက္တခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆရာၾကီး၊ အကုိၾကီးေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ ႏုိင္ငံရပ္ျခားအေတြ႔အၾကဳံေတြေပါ့။ ဘယ္ႏူိင္ငံမွာျဖင့္ ဘယ္ေဆးရုံက ဘယ္လုိစနစ္ေတြ ဘယ္လုိနည္းပညာသစ္ေတြ ဘယ္လုိ၀န္ေဆာင္မႈေတြကုိေပးျပီး အေကာင္းဆုံးကုသလုိက္တယ္ ဆုိတာမ်ိဳးေတြ ၊ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လုိ အလုပ္လုပ္ျပီး ဘယ္လုိၾကိဳးစားၾကတယ္ဆုိတာမ်ိဳးေတြ ငယ္ငယ္တုန္းက ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ နားေထာင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆရာၾကီးေတြရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆရာ၀န္ေပါက္စေတြကို အဆင့္ျမင့္ေဆးပညာနဲ႔ အဆင့္ျမင့္၀န္ေဆာင္မႈေတြ တာ၀န္ယူမႈေတြကုိ အားက်ေစခ်င္လုိ႔ပဲလုိ႔ မွတ္ယူရပါတယ္။ ေနာက္လာေနာင္သားလူငယ္ေတြကုိ ဒီထက္ပုိျပီး ၾကိဳးစားေစလုိတဲ့ ဆႏၵေတြ တပုံတပင္နဲ႔ ေစတနာေရွ႕ထားျပီး ေျပာျပခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္တမ္းလက္ေတြ႔မွာေတာ့ ႏွမ္းတေစ့နဲ႔ ဆီမျဖစ္သလုိပဲ ႏုိင္ငံျခားျပန္ဆရာ၀န္တေယာက္ထဲနဲ႔လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ က်န္းမာေရးစနစ္ၾကီးတခုလုံးကို ေျပာင္းလဲမျပစ္ႏုိင္ဘူး။ ေရာမမွာေနရင္ ေရာမလုိက်င့္ဆုိသလုိ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ နည္းစနစ္ရွိတဲ့ တုိင္းျပည္မွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့သူျဖစ္ေနပါေစ မေျပာင္းလဲတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ စနစ္နဲ႔ ဆရာ၀န္ေတြေလ့က်င္သင္ၾကားတဲ့စနစ္ၾကားထဲမွာ တကယ္ေကာင္းတဲ့ႏုိင္ငံေတြက ပညာသင္ၾကားလာတဲ့ ဆရာၾကီးေတြက ေပၚလစီမိတ္ကာေတြအေပၚ အႏုိင္မယူႏုိင္ခဲ့ၾကဘူး။ မေျပာင္းလဲႏုိင္တဲ့ လူေဟာင္းေတြၾကားထဲမွာပဲ ႏုိင္ငံတကာက သူ႔အေတြ႔အၾကဳံေတြ စာအုပ္ထဲေရးမွတ္ျပီး ဒီေရစီးေၾကာင္းထဲပဲ ျပန္စီးဆင္းလုိက္ၾကတာပဲေလ။ အဲဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ စဥ္ဆက္မျပတ္ေဆးပညာသင္ၾကားေရးစနစ္ၾကီး ဟာလည္း ဒီ၀ဲဂယက္ထဲကကုိ မထြက္ႏုိင္ပဲ တ၀ဲလည္လည္နဲ႔ အက္ေၾကာင္းထပ္တဲ့ ဓါတ္ျပားအုိၾကီးလုိျဖစ္လုိ႔။

          ဆရာ၀န္တဦးရဲ႕ ဘုံရည္မွန္းခ်က္ေတြထဲမွာ ပုိက္ဆံရဖုိ႔ဆုိတဲ့ (အေသးအဖြဲလုိ႔ ဆရာ၀န္အမ်ားစုလုိ႔ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ အၾကီးၾကီးတခု) ကိစၥအျပင္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိမွာပါ။ ဘြဲ႕လြန္တက္ျပီး စိတ္ကူးထားတဲ့ ဘာသာရပ္တခုခုနဲ႔ ျပည္သူလူထုကုိ အကိ်ဳးျပဳသြားခ်င္တဲ့ စိတ္က ပုိက္ဆံရဖုိ႔ထက္ အမ်ားၾကီး ပုိမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ႔ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆရာ၀န္ေပါက္စေတြအတြက္ မလုိလားအပ္တဲ့ တံတုိင္းၾကီးေတြ အခက္အခဲေတြ တပုံတပင္ၾကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရႊဆရာ၀န္ေတြ ႏုိင္ငံတကာနဲ႔ ရင္ေပါင္တန္းႏုိင္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခင္းအက်င္းေတြကို အဆင့္ျမွင့္ေပးဖုိ႔လုိပါတယ္။ ျမန္မာေဘာလုံးအသင္းကုိ ကမၻာ့အဆင့္မွီဖုိ႔ ကစားကြင္းေတြ အဆင့္ျမွင့္ရတယ္။ ႏူိင္ငံျခားသား နည္းစနစ္ဒါရုိက္တာေတြ ငွားရတယ္။ အဆင့္မွီလစာေတြ ေပးရတယ္။ ႏုိင္ငံတကာေျခစမ္းပြဲေတြကုိ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံျပီး က်င္းပေပးရတယ္။ ႏုိင္ငံတြင္းျပိဳင္ပြဲေတြကို မက္ေလာက္စရာျဖစ္လာေအာင္ ၾကည့္သူလက္တဆုပ္စာနဲ႔ အရႈံးခံျပီး က်င္းပေပးေနရတာေတာင္ ေဒသတြင္းႏုိင္ငံေတြနဲ႔ ယွဥ္ႏုိင္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္ေလာက္ေစာင့္ရအုန္းမယ္မသိပါဘူး။ အဲဒီလုိပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ေရႊဆရာ၀န္ေတြရဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႔ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေတြကုိ ႏုိင္ငံတကာနဲ႔ရင္ေပါင္တန္းဖုိ႔ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အခင္းအက်င္းေတြကို အဆင့္ျမွင့္ေပးဖုိ႔လုိမယ္ထင္ပါတယ္။ ေရႊဆရာ၀န္ေတြဟာ ဒီလုိအေျခအေနေတြနဲ႔  ႏုိင္ငံတကာကုိထုိးေဖာက္ႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ အေတာ္ေလးခက္ခဲလိမ့္မယ္ဆုိတာ ႏုိင္ငံျခားျပန္ဆရာၾကီေတြမသိခဲ့လုိ႔လား၊ ေျပာင္းလဲေအာင္မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့လုိ႔လားဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဆင့္နဲ႔ ေတြးဖုိ႔ ဥာဏ္မမွီတဲ့ အဆင့္မွာရွိပါတယ္။

           ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အုိတီထဲကုိ အုံလုိက္က်င္းလုိက္မ၀င္ပဲ အျပင္ကတီဗြီကေန ေကာ္ဖီေသာက္ျပီး ဆရာၾကီးေတြခြဲစိတ္တာေတြကုိ စာအုပ္ဖတ္ရင္းေဆြးေႏြးႏုိင္တဲ့အဆင့္ ဘယ္ေတာ့ေရာက္ႏုိင္မလဲ။ သင္ၾကားသင္ယူမႈ အေထာက္ကူျပဳ ပစၥည္းေကာင္းေတြနဲ႔ စနစ္တက်သင္ရတဲ့အဆင့္ေတြ ဘယ္ေတာ့ေရာက္ႏုိင္မလဲ။ အြန္လုိင္းကေန pharmacy ေတြနဲ႔ခ်ိန္ဆက္ျပီး စနစ္တက်ေဆးေပးႏုိင္တဲ့ အေျခအေနေတြ ဘယ္ေတာ့ေရာက္လာမလဲ။ ညေနခင္း ေဆးခန္းေျပးထုိင္စရာမလုိပဲနဲ႔ ေဆးရုံကေန စာသင္ျပီးမွ စိတ္ေအးလက္ေအးျပန္ရမဲ့အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားေရာက္ႏုိင္မလဲ။ ကုိယ္လိုခ်င္တဲ့ မဟာသိပၸံဘြဲ႔ကုိ မလုိလားအပ္တဲ့ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြမရွိဘဲ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ တက္ခြင့္ရမလဲ။ ဒါေတြကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးႏုိင္လွ်က္နဲ႔ ႏုိင္ငံတကာနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းႏူိင္တဲ့ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈကုိ ေပးႏုိင္တဲ့ ဆရာ၀န္မ်ိဳးေတြ ေပၚထြက္မလာဘူးဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မ်ိဳးဆက္ညံ့ဖ်င္းရာက်ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါေတြကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးႏုိင္ဖုိ႔ ဆုိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံျခားျပန္ဆရာၾကီးမ်ားက ေပၚလစီမိတ္ကာမ်ားကုိ ဘယ္ေတာ့နားသြင္းႏုိင္မလဲဆုိတဲ့အခ်က္ေပၚမွာပဲ မူတည္ေနပါေတာ့တယ္။

ေတာက်ီးဂန္း

၅-၁၀-၂၀၁၂

တပ္ထဲကဆရာ၀န္ by ေဒါက္တာလႊမ္းမုိးဟန္

တပ္မေတာ္ထဲမွာ  တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရျခင္းက ဆရာ၀န္မ်ားအတြက္ အေတြ႕အၾကံဳသစ္မ်ားကို
ရရွိေစသည္။တပ္မေတာ္ထဲသို႔ ေျခစံုပစ္၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ဆရာ၀န္တစ္ဦး၏ ဘ၀သည္ သူ၏ေဆးပညာ
လုပ္ထံုး၊လုပ္နည္းမ်ားႏွင့္ အတူေျပာင္းလဲသြားရေတာ့သည္။ အရပ္ဘက္ဆရာ၀န္တစ္ဦးအတြက္ အဓိက
တာ၀န္မွာ လူနာေရာဂါ သက္သာေပ်ာက္ကင္းဖို႔၊လူနာအတြက္ ေဘးဥပဒ္မက်ေစဖို႔သာျဖစ္သည္။စစ္သား
ဆရာ၀န္မ်ားအဖို႔ မွာေတာ့ သီးျခားဦးစားေပးစရာေတြရွိလာသည္။ ကိုယ့္ဆႏၵတစ္ခုတည္းႏွင့္ ေဆာင္ရြက္
လို႔မရသည့္ အမိန္႔ဆိုတာမ်ိဳးေတြရွိလာသည္။ဒုတိယကမၻာစစ္ျပန္ စိတ္ေရာဂါအထူးကုဆရာ၀န္ ေဒါက္တာ
ဟန္တာကေျပာဖူးသည္။ “စစ္ဗိုလ္ဆရာ၀န္မ်ားက်ေတာ့ သူ႔လူနာက တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္
ေတာ့ဘူးဗ်။တစ္ေယာက္တည္း အတြက္ၾကည့္လို႔မရေတာ့ဘူး။ သူ႔လူနာက တပ္မေတာ္ၾကီးတစ္ခုလံုးပဲ။”
            ဆရာ၀န္ပညာဆိုသည္က လူ႔အသက္ကိုကယ္ဖို႔(သို႔မဟုတ္)အနာဘယဒုကၡမ်ားကို ေလ်ာ့ခ်ေပး
ဖို႔ျဖစ္သည္။ အႏွီပညာရပ္မ်ားကို တတ္ေျမာက္သင္ယူထားသည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးအေနျဖင့္ တစံုတေယာက္
ကိုသတ္ဖို႔၊ဒါမွမဟုတ္ အနာတရျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ဖို႔  အတတ္ပညာမ်ားကို သင္ၾကားေပးသည့္ စစ္တပ္
လိုေနရာမ်ိဳးမွာ လာေရာက္အမႈထမ္းဖို႔ဆိုသည္မွာ အေတာ့္ကိုထူးဆန္းသည့္ ကိစၥတစ္ရပ္ျဖစ္ပါသည္။
အေပၚယံၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ဆရာ၀န္မ်ားယူနီေဖာင္း၀တ္လိုက္သည့္အခါ ၄င္းတို႔၏လုပ္ေဆာင္ခ်က္
မ်ား မပီျပင္ႏိုင္၊မေအာင္ျမင္ႏိုင္ေတာ့ဟု ထင္စရာအေၾကာင္းရွိပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္။ျဗိတိ
သွ်တပ္မေတာ္၏ ေတာ္၀င္ေဆး၀န္ထမ္းတပ္ဖြဲ႕သည္ ၀ိတိုရိယသူရဲေကာင္းဆုတံဆိပ္ ၃၁ခုရရွိထားျပီး
ျဗိတိသွ်တပ္မေတာ္၏ ရဲစြမ္းသတိၱအေျပာင္ေျမာက္ဆံုးတပ္ဖြဲ႕ျဖစ္ပါသည္။ျဗိတိသွ်တပ္မေတာ္၏ သူရဲေကာင္း
ဆုတံဆိပ္ႏွစ္ၾကိမ္ရထားသည့္ စစ္သည္သံုးဦးအနက္ ႏွစ္ဦးမွာ ဆရာ၀န္မ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။၄င္းတို႔ႏွစ္ဦး
မွာ ဗိုလ္ၾကီး ႏိုဗယ္ခ်ာဗစ္ ႏွင့္ ခြဲစိတ္အထူးကု ဗိုလ္ၾကီး အာသာမာတင္လိဂ္ တို႔ျဖစ္ၾကပါသည္။
            ကမၻာစစ္ၾကီးႏွစ္ခုအျပီးမွာ တပ္ထဲသို႔၀င္လာၾကသည့္ လူငယ္ဆရာ၀န္အင္အားမွာ တဟုန္တိုးမ်ား
ျပားလာခဲ့သည္။ စစ္ၾကီးအတြင္းတပ္ထဲမွာ ရွိႏွင့္ျပီးသားဆရာ၀န္မ်ားက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတာ၀န္ကိုယူၾကရလ်က္
အသစ္၀င္လာသည့္ ဆရာ၀န္မ်ားက ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္မ်ားမွာ သြားေရာက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၾကရသည္။
ပထမကမၻာစစ္ၾကီးအတြင္း ျဗိတိသွ်စစ္ေျမျပင္ အေရးေပၚအသက္ကယ္ဆယ္ေရးတပ္ဖြဲ႕တြင္ အမႈထမ္းခဲ့သည့္
ေဒါက္တာဖီးလစ္ဂိုစ့္က “လူငယ္ဆရာ၀န္ေတြဟာ ေဆးပညာ၊ခြဲစိတ္ကုပညာနဲ႔ ျပည္သူ႔က်န္းမာေရးဘာသာ
ရပ္ေတြမွာ ပိုျပီးေတာ့ ေခတ္မီၾကတယ္။”ဟုေျပာခဲ့သည္။
            ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးတေလွ်ာက္ တပ္ထဲကိုမ၀င္ပဲ အရပ္သားဆရာ၀န္ဘ၀ျဖင့္ စစ္ေဆးရံုမ်ားမွာ
ေတာက္ေလွ်ာက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္သြားသည့္ အရပ္သားဆရာ၀န္မ်ားလည္းရွိပါသည္။ဥပမာျပရမည္ဆိုလွ်င္
ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးတေလွ်ာက္ ျဗိတိသွ်ေတာ္၀င္ေလတပ္တြင္ ပလတ္စတစ္ဆာဂ်ရီလုပ္ခဲ့သည့္ ခြဲစိတ္ဆရာ
၀န္ “ဆာအာခ်ီဘဲလ္”။တစ္ခါတရံမွာေတာ့ အရပ္သားဘ၀မွစစ္သားဘ၀သို႔ အသြင္ကူးေျပာင္းဖို႔ခက္ခဲသည္။
စစ္သံုးစကားႏွင့္ေျပာရလွ်င္ စစ္ပံုက်ဖို႔မလြယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရပ္သားဘ၀မွ တပ္ထဲသို႔အေရးေပၚ၀င္ေရာက္
လာသူ ဆရာ၀န္မ်ားကို “ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားေသာ အရပ္သားမ်ား” (Civilians in uniform) ဟု
ေခၚခဲ့ၾကသည္။
            အရပ္သားဘ၀မွ စစ္သားတစ္ဦးျဖစ္လာေအာင္ အလြယ္တကူေလ့က်င့္လို႔မရႏိုင္သျဖင့္  ႏိုင္ငံအေတာ္
မ်ားမ်ား၌ တပ္မေတာ္မွပိုင္သည့္ ေဆးေက်ာင္းမ်ားတည္ေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ ၁၇၀၇ခုႏွစ္တြင္ မဟာပီတာဘုရင္
ၾကီးက ေဆးေက်ာင္းသား၅၀တက္ေရာက္ ပညာသင္ၾကားႏိုင္သည့္ ေမာ္စကိုတပ္မေတာ္ေဆးရံုႏွင့္ ေဆးတကၠ
သိုလ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ထိုသင္တန္းမွေအာင္ျမင္ခဲ့သည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားတြင္ စစ္ပြဲ၌ဒဏ္ရာရသူမ်ားကို ေမ့ေဆး
ေပးသည့္နည္းအားတီထြင္ခဲ့သည့္ “နီကုိလိုင္ပီရိုေဂါဗ့္” ၊နာမည္ၾကီး “အာရံုေၾကာတံု႔ျပန္မႈ သီအိုရီ” ကိုတီထြင္ခဲ့
သည့္ “အိုင္ဗန္ပဗ့္ေလာဗ့္” စသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားပါ၀င္သည္။ ၁၉၂၆ ခုႏွစ္တြင္ ဂရိႏိုင္ငံ၌ ပထမဆံုးေသာ တပ္မေတာ္
ေဆးတကၠသိုလ္ကို တီထြင္ခဲ့သည္။ ေနာင္ ႏွစ္၂၀ၾကာသည့္အခါ သီဆာလိုနီကီျမိဳ႔(ဂရိႏိုင္ငံ၏ ဒုတိယအၾကီးဆံုး
ျမိဳ႕ေတာ္) သို႔ေရႊေျပာင္းခဲ့ျပီး ေဆးတကၠသိုလ္အျပင္ သြားဘက္ဆိုင္ရာေဆးတကၠသိုလ္၊ေဆးဘက္ဆိုင္ရာ တကၠ
သိုလ္၊တိရိစၦာန္ေဆးကုတကၠသိုလ္ ႏွင့္ ဥပေဒေက်ာင္းမ်ားကိုပါ တိုးခ်ဲ႕ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့သည္။
            ၁၉၇၂ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၌ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲမ်ားအတြက္ ေဆးတကၠသိုလ္ကို
ဘီတတ္စ္ဒါျမိဳ႕၌ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့သည္။ တစ္ႏွစ္လွ်င္ သင္တန္းသား၁၆၅ဦးလက္ခံသည့္ ထိုတကၠသိုလ္တြင္
အရပ္ဘက္ေဆးတကၠသိုလ္မ်ားထက္ သင္ရိုးညႊန္းတန္းနာရီေပါင္း ၇၀၀ေက်ာ္ပိုမ်ားသည္။ အပူပိုင္းေဆးပညာ၊
ေရာဂါကာကြယ္ေရးႏွင့္ လက္ေတြ႕ကြင္းဆင္းေလ့က်င့္ခန္းေတြ ပိုမိုမ်ားျပားျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
            ျဗိတိန္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္။ျဗိတိသွ်စစ္တပ္က အရပ္ဘက္ေဆးတကၠသိုလ္မ်ားမွ ေအာင္ျမင္
လာသည့္ ဆရာ၀န္သစ္လြင္မ်ားကို ဆင့္ေခၚလိုက္သည္။ ထိုေနာက္ျဗိတိသွ်တပ္မေတာ္ပိုင္ ၁၈၆၃ခုႏွစ္မွာ
စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သည့္ ေတာ္၀င္၀ိတိုရိယေဆးရံုၾကီးမွာ ဘြဲ႕လြန္သင္တန္းမ်ား သင္ၾကားေပးလိုက္သည္။
သို႔ေပမယ့္ နာမည္ၾကီး ဘိုး၀ါးစစ္ပြဲၾကီးမ်ားအျပီးမွာ  ဆရာ၀န္အင္အားမလံုေလာက္သျဖင့္  ၁၉၀၂ခုႏွစ္တြင္
လက္ခ်ာသင္တန္းမ်ားႏွင့္ ဓာတ္ခြဲခန္းမ်ားပိုမိုေကာင္းမြန္ျပီး လူပိုမိုဆန္႔သည့္ ေမးဘန္႔အရပ္သို႔ေရႊ႕ေျပာင္း
ခဲ့သည္။ ၄င္းအေျခအေနမွ ယေန႔ ေဆးသုေတသနမ်ားႏွင့္ ကုထံုးမ်ားမွာ နာမည္ၾကီးသည့္ စိန္႔ေသာမတ္
ေဆးရံုကဲ့သို႔ေသာ အထင္ကရေနရာၾကီးမ်ားေပၚေပါက္လာခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။
            တပ္မေတာ္ေဆးေက်ာင္းမ်ားမွာ ပိုမိုေကာင္းမြန္တတ္ေလ့ရွိသည့္ သင္ခန္းစာမ်ားက ပတ္၀န္းက်င္
သန္႔ရွင္းေရး၊ အပူပိုင္းေဆးပညာႏွင့္ ေလာဂ်စ္ေဗဒကဲ့သို႔ေသာ ပညာရပ္ေတြျဖစ္သည္။စစ္တပ္ယဥ္ေက်းမႈ
ဓေလ့ထံုးစံမ်ားႏွင့္ အကၽြမ္းတ၀င္ရွိေစရန္ စစ္သင္ခန္းစာေတြ ေလ့က်င့္ရတာမ်ိဳးလည္းရွိသည္။တခ်ိဳ႕က
အေတြ႕အၾကံဳႏုနယ္သည့္ ငယ္စဥ္ကာလမွာ တပ္ထဲ၌တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ျပီး ခရီးမ်ားထြက္ေနရျခင္းက
 ေဆးပညာတိုးတက္မႈမ်ား၊ေဆးေလာကအသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားႏွင့္ အလွမ္းကြာေစႏိုင္သည္ဟုလည္း ဆိုၾက
ပါသည္။
            အေမရိကန္တပ္မေတာ္ ေဆး၀န္ထမ္းတပ္ဖြဲ႕၏ေဆာင္ပုဒ္က “တိုက္ခိုက္ေရးအင္အားစုမ်ား
မျပဳန္းတီးေရး ထိန္းသိမ္းရန္” ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။ တပ္မေတာ္သားဆရာ၀န္တစ္ဦး၏ အဓိကတာ၀န္က
 ေရွ႕တန္းမွဒဏ္ရာအနာတရျဖင့္ ေရာက္ရွိလာသည့္ စစ္သည္မ်ားအား ခြဲျခားစိစစ္ရန္ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူ႔ကို
 ေနာက္တန္းေဆးရံုသို႔ အျမန္ပို႔သင့္သည္၊ ဘယ္သူ႔ကိုေတာ့ အသင္အတင့္ ေဆးကုသမႈျပီးရင္ ေရွ႕တန္း
သို႔ုျပန္ပို႔ရမည္ စသည္ျဖင့္ ခြဲျခားသတ္မွတ္ေပးဖို႔တာ၀န္မွာ စစ္မႈထမ္းဆရာ၀န္မ်ား၏ အဓိကတာ၀န္ပင္ျဖစ္
ပါသည္။အေပၚယံၾကည့္ရင္ေတာ့ သည္အလုပ္ကလြယ္သေယာင္ထင္ရေပမယ့္ လက္ေတြ႕လုပ္ေတာ့
မည္ျပင္တိုင္းဆရာ၀န္သည့္ အမိန္႔ႏွင့္ ဆရာ၀န္က်င့္၀တ္အၾကားလြန္ဆြဲရေတာ့သည္။ ေဆးရံု၊ေဆးခန္းမွာ
ဆို အနားယူသင့္သည္ဟု သတ္မွတ္ခံရမည့္ လူနာမ်ိဳးသည္ ေရွ႕တန္းမွာက်ေတာ့ အနားရခ်င္မွရမည္။
ေဆးရံုမွာကလူနာေကာင္းဖို႔ အဓိက။ေရွ႕တန္းမွာက စစ္နိုင္ဖို႔အဓိက။ တဘက္ႏွင့္တဘက္ အႏိုင္တိုက္
ေနၾကရသည့္စစ္ပြဲ၏ တဘက္ဘက္မွာ ပါ၀င္ေနရသည့္ ဆရာ၀န္သည္ တိုက္ပြဲေအာင္ျမင္ဖို႔ကို ဦးစား
ေပးရသည္မွာသဘာ၀က်ပါသည္။
            ျခံဳငံုေျပာရလွ်င္ေတာ့ တပ္ထံဲကဆရာ၀န္သည္ လူနာတစ္ဦးခ်င္းစီထက္ အဖြဲ႕အစည္းကို ပိုမိုဦး
စားေပးရသည့္ သေဘာရွိသည္။ ဘယ္လိုပဲ သေဘာသဘာ၀ေတြ မတူေပမယ့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို သူတစ္ပါး
အက်ဴးေက်ာ္ခံရသည့္အခါ ၊ ႏိုင္ငံေတာ္၏ လံုျခံဳေရးအတြက္ စိုးရိမ္ေနရသည့္အခါ၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ထိန္းသိမ္း
ဖို႔အတြက္ အျခားႏိုင္ငံမ်ားသို႔တပ္ဖြဲ႕မ်ား ေစလႊတ္ရသည့္အခါ  တပ္ထဲသို႔၀င္ေရာက္လာသည့္ ဆရာ၀န္
ဦးေရသည္ မ်ားျပားလာစျမဲျဖစ္ပါသည္။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ ျဗိတိန္ႏိုင္ငံတပ္မေတာ္၌ ဆရာ၀န္မ်ား လို
အပ္လ်က္ရွိသည္ဟု ဆိုပါသည္။ အေၾကာင္းရင္းက အီရတ္ႏွင့္ အာဖကန္ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ တပ္ဖြဲမ်ားေစလႊတ္
ေနရျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ အသစ္၀င္ေရာက္သူကနည္းျပီး လူေဟာင္းေတြခ်ည္း လွည့္ပတ္သြားလာေန
ရျခင္းေၾကာင့္ စစ္တပ္ကို လက္ေရွာင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟုလည္း သံုးသပ္သူမ်ားကဆိုၾကသည္။
            ကိုယ္ပိုင္တပ္မေတာ္ ေဆးေက်ာင္းမ်ားမရွိသည့္ ႏိ္ုင္ငံမ်ားအတြက္ ျဗိတိန္တပ္မေတာ္၏ အျဖစ္အ
ပ်က္က သင္ခန္းစာယူစဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။  တပ္ထဲေရာက္လို႔ ေဆးပညာႏွင့္ အလွမ္းေ၀းကြာသြားသည္
အေျပာမခံခ်င္လွ်င္ စစ္ေဆးရံုမ်ားမွာ ေဆးကုသမႈႏွင့္ ေဆးသုေတသနကို တိုးတက္ေအာင္လုပ္၊ ေရွ႕တန္း
ေဒသမ်ားသုိ႔ အလွည့္ႏွင့္သြား၊ေနာက္တန္းျပန္ေရာက္သည့္ညအခ်ိန္မွာ စာျပန္သင္၊သင္တန္းမ်ားျပန္တက္
သည္လိုလုပ္ဖို႔သာရွိပါသည္။ က်င့္၀တ္ႏွင့္ စစ္စည္းကမ္း၊အမိန္႔ ဤႏွစ္ခုၾကားမွာ မွ်တေအာင္ေနရသည့္
တပ္မေတာ္သားဆရာ၀န္မ်ား၏ ဘ၀ႏွစ္မ်ိဳးကို ခ်င့္ခ်ိန္နားလည္ႏိုင္ၾကဖို႔ျဖစ္ပါသည္။
Ref: DDoctors at war by Edgar Jones