လကၡဏာေတြပါးရွားတဲ့လ

          ဒီတပါတ္စေနေန႔ေတာ့ မေရာက္တာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ မရမ္းေခ်ာင္းေမတၱာပရဟိတေဂဟာေလးကုိ ေရာက္ျဖစ္ျပန္ပါတယ္။ ရာသီဥတုကေတာ့ ေနပူလုိက္မုိးရြာလုိက္နဲ႔ စုိလုိက္ေျခာက္လုိက္ေပါ့။  ဆရာခ်စ္စံ၀င္းကေတာ့ သူေရာက္လာတဲ့အခါတုိင္းကုိ ဧည့္သည္ေတာ္မွတ္တမ္းမွာ အျမဲတမ္းမွတ္တမ္းတင္ေလ့ရွိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ ေဂဟာဥကၠဌကုိလွေဌးကေတာ့ ဒီလပုိင္း ေရၾကီးေဒသရယ္… ကခ်င္စစ္ေဘးရယ္ရွိေနေတာ့ ပရဟိတအဖြဲ႔ေတြ မလာႏုိင္တဲ့အတြက္ ေဂဟာက အဖုိးအဖြားေတြ လကၡဏာရွားပါးေနေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေဆးကုေနၾကေနရာကုိေတာ့ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံရဲ့အကူအညီနဲ႔ စက္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းေတြျပန္စေနျပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ဓမၼာရုံနားက ေနရာလြတ္ေလးကုိ ေျပာင္းထားလုိက္ၾကေလရဲ႕။ ေလေကာင္းေလသန္႔ရတာေပါ့ေလ။ မရမ္းေခ်ာင္း တုိက္နယ္ေဆးရုံက ဆရာ၀န္ေျပာင္းေရႊ႕သြားတြက္အတြက္ ရြာထဲကလူနာတခ်ိဳ႕လည္း ၾကိဳတင္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဆးဘီဒုိထဲမွာကေတာ့ အလုပ္ျဖစ္တဲ့ေဆးကနည္းေနတာမုိ႔ အခ်ိဳ႕ကုိ တနၤဂေႏြေန႔မနက္မွ ျပန္လာဖုိ႔ခ်ိန္းရတယ္။ မျဖစ္မေန လႊဲဖုိ႔လုိအပ္တဲ့လူနာေလာက္ပဲၾကည့္ျဖစ္တယ္။ လုိအပ္တဲ့ေဆးစာရင္းကုိ ဇနီးသည္က မွတ္ေနတုန္း ေဂဟာေရွ႕ကသက္သာဆုိင္ေလးမွာ ကုိလွေဌးရယ္ ဦးတာရယ္ ဥကၠဌေဟာင္း ကုိႏူိင္ဦးရယ္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ဦးတာအသက္က ၆၈ ႏွစ္ရွိျပီ လက္ေတြက တုိျပီးေကြးေနေပမယ့္ ဆုိင္ကစာရင္းေတြကို လက္ညွဴိးလက္မၾကားေဘာပင္ ညွပ္ျပီး တကုပ္ကုပ္လုပ္ေနျပန္တယ္။ ညကတျဖည္းျဖည္းေမွာင္လာတာေၾကာင့္ စကားျဖတ္ျပီးေစာေစာျပန္ခဲ့ရတယ္။ ဆုိင္ကယ္မီးကလည္းမေကာင္းဘူးေလ။

တနၤဂေႏြမနက္မွာေတာ့ မင္းကုန္းေစ်းထဲက ေစ်းဆုိင္မွာ လုိတဲ့ေဆးေလးေတြ၀ယ္ျပီး လင္မယား၂ေယာက္ မရမ္းေခ်ာင္းကုိ ခ်ီတက္ရျပန္တယ္။ လမ္းေဘး၀ဲယာ စပါးခင္း ျမက္ခင္းေတြက စိမ္းစုိျပီး တိမ္ၾကားေနက ကြက္ၾကားထုိးထားေတာ့ အရမ္းလွတဲ့ ပန္းခ်ီကားစုိစုိတခ်ပ္ပဲလုိ႔ စိတ္ထဲမွတ္မိတယ္။ ေႏြတုန္းက မီးတုိက္ခံရတဲ့ သစ္ငုတ္တုိေတြကုိ ျမက္ပင္ႏုေတြက ဖုံးပစ္လုိက္ျပီပဲ။ ဒီလုိပဲ သမုိင္းအနာရြတ္ေတြကို အေၾကာင္းအရာသစ္ေတြက တျဖည္းျဖည္းဖုံးခဲ့မွာပဲေလ။ ကြက္ၾကားမုိးလြတ္ေအာင္ေမာင္းရင္း ေဘးကရႈခင္းေတြၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စီးေျမာခဲ့တယ္။ ေဆးခန္းေနရာအသစ္မွာ လူနာၾကည့္ေနတုန္း ဒုိင္နာကားတစီး၀င္လာတယ္။ ကားေပၚမွာေတာ့ ကံတုံးဆံေတာက္ဆံပင္နဲ႔ လူငယ္ေလးတခ်ိဳ႕ပါလာတယ္။ အလွဴရွင္ေတြထင္ပါရဲ႕။ တျခားအဖြဲ႕ေတြလုိ ေကာင္မေလးေတြပါမလာတာေတာ့ထူးဆန္းေနတယ္။ လူနာေဟာင္းေတြထဲမွာ CRF နဲ႔လူနာတေယာက္ကေတာ့ အေတာ္အေျခအေနဆုိးပါလား။ မ်က္ခမ္းေတြျဖဴေဖ်ာ့ေနပုံက ေဟမုိဂလုိဘင္ ၅ေအာက္မွာပဲရွိေလာက္တယ္။ ေမာ္လျမိဳင္ခရစ္ယာန္ေဆးရုံစာအုပ္မွာေတာ့ ထူးထူးေထြေထြမွတ္တမ္းေတြ မေတြ႔မိဘူး။ မီသုိင္းဒုိပါရယ္ ပရာဆုိဇင္ရယ္ နီဖီဒပင္းရယ္ ေပးထားတယ္။ ပရန္တီစလုန္းကလည္း တရက္၈လုံးပါေသးတယ္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္က ၉၀/၆၀ မုိ႔ နီပီဒပင္းကုိ ျဖဳတ္လုိက္တယ္။ ေသြးသြင္းမွရမွာပါလား။ နွလုံးလည္းမေကာင္းေတာ့ဘူး။ ေဖာတာေတာ့သိပ္မဆုိးဘူး။ ေဂဟာဥကၠဌကုိ ေဆးရုံတင္ဖုိ႔ေျပာၾကည့္ေတာ့ မ်က္ႏွာမေကာင္ဘူး။ လူနာက ေျခလက္ေတြပ်က္စီးေနသလုိ trophic ulcer တခ်ိဳ႕လည္းရွိတယ္။ သူတုိ႔က တင္မွာမဟုတ္ဘူး ဗုိလ္ၾကီးတဲ့။ လူနာပုံကလည္း ေဆးရုံတက္ခ်င္ပုံမရွိဘူး။ ေသြးသြင္းဖုိ႔က blood bag မရွိဘူး G&M အတြက္ reagent မရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ရြာက မိန္းမအိမ္မွာေတာ့ ေယာကၡမၾကီးမဆုံးခင္က ၀ယ္ထားတဲ့ erythropoietin ထုိးေဆးသုံးလုံးက်န္ေသးတာ နဲ႔႔ပဲ ဆြဲဆန္႔ထားဖုိ႔ လွဴခဲ့တယ္။ ခ်က္ျခင္းၾကီးေတာ့ ေသြးနီဥဘယ္တက္ႏုိင္ပါ့မလဲေလ။ လူၾကဳံနဲ႔ လုိတာေတြမွာျပီး သူနာျပဳဆရာမကုိ ေသြးသြင္းဖုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဆရာမကေတာ့ ဆရာ၀န္မရွိရင္ေသြးမသြင္းရဲ႕ဘူးတဲ့ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ထားတယ္။ ဟုတ္သားပဲ ေသြးလွဴရွင္ရွာဖုိ႔ကလည္း ေတာထဲမွာ ထင္သေလာက္ေတာ့မလြယ္ဘူးေလ။ ဒီပုံစံဆုိရင္ ေနာက္အပါတ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က်ဴရွင္တက္ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။

မုိးခပ္သည္းသည္းရြာေနတဲ့ၾကားထဲမွာ ေစာေစာကေရာက္လာတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္ေဆးကုတဲ့တဲထဲ ေျပး၀င္လာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က တဆတ အမွတ္စဥ္ (၁၆)ကပါတဲ့… ေအာ္ ဖုိင္နယ္ပါတ္၀မ္းေပါ့….ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေန႔လည္စာတႏွပ္လာေကၽြးရင္းနဲ႔ လုိတဲ့ေဆးေတြလာလွဴတာပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အေတာ္ေလး ေလးစားသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပါတ္၀မ္းတုန္းကေတာ့ ရုံးပိတ္ရက္ေတြမွာ ပုဂၢဳိလ္ေရးေတြ က်ဴရွင္ေတြနဲ႔ ရႈပ္ေနခဲ့တာမဟုတ္လား။ သူတုိ႔ေလးေတြလုိ လုပ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးအေတြးေရာ ရွိခဲ႔ရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ ေနတတ္သလုိ ဖာသိဖာသာေနခဲ့ၾကတာမဟုတ္လား။ ဘာပဲေျပာေျပာ ညီေလးေတြကုိေတာ့ အေတာ္ေလးခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ က်ဴရွင္ဖ်က္ျပီး လုိင္းကားအဆင့္ဆင့္နဲ႔လာၾကတာတဲ့။ မုိးေတြလဲမိလုိ႔ပါလား။ သူတုိ႔ရြာထဲပါတ္ၾကည့္အုန္းမလုိတဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိႏူတ္ဆက္ျပီးထြက္သြားတဲ့ သူတို႔ ေက်ာျပင္ကုိၾကည့္ရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲကဆုေတာင္းမိတယ္။ သူတို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနရာေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထက္ပုိျပီး လုပ္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ေလ။

ေနာက္ဆုံးလူနာ တေယာက္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ဗုိက္ကအေတာ္ေလးဆာေနျပီေလ။ ေနေတာင္ေက်ာ္ျပီကုိး။ လူနာက လုံး၀ကမၼဌာန္းရုပ္၊ ဗုိက္ၾကီးက သုံးျမႊာပူးဗုိက္နဲ႔။ စမ္းၾကည့္ေတာ့ ေဘလုံးက ခ်က္ေအာက္မွာ။ တင္းေျပာင္ေနတဲ့ ဗုိက္ေပၚမွာ ေသြးျပန္ေၾကာေတြ လူးလားေခါက္တုံပါလား။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္က ၁၀၀/၆၀ ကၽြန္ေတာ္ဗုိက္ေထာက္ေနလုိ႔ မေနႏူိင္ဘူးဆရာ…ေမာတာလည္းအရမ္းပဲတဲ့။ ေဆးရုံမွတ္တမ္းေတြကပါမလာဘူး။ ေသခ်ာေမးၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အသည္းမေကာင္းဘူးလုိ႔ပဲေျပာတယ္တဲ့ က်န္တာဘာမွမေျပာလုိက္ဘူးတဲ့ ေကာင္းေရာ။ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ေသခ်ာစိက္ၾကည့္ျပီး ခင္ဗ်ားေဆးရုံျပန္တက္ရမယ္လုိ႔ ေျပာခ်လုိက္တယ္။ ပိန္ကပ္ကပ္ မ်က္ႏွာက ျပဳိမဲ့မုိးလုိျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစု လကၡဏာ ရွားပါးလုိ႔ မတက္ႏုိင္ပါဘူးတဲ့။ ျပန္ခ်ိန္လည္းနီးေနတာေၾကာင့္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းေျပာမေနေတာ့ပဲ ဆရာမကုိ ေဘးနားေခၚျပီး ဗုိက္ေဖာက္မဲ့ အေၾကာင္း ၂လီတာထက္ပုိမေဖာက္ဖုိ႔နဲ႔ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ေတြရွင္းျပျပီး လက္အိတ္၀တ္ျပီးကုိယ္တုိင္ေဖာက္ျပဖုိ႔ျပင္လုိက္တယ္။ ရွားရွားပါးပါး blood set ထဲက 18G needle တေခ်ာင္းနဲ႔ေပါ့။ အင္း…. လကုန္ရင္ေတာ့ Youth Doctor Association ကေဆးေတြလာလွဴမယ္တဲ့။ ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ E-Glove ကလက္မနားမွာ ျပဲေနေလရဲ႕။

လူနာက ညာဘက္က ေဖာက္ေနက်ျဖစ္ေၾကာင္း ဘယ္ဘက္ကေတာ့ ေဘလုံးၾကီးတယ္ဆုိျပီး မေဖာက္ၾကေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပန္ရွင္းျပေနတယ္။ ဗုိက္ကုိေဆးေၾကာထုံေဆးထုိးျပီး အပ္ထုိးထဲ့တာနဲ႔ကုိ ေကာက္ရုိးေရာင္အရည္ေတြ ေအာက္ကေရသန္႔ဘူးထဲကုိ အဆက္မျပတ္စီးက်လာတယ္။ ေဖာက္ေနတုန္းေဆးမွတ္တမ္းေတြတပုံတပင္နဲ႔ သူ႕သားျပန္ေရာက္လာတယ္။ စာအုပ္ထဲမွာ HBsAg positive တဲ့။ လူနာကုိသိလားေမးၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမေျပာလုိက္ဘူးတဲ့။ ေဆာရန္ေရွာင္ရန္ဆုိတာ ေ၀လာေ၀း ျဖစ္ေနမွန္းေတာင္ မရဘူးတဲ့။ သူတုိ႔မအားလုိ႔လား မေျပာျဖစ္လုိက္တာလားေတာ့ မသိဘူး ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေနာက္ဆုံးက်န္တဲ့ E-glove အျပဲေလးကုိပဲေက်းဇူးတင္မိေတာ့တာပါပဲ။ မိသားစုေလးေယာက္ရွိတဲ့လူနာကုိ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ေတြ ေျပာျပျပီး ေဆးဘီဒုိထဲက ျပင္သစ္သံရုံးကလာလွဴသြားတဲ့ လက္က်န္အသည္းအားေဆးကုိပဲေသာက္ေနက် ေဆးေတြနဲ႔ တြဲေပးလုိက္ရေတာ့တယ္။ လူနာကေတာ့ သူဘီပုိးရွိတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိအေတာ္အားနာေနပုံပဲ။ ဒီေလာက္ေတာင္ ရုိးရသလားလုိ႔ စိတ္ထဲကေတာ့ အျပစ္တင္မိေလရဲ႕။ လူနာကုိ ဆရာမနဲ႔ထားခဲ့ျပီး ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ ကုိလွေဌးက မနက္ကလာေရာင္းတဲ့ ဂ်ီသားေတြကုိ က်ပ္ကင္ျပီး ကၽြပ္ကၽြပ္အိတ္နဲ႔ ထည့္ေပးလုိက္ေသးတယ္။ မိန္းမကေတာ့ အနက္အဓိပၸါယ္မ်ားစြာပါတဲ့ မ်က္ေစာင္းထုိးျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွမ္းတုိက္ခုိက္တယ္။  ေအာ္ ….. ျပန္ခ်ိန္လည္းနီးေနျပီမုိ႔ လကၡဏာပါးရွားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လကၡဏာပါးရွားေနတဲ့ မရမ္းေခ်ာင္းကုိ ႏူတ္ဆက္ျပီး ရန္ကုန္ေရႊျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးဆီကုိ ဘစ္စကားၾကပ္ၾကပ္နဲ႔ပဲ ျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ လမ္းေရာက္ေတာ့ ေတာင္ၾကီးကအေဖ့ဆီက ဖုန္းလာတယ္။ မင္းေတာထဲသြားေနျပန္ျပီလားတဲ့ …. မင္းဘ၀ကေတာ့ ေတာထဲကတက္မွာမဟုတ္ဘူးတဲ့…. ေတာက်ီးဂန္းဘာမွျပန္မေျပာႏုိင္လုိက္ခင္…. ဖုန္းခ်သြားေလရဲ႕။

         

အမွတ္စဥ္(၁၆)ညီေလးမ်ားႏွင့္အမွတ္တရ