ဒဏ္ရာမုိးေရစက္မ်ား

          ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ စံပယ္၏ ၂၆ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔။ သူအနားမွာ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေမြးေန႔ပြဲကုိဆင္ႏြဲေနမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ့ ေတာစီးဖိနပ္ထဲမွ ေျခေထာက္သည္ ေရစုိထားေသာေၾကာင့္ အထိအေတြ႕မသိပဲ ထုံေနသည္။ မုိးေရစုိထားသျဖင့္ ေက်ာပုိးအိတ္ အေလးခ်ိန္က ပုိလာသည္။ စံပယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိမွ သတိရပါ့မလား။ ယမန္ႏွစ္ ေမြးေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ပရဟိတေဂဟာတခုတြင္ အလွဴလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ေခါင္းေပၚမွ ေတာေဆာင္းဦးထုပ္က ညွီစုိ႔စုိ႔ အနံ႔ထြက္ေနသည္ကုိ သတိထားမိသည္။ ရင္းႏွီးေနေသာ ေသြးနံ႔လုိလုိ အန႔ံေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရသည္။ စံပယ္က မုိးတြင္းကုိၾကိဳက္သည္။ ဖားေအာ္သံ၊ ေရစီးသံ၊ စိမ္းစုိေနေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားကုိ သေဘာက်သည္။ ယခုျဖတ္ရမည့္ ေခ်ာင္းက အနည္းငယ္ေရစီးသန္သည္။ ျဖတ္ကူးခါနီး မိမိပစၥည္းမ်ားကုိ ခုိင္မာမႈရွိမရွိစစ္ေဆးေနရင္း ပိန္းရြက္ေပၚမွ မ်က္လုံးျပဴးျပဳဴးႏွင့္ ဖားတေကာင္ကုိ သတိထားမိသည္။ စံပယ္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မုိးေရထဲလမ္းေလွ်ာက္ရသည္ကုိ သေဘာက်သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေကာ္ဖီပူပူ ေသာက္၍ တေယာက္ကုိတေယာက္ သတိရၾကသည္။ ေခ်ာင္းကုိျဖတ္ျပီးခ်ိန္တြင္ ေက်ာရုိးထဲမွ စိမ့္၍ခ်မ္းလာ၍ ေဘးလြယ္အိတ္ထဲမွ အာမီရမ္ပုလင္းျပားေလးကုိ သတိရမိသည္။  လက္ႏွလုံးခန္႔သာ က်န္ေတာ့္သျဖင့္ ညစခန္းခ်မွ ေသာက္ေတာ့မည္ဟု မခ်င့္မရဲ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။

          စံပယ္ေမြးေန႔တုိင္းတြင္ ေဆးလိပ္ျဖတ္ပါမည္ဟု အၾကိမ္ၾကိမ္ကတိေပးဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပ၍ ျပန္ေသာက္ျဖစ္သည္။ ေခတၱစခန္းခ်ရာေနရာသုိ႔ေရာက္ရန္ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ရက္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရအုံးမည္ဟု တြက္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ကပ္ထဲမွ ပလတ္စတစ္ျဖင့္ပတ္ထားေသာ ေဆးေပါ့လိပ္အတုိကုိ စမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ စံပါယ္က ငါးအေတာ္ၾကိဳက္သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္က ငါးလုံး၀မစား။ လက္ထပ္ျပီးလွ်င္ ငါးမခ်က္ရဟု စံပါယ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ကတိေတာင္းဖူးသည္။ ညေနေမွာင္ရီပ်ိဳးခ်ိန္အထိ မုိးကမတိတ္ေသး။ တပ္ရင္းမွဴးက ညအိပ္ရန္ေနရာကို အျမင့္ပုိင္းတြင္ သတ္မွတ္လုိသည္။ စံပါယ္က စစ္သားဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကလြဲ၍ သေဘာမက်ဟုေျပာေလ့ရွိသည္။ စစ္သားမ်ားကုိ မုန္းျခင္းသည္ စံပါယ္တုိ႔တကၠသုိလ္တြင္ ဖက္ရွင္တခုလည္းျဖစ္သည္။ အေမွာင္ထုက ပုိမုိသိပ္သသည္းလာသည့္အျပင္ အေအးဓါတ္ကပုိလာသည္။ ရုတ္တရက္ နားစည္ကြဲမတတ္ အသံက်ယ္ၾကီးကုိ ၾကားလုိက္ရျပီး အလုိအေလွ်ာက္ေျမၾကီးေပၚေမွာက္လွ်က္သားျဖစ္ေနသည္။ စံပါယ္ကုိ ေရွ႕တန္းထြက္ခါနီး ႏူတ္ဆက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မၾကည့္ပဲ တရႈံ႕ရူံ႕ငုိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကို အဆက္အသြယ္ မျပတ္ဖုိ႔ တဖြဖြမွာသည္။ နားအူေနသျဖင့္ အျပန္အလွန္လက္ႏွက္ငယ္ပစ္ခတ္သံမ်ားၾကားမွ ေအာ္သံမ်ားကုိ မသဲမကြဲသာ ၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕သုံးေယာက္အကြာမွ တပ္ၾကပ္ၾကီးတေယာက္ မုိင္းထိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕တက္ရေတာ့မည္။

          စံပါယ္က ေသြးကိုေၾကာက္သျဖင့္ ဆရာ၀န္မလုပ္ခ်င္ဟု တခါေျပာဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆရာ၀န္အလုပ္သည္ အာမခံခ်က္အျပည့္ရွိျပီး ထမင္းမငတ္ဟု သူကသုံးသပ္သည္။ ယမ္းနံ႔ႏွင့္ေသြးနံက ကၽြန္ေတာ္အာရုံေၾကာထဲသုိ႔စိမ့္၀င္လာသည္။ အနီေရာင္ က်ည္ဆန္တန္းတရြီရႊီၾကားမွ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ႏွင့္ေနာက္မွ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ေပၚသုိ႔ သူတုိ႔၏ ေက်ာပုိးအိတ္မ်ားကုိပစ္တင္လုိက္ၾကသည္။ အေမကေတာ့ ေခတ္ဆန္သည့္ စံပါယ္ကုိ သိပ္ေဘာမက်။ ဖတဆုိးညီမေလးကုိ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ လက္ထပ္ပြဲကုိ ေရြ႕ဆုိင္းလုိသည္။ အျပန္အလွန္ပစ္ေခတ္သံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ကုိေရွ႕တက္ခုိင္းေသာ တပ္ရင္းမွဴးအမိန္ကုိ႔ လက္ဆင့္ကမ္းရရွိသည္။ မုိင္းထိေသာေသာတပ္ၾကပ္ၾကီးထံသုိ႔  မိေက်ာင္းတက္ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္းတက္လာလိုက္သည္။ ေသြးတုိးႏွင့္ ႏွလုံးေသြးေၾကာေရာဂါရွိေသာ အေမ့ကို သမားေတာ္ႏွင့္ျပရန္ စံပါယ့္ကုိ ကၽြန္ေတာ္မွာခဲ့သည္။ အေမက အစားအေသာက္ မဆင္ျခင္သျဖင့္ ပုိ၍ စိတ္ပူရသည္။ ေသြးအုိင္ထဲတြင္ လဲေနေသာတပ္ၾကပ္ၾကီးထံမွ ညဥ္းညဴသံခပ္တုိးတုိးသာၾကားရသည္။ ဘယ္ဘယ္ေျခက်င္း၀တ္တခုလုံးေၾကမြေနသည့္အျပင္ ညာေပါင္ႏွင့္ ၀မ္းဗိုက္တြင္ ေသြးထြက္ေနသည့္ ေနရာမ်ားရွိသည္။ အေမက ဆရာ၀န္စစ္ဗုိလ္ၾကီးျဖစ္ေနေသာ သားၾကီးအေၾကာင္းကုိ ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္ ၾကြားေလ့ရွိသည္ဟုိ စံပါယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိေျပာျပဖူးသည္။ အေမ့ထံတြင္ သားသမီးမ်ားကုိ အေမြေပးရန္ ပညာသာရွိသည္ဟုိ မၾကာခဏေျပာဖူးသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနသည္။

          ဓါတ္မီးကုိပါးစပ္မွကိုက္ျပီး အနာမ်ားကုိ စစ္ေဆးၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေတာ္ေလးေသြးထြက္လြန္ေနသည္။ ဘယ္ဘက္ေတာင္ကုန္းဆီမွ လက္ႏွက္ငယ္သံမ်ား ထပ္မံထြက္ေပၚလာသျဖင့္ ဘယ္ဘက္ရွိသစ္ပင္ေျခသုိ႔ လူနာကုိ ဆြဲခ်လုိက္ရသည္။ စံပါယ္က ကၽြန္ေတာ္လူနာေတြအေပၚဆက္ဆံသည့္ပုံစံကုိ သေဘာက်သည္ဟုတခါကေျပာဖူးသည္။ ပရဟိတေဂဟာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေဆးကုသစဥ္ သူကုိယ္တုိင္ေဆးေပးရသည္ကုိ စံပါယ္သေဘာက်သည္။ ဓါတ္မီးေရာင္ရွိရာကို လွမ္းပစ္ေနသျဖင့္ ေနာက္ေက်ာရွိသစ္ပင္ကုိ က်ည္ဆန္တခ်ိဳ႕လာမွန္သည့္ အျပင္ အျပန္အလွန္ ေအာ္ဟစ္ပစ္ခတ္ေနမႈၾကားက စကားသံမ်ားက မသဲကြဲ ။ လူနာ၏ လက္ေကာက္၀တ္ေသြးေၾကာကုိ ေသြးထြက္လြန္ေနသျဖင့္ စမ္းမရ။ ေရွ႕တန္းေရာက္လွ်င္ဘုရားတရားမေမ့ဖို႔ အျမဲတမ္းမွာတတ္ေသာအေမ့ကုိ သတိရသည္။ လူတေယာက္၏အသက္ကုိ မလုိအပ္ပဲမသတ္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္အေတြးရွိခဲ့သလား မေသခ်ာပါ။ နာက်င္မႈေၾကာင့္ရုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ေနသည့္ ရွမ္းလူမ်ိဳးတပ္ၾကပ္ၾကီး၏ ပါးစပ္ထဲသုိ႔ ပါတ္တီးလုံးတခုကို အတင္းထုိးထည့္လုိက္ျပီး ေသြးလြန္ေနသည့္ ေျချပတ္အထက္မွ ပါတ္တီးလိပ္ကုိ ခပ္တင္းတင္း ႏွစ္ပါတ္သုံးပါတ္စည္းလုိက္သည္။ ေနာက္အပါတ္ေသာၾကာေန႔သည္ အေဖ့၏ တႏွစ္ျပည့္ရက္လည္ျဖစ္သည္။ အေဖဆုံးတုံးက အေမမ်က္ရည္မက်ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကုိသာ တင္းတင္းဖက္၍ အံၾကိတ္ထားသည့္ ျမင္ကြင္းကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိသည္။

          သစ္ပင္ေအာက္တြင္ ေျခတြင္ပိတ္မိေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လူနာကုိ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္က ကမူတခုေနာက္ရွိ က်ည္လြတ္ေျမသို႔ဆြဲေခၚသြားခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္ဘက္ေပါင္တဖက္ ပူခနဲျဖစ္သြားသည္ကုိ သတိထားမိသည္။ က်ည္ဆန္အခ်ိဳ႕က တရပ္စပ္ပ်ံ၀ဲေနသည္ကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ရန္သူအင္အားမ်ားမည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စံပါယ္ကုိ အေမ့လုိရဲရင့္တည္ျငိမ္သည့္ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ စံပါယ္က ကေလးဆန္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွီခုိလြန္းသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ျမင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိလာဆြဲေသာ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္အနက္ တေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အေပၚလဲျပိဳလာသည္။ အေမွာင္ထဲမို႔ မည္သည့္ေနရာမွန္သည္ကုိရုတ္တရက္မသိႏိုင္ေသာ္လည္း လည္ပင္းေသြးလြတ္ေၾကာကုိစမ္းမရေတာ့။ အေမ ႏွင့္ စံပါယ္ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ကရင္ျပည္နယ္ထြက္ ဒူးရင္းသီးၾကိဳက္တတ္သည္။ ေရွ႕တန္းမွာေတာ့ အျပန္လက္ေဆာင္ယူသြားရန္ မည္သည့္ဒူးရင္းသီးမွမရွိ။ က်သြားေသာ ရဲေဘာ္ေသနတ္ကုိ ဆြဲယူရင္း က်ည္လြတ္ရာေတာင္ကမူနားသုိ႔ တျဖည္းျဖည္းခ်ဥ္းကပ္သြားခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့နားထဲတြင္ ဒုတိယအၾကိမ္ က်ယ္ေလာင္သည့္ ေပါက္ကြဲသံၾကားလုိက္ရာျပီး ကုိက္ ၅၀ခန္႔ကၽြန္ေတာ္လြင့္ထြက္သြားသည္ကုိ ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္မွတ္မိလုိက္သည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ စံပါယ္က ကၽြန္ေတာ့္လက္သည္းမ်ားကုိ ညွပ္ေပးေနျပီး အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ေပးရန္ စီစဥ္ေနေလသည္။