RSS
Facebook
Twitter

Wednesday, January 25, 2012

ေမာ္စကုိက ကၽြန္ေတာ့ေဆးရံု

          ကၽြန္ေတာ္ ေဆးေက်ာင္းသားဘဝ။ ေဟာက္ဆာဂ်င္ဘဝတုန္းက ျပည္ပကုိပညာထြက္သင္တဲ့ ဆရာၾကီး၊ ဆရာမၾကီးေတြ ေျပာျပလုိ့ London, Singapore, Edinburgh စတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးေတြက ေဆးရံုမ်ားအေက်ာင္း၊ ေဆးတကၠသုိလ္မ်ား အေၾကာင္း၊ ဆရာဝန္မ်ားေၾကာင္း အနည္းနဲ့အမ်ားဆုိသလုိၾကားဘူးခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ့ ႏုိင္ငံက ေဆးပညာေရးစနစ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ့ဖတ္ ရတဲ့ text book ေတြ၊ ဒါေတြအားလံုးကလဲ English medical culture  အေၾကာင္းကုိ အနည္းနဲ့မ်ားဆုိသလုိဘဲထင္ဟပ္ေစပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ့နဲ့သိပ္ စိမ္းလွတယ္မဟုတ္ပါဘူး။
                     ကၽြန္ေတာ္တုိ႕နဲ႕စိမ္းတာက ရုရွေဆးပညာပါ။ ေဆးပညာသာမကပါဘူး Language, Philosophy, Culture အင္မတန္စိမ္းပါတယ္။ စိမ္းတဲ့အျပင္အင္မတန္မွလဲ ကြဲျပားပါတယ္။ ျမင္သာတဲ့ ဥပမာ တခုကုိေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ့ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ားဟာ အရွက္အေၾကာက္တရားကုိတန္ဘုိးထားသလုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႏွိမ့္ခ်တာ ကုိလဲျမတ္ႏုိ္းတန္ဘုိးထားပါတယ္။ ရုရွ လူမ်ိဳးမ်ားကေတာ့ ေဖၚျပပါကိစၥမ်ားကုိ လူတေယာက္မွာမရွိသင့္တဲ့အရာမ်ားလုိ႕ မွတ္ယူၾကပါတယ္။ ဒီထက္မကတဲ့ ကြာျခားခ်က္ေတြက အမ်ားၾကီးအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။  ရုရွမွာေဆးပညာအားလုံးကုိ ရုရွလုိဘဲ သင္ပါတယ္ အဂၤလိပ္လုိလံုးဝမသင္ပါဘူး။ ေအာက္ထစ္ Oxygen ကအစ ရုရွလုိအေခၚရွိပါတယ္။ အမ်ိဳးအမ်ိဳးေသာ English စာအုပ္မ်ားကုိလဲ ရုရွလုိ ျပန္ထားပါတယ္။ အဲလုိစာအုပ္မ်ားကေတာ့ သိပ္စိတ္ဝင္စားစရာမေကာငး္ပါဘူး။ Translate လုပ္ထားတဲ့အတြက္ English အာေဘာ္ေတြဘဲေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ Russian author တစ္ေယာက္ prof. တေယာက္ကေရးတဲ့စာမ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ့အတြက္ အထူးအဆန္းျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္ဝင္စားဘုိ့ေကာငး္ပါတယ္။ ဘယ္လုိစိတ္ဝင္စားဘုိ့ေကာင္းတာလဲဆုိေတာ့ way of approach ခ်င္းမတူဘူးလုိ့ကၽြန္ေတာ္ကထင္ပါတယ္။ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္ သင္ခဲ့ရသေလာက္ peritoneum ကို visceral နဲ့ parietal ဆုိျပီးေတာ့ ႏွစ္လႊာဘဲခြဲမွတ္ဘူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္မိတဲ ့ရုရွ lecture note တခုထဲမွာေတာ့ ၆ လႊာခြဲျပီးေတာ့ က်က်နနၾကီးရွင္းျပထားတာမ်ိဳးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ့ တစ္ထဲေန တစ္ေရထဲေသာက္  ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာင္ဆရာေတြ တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ အာေဘာ္ျခင္းကြာပါတယ္။ ေရျခားေျမျခား ယဥ္ေက်းမႈျခားတဲ့ ေနရာကလူေတြနဲ့ အာေဘာ္ကြာတာကေတာ့ မဆန္းပါဘူး....။ဖတ္ရတာဒုကၡေရာက္တာ ေတာ့ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲလုိ only in Russian ဘဲသင္ေနရာကေနျပီးေတာ့ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ၊ စျပီးေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားအတြက္ရည္ရြယ္ျပီးေတာ့ English course ကုိစျပီဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။( Russian State Medical Academy ) မွာ ပါ။ တျခားေဆးေက်ာင္းေတြ၊ တျခား တကၠသိုလ္ေတြေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ကစျပီး English Course စဖြင့္လဲကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။  ပထမႏွစ္ကေနျပီးေတာ့ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ထိ ေျခာက္ႏွစ္လံုးကုိ အဂၤလိပ္လုိသင္ေပးပါတယ္။ သင္တန္းေက်းကေတာ့ ပုိမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ကေတာ့ ရုရွ က English Medical Course ေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ့ ျမန္မာႏုိင္ငံကေဆးေက်ာင္းေတြေလာက္ အထုိင္မက်ေသးပါဘူး။ သက္တန္းႏုလြန္းေသးတာရယ္။ ဆရာနဲ့ေက်ာင္းသားၾကားက Language barrier  ရယ္ေၾကာင့္ လုိ့ထင္ပါတယ္။ ရုရွလုိသင္တဲ့ အတန္းေတြကေတာ့ ရုရွ က ရုရွ ကုိ ရုရွ လုိသင္ေပးေနေတာ့ အကုန္အုိေကပါ။
အခုကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ေမာ္စကုိ က ကၽြန္ေတာ့္က်တဲ့ အစုိးရေဆးရံုမွာ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ေနရင္းကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေျပာျပခ်င္စိတ္ေပါက္ေပါက္လာတာေလးေတြကုိ ျပန္စဥ္းစားျပီးေတာ့   ေဖၚျပခ်င္တာပါ ။
ဘယ္ကစေျပာရပ။ အင္းေျပာခ်င္တဲ့ဆီကစေျပာမယ္ဗ်ာ။ ရုရွ မွာ MO (medical officer) မရွိဘူး။
ကုိယ္ေတြဆီမွာက အုိပီဒီမွာ MO ဘဲထုိင္တာေလ specialist ကအျမဲမထုိင္ႏုိင္ဘူး။ သူတုိ့ဆီမွာ MO မရွိဘူး။ ထူးပါဘူး ဆက္ေျပာလုိက္ဦးမယ္ ဘာလုိ ့MO မရွိတာလဲဆုိတဲ့အေၾကာင္း။ ကၽြန္ေတာ္တုိ့နဲ့မတူတာဘယ္လုိလဲဆုိေတာ့ ဒီမွာက ေဆးေက်ာင္းကုိ ၆ ႏွစ္တက္ျပီးသြားရင္ ဆရာဝန္ျဖစ္လား ဆုိေတာ့မျဖစ္ဘူး။ ဆရာဝန္မျဖစ္ေတာ့ဘာျဖစ္သြားလဲဆုိေတာ့ ေဆးေက်ာင္းျပီးသြားတဲ့လူ ျဖစ္သြားတယ္။ဘြဲ႕ရတယ္။ စမ လုိဟာမ်ိဳးမရဘူးေပါ့။ ျပီးရင္ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ႕ speciality ကုိေဆးရံုမွာ လက္ေတြ႕(၂)ႏွစ္ဆင္း ျပီးမွဆရာဝန္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ(၂)ႏွစ္ဆင္းေနတဲ့ကာလပတ္ ကိုက်ေတာ့ အာဂ်င္နာတူရာ ၊ အဂၤလိပ္လုိက်ေတာ့ (Residency) ဘဲေခၚမလားေတာ့မသိဘူး။ အဲလုိေခၚတယ္ ။အဲဒါျပီးသြားရင္ေတာ့ ပတ္ကား ဆရာဝန္ျဖစ္ျပီေပါ့။ ျပီးေတာ့ အင္တန္းနာတူရာ၊ အဂၤလိပ္လုိ့(Intern) ေပါ့အဲဒါရွိေသးတယ္။ အဲဒီဟာကက်ေတာ့ ေဆးေက်ာင္းျပီးတဲ့လူတုိင္း မဆင္းမေနရဆင္းရမယ္လုိ့မဟုတ္ဘူး။ ဆင္းခ်င္တဲ့လူဆင္းႏုိင္တယ္။ အဲလုိ။ Residency မတုိင္ခင္အၾကိဳေပါ့ ။
             ဆင္းမယ္ဆုိရင္ ၁ ႏွစ္ဆင္းရတယ္ဗ်။ တခ်ိဳ႕တခ်ဳိ႕ေသာ speciality မ်ား ဥပမာ-urology အဲလုိဟာမ်ားက်ေတာ့ သူက အင္တန္းကုိ မဆင္းမေနရ ဆင္းရျပန္ေရာ အားလံုးေပါင္းသံုးႏွစ္ လက္ေတြ႕ဆင္းရတာေပါ့ သူက စစခ်င္း General Surgery ကုိတႏွစ္ အရင္ အင္တန္းဆင္း ျပီးမွ Urology ကုိႏွစ္ႏွစ္ Residency ဆက္ဆင္းအဲလုိထင္ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မလဲ Urology မွာဆင္းေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းမရွိေတာ့မသိဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တုိ့ ဆီကလူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ အကုန္လံဳးက ႏွစ္ႏွစ္နဲ့ျပတ္မဲ့ speciality ကုိေရြးၾကတာကုိး။ ေမာ္စကုိက ေအးတာကုိးဗ်…:D။ အဲ… ဆက္ေျပာမယ္ဗ်ာ။ အဲဒါေတြဆင္းျပီးသြားျပီးဆုိပါစ့ို။ ဆရာဝန္ၾကီးျဖစ္သြားျပီေပါ့။
ဆရာဝန္ၾကီး ျဖစ္ဘုိ့ကုိ ဒီမွာကအားလံုးေပါင္း ၈ ႏွစ္အနည္းဆုံး တက္ရတယ္။ အဲ ၉ ႏွစ္ သမားမ်ားလဲရွိသေပါ့(Intern တစ္ႏွစ္ခံတဲ့သူမ်ား)။ အဲ..အဲဒါျပီးသြားေတာ့ သူတုိ့က specialist တန္းျဖစ္ေရာ။ ဒီလုိနဲ့ RF (Russian Federation) မွာ MO ဆုိတာမရွိတာပါ။ အရင္ကလဲမရွိပါဘူး။ေနာက္လဲရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲေတာ့ကာ အိုပီဒီအေၾကာင္း ကုိျပန္သြားၾကဦးစို႕။ အုိပီဒီ က်ေတာ့ဘယ္လုိလုပ္က်တုန္းဆုိေတာ့ အကုန္ထုိင္ရတယ္ ၂၄ နာရီ။ လူစံု။ ခြဲစိတ္ကု။ ဖ်ားနာကု။ မီးယပ္ကု။ (သားဖြားလူနာကမလာဘူး သူ့ေဆးရံုသူသြားတာ)။ ထိခုိက္ဒါဏ္ရာကု (traumatology) စသည့္ျဖင့္။အုန္းအုန္းအုန္းအုန္း နဲ့ေနတာဘဲ။ အဲဒီမွာ အဲဒီ ကုိလူနာေတြကဘယ္လုိေရာက္လာၾကလဲဆုိေတာ့။ သူကႏွစ္မ်ဳးိရွိတယ္။ ကုိယ့္ဟာကုိလာတဲ့လူနာရယ္။ လူနာတင္ကား နဲ့ေရာက္လာတဲ့လူေတြရယ္။ အဲဒီလူနာတင္ကား တစ္စီးစီ တစ္စီးစီ တုိင္းမွာ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ရွိ ေလရဲ႕။ အကယ္၍ တေယာက္ေယာက္က အိမ္မွာတခုခုျဖစ္ျပီဆုိပါစ့ို။ သူနဲ့သက္ဆုိင္ရာ လူနာတင္ကားကိုဖုန္းဆက္ ေခၚတယ္။ 24 နာရီေခၚလုိ့ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ လူနာတင္ကားက ေရာက္လာျပီးေတာ့၊ အသင့္ပါလာတဲ့ ဆရာဝန္နဲ့ သူနာျပဳနဲ့က လူနာကုိ အိမ္မွာတင္စမ္းသပ္စစ္ေဆးတယ္။ Diagnosed လုပ္တယ္ ။ ကုသတယ္။ ျပီးေတာ့ ေဆးရံုကုိသြားသင့္လားမသြားသင့္လားဆုံုးျဖတ္တယ္။ သြားသင့္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ တခါထဲ သြားၾကတယ္။ ျပီးေတာအုိပီဒီကသက္ဆုိင္ရာ specialist ဆီကုိ ဆက္လႊဲတယ္။ အဲဒီလူနာတင္ကားေပၚမွာလုပ္ေနတဲ့ဆရာဝန္က ဘာ speciality လဲလုိ့ေမးၾကည့္ေတာ့ က်ေတာ့ ….အမ်ိဳးအမ်ိဳးျဖစ္ႏုိင္တယ္တဲ့ဗ်ာ။ Surgeon, therapist, အစခ်ီျပီးအျခားျခားေသာ specialist ေတြလဲျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ Resuscitation  specialist  - အသက္လုအထူးကု  ေတြလဲျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ resuscitation specialist ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ့နားနဲ့စိမ္းတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တုိ့ဆီမွာမွ အဲဒီ speciality ကမရွိတာကုိ။ အသက္လုဆရာဝန္ လုိ့ဘဲ ကုိယ္သေဘာေပါက္သလုိ လြယ္လြယ္ျပန္လုိက္ပါတယ္။
Resuscitation specialist (အသက္လုအထူးကု)
RF(Russian Federation)  ကျပည္သူ႔ေဆးရံုေတြ (သူတုိ့ကေတာ့ ျမဳိ႕ျပေဆးရံု ေခၚပါတယ္)  ဒီေဆးရံုၾကီးေတြမွာ Resuscitation လုိ့ေခၚတဲ့ အသက္လု လူနာေဆာင္ေတြရွိပါတယ္။ နဲနဲေတာ့ရုိင္းတယ္ဗ် သူတုိ့ေခၚတာၾကီးက။ ကၽြန္ေတာ့တုိ့ဆီမွာကေတာ့ အထူးၾကပ္မတ္ကုသေေဆာင္လုိ့ လွလွပပေခၚတာကုိး။
                အဲဒီအေဆာင္ၾကီးေတြမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ specialist ေတြက သပ္သပ္ရွိသဗ်။ တျခားဘာမွမလုပ္ဘူး။ အဲလုိဆရာဝန္ေတြ။ လွလွပပျပန္ရင္ေတာ့ အထူးၾကပ္မတ္ကုသေရး ကၽြမ္းက်င္ဆရာဝန္ေပါ့ ။ ဟုတ္ေတာ့မဟုတ္ေသးဘာဘူး။ အသက္လုအထူးကုဘဲ ေကာင္းပါတယ္။ အသက္လုအထူးကုမ်ားအလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ အဲဒီ အထူးၾကပ္မတ္ကုသေဆာင္ေတြမွာ ေတာ့ကၽြန္ေတာ္တုိ့ဆီကလုိပါဘဲ အျပင္းအထန္ ဖ်ားနာတဲ့လူနာ မ်ား၊ အၾကီးစားခြဲစိတ္မႈျပဳလုပ္ထားရတဲ့လူနာမ်ား စသူတုိ့ကုိ အထူးေစာင့္ၾကည့္ကိရိယာမ်ားတပ္ဆင္ျပီး ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ေနရာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလူနာေဆာင္မွာအလုပ္လုပ္တဲ့ ဆရာဝန္မ်ားဟာ လခ ႏွစ္ဆ ခန့္ ရရွိေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
 အုိပီဒီေတြအေၾကာင္း ဆက္ေျပာပါမယ္။ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တုိ့ ဆီက အုိပီဒီ က သူတုိ့လူနာတင္ကားေလးေတြနဲ့သြားဆင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ့အုိပီဒီမွာလုပ္တဲ့အလုပ္ေတြ ကုိ ဒီမွာ အဲဒီကားေလးေတြကလုပ္ၾကတယ္။ အရင္ဆံုးလူနာကုိစၾကည့္ရတာကသူတုိ့ကုိး။  သူတုိ့ အိုပီဒီမွာက်ေတာ့ ေသြး၊ ဆီး၊ ဓါတ္မွန္၊ အာထရာေဆာင္း၊ အီးစီဂ်ီ ေတြလုပ္လုိ့ရတယ္။ အဲဒီအုိပီဒီမွာ လုပ္သင့္တဲ့စမ္းသပ္စစ္ေဆးမႈေတြလုပ္တယ္။ လုိအပ္သလုိ တျခားေသာ specialist ေတြနဲ့ တုိင္ပင္တယ္ refer ျပတယ္ေခၚတာဘဲကၽြန္ေတာ္တုိ့ဆီမွာေတ့ာ။ သူတုိ့ကေတာ့ consultation လုိ့ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီမွာကၽြန္ေတာ့သတိထားမိတာက ကၽြန္ေတာ္တုိ့ဆီမွာက အဲလုိ refer ျပရင္ Refer ေရးရတယ္ဗ်။ ေလးစားရပါေသာ ေရာင္းရင္းၾကီးဘယ္သူခင္ဗ်ာ အစခ်ီျပီးေတာ့ စာတစ္တန္ ေပတစ္တန္နဲသြားရတယ္။ ျပီးေတာ့ အလုပ္သင္ဆရာဝန္တေယာက္က လူနာနဲ့အတူလုိက္သြားျပီးေတာ့ ၊လူနာ အေျခအေနကုိတင္ျပရတယ္။ အဲလုိ။ ဒီမွာက်ေတာ့ဘယ္လုိလဲဆုိေတာ့ လူနာရဲ႕ ခ်က္ (ေဆးကုသမွတ္တမ္း) ကုိ ၾကံဳရာလူနဲ့ထဲ့ေပးလုိက္လုိ့ရတယ္ဗ်။ အဲဒီလူကလဲဟုိဘက္ေရာက္ရင္ဘာမွမေျပာဘူး ဖုတ္ဆုိစားပြဲေပၚတင္ျပီး ျပန္ထြက္သြားတာ ကုိယ့္ဆီလာ refer ျပလဲအဲဒီအတုိငး္ဘဲ။ အဲလုိျပရတာလြယ္ေနေတာ့ အုိပီဒီကုိေရာက္လာသမ်လူနာရဲ့ ၉၀% ေလာက္ကို refer ျပေလ့ရွိတယ္။ အဲေတာ့လူနာကေတာ့ အုိပီဒီထဲမွာ ဖ်ားနာကုဆီေျပးလုိက္။ ခြဲစိတ္ကုဆီ ျပန္လာလုိက္။ traumatologist ဆီေျပးလုိက္ ။ ဒီၾကားထဲ ဓါတ္မွန္သြားရုိက္တဲ့လူ။ အီးစီဂ်ီေျပးစြဲတဲ့လူ ။ အာထရာေဆာင္းၾကည့္ရတဲ့လူ စသျဖင့္စသျဖင့္။ အုိပီဒီ ထဲမွာအုန္းထ(ပ်ားပန္းခတ္မွ်) ေနေအာင္သြားလာ ေနေလ့ရွိပါတယ္။ အင္းအဲဒီမွာ အုိပီဒီ မွာဂ်ဴတီက်တဲ့ specialty အလုိက္
ဆရာဝန္မ်ား က ေဆးရံုတင္စရာလုိလားမလုိလား ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ မလုိရင္ေတာ့ ၊အိမ္ျပန္ေပါ့။ လုိရင္ေတာ့ေဆးရံုတင္လုိက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ တုိတုိေျပာရရင္။ ေဆးရံုတင္ျပီးေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္က ခြဲစိတ္ကု မွာဆင္းေနတာဆုိေတာ့ကာ၊ ခြဲစိတ္ကုေဆာင္မွာ ဘယ္လုိဆက္ လုပ္ကုိင္ၾကတယ္ဆုိတာဘဲ ဂဃနဏ သိေတာ့တယ္။
             ကၽြန္ေတာ္တုိ့ခြဲစိတ္ကု ေဆာင္မွာေတာ့ တရက္ကုိ ခြဲစိတ္ကုဆရာဝန္ (Surgeon) ၅ ေယာက္ တရားဝင္ ဂ်ဴတီက်ပါတယ္။ (အမွန္ကေတာ့ ငါးေယာက္မကပါဘူး volunteer သေဘာမ်ိဳး ကုိယ့္ဝပ္က Surgeon အၾကီး ဂ်ဴတီက်ရင္ သူနဲ့အတူအလုပ္တြဲလုပ္တဲ့ residency ဆင္းေနတဲ့ အငယ္ကလုိက္ဆင္းတဲ့အတြက္ ငါးေယာက္ထက္မက အျမဲရွိေနတတ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေသာ Motivated ေဆးေက်ာင္းသားမ်ားလဲ တခါတရံဂ်ဴတီမွာ ဝင္ကူရင္းသင္ယူေနတာေတြ႕ရပါတတ္ပါတယ္) လူနာအသစ္တစ္ေယာက္ကုိ အုိပီဒီ ကဆရာဝန္က ေဆးရံုတင္လုိက္ျပီဆုိပါစုိ့ဗ်ာ။ အဲဒီငါးေယာက္မွာ 1st surgeon,2nd surgeon ဆုိျပီးေတာ့သတ္မွတ္ထားတာေပါ့ 5th surgeon ထိ။ အဲဒီ ငါးေယာက္ထဲက တေယာက္ သုိ့မဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္က အုိပီဒီမွာ ထုိင္ေလ့ရွိတယ္ဗ်။ မ်ားေသားအားျဖင့္ေတာ့ 3rd surgeon(သုိ့) 4th surgeon နဲ့ 5th surgeon ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ့လုိ Residency ဆင္းေနတဲ႕သူနဲ့က အုိပီဒီမွာထုိင္ေလ့ရွိပါတယ္။ က်န္ Surgeon မ်ားကေတာ့ ဝပ္ထဲမွာဘဲ အလုပ္လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ Complaint ရွင္းတယ္။  အုိပီဒီကဆရာဝန္က( ဆရာဝန္ဘဲေရးေတာ့မယ္ ဗ်ာ ေဖာင့္ေျပာင္းပ်င္းလြန္းလုိ့ ) လူနာတေယာက္ကုိေဆးရံုတင္လုိက္ျပီဆုိပါစုိ့ဗ်ာ။ တင္တာနဲ့သူကလွမ္း အေၾကာင္းၾကားတယ္ 1st surgeon ဆီကုိ ဘယ္လူနာကုိေတာ့ျဖင့္ရင္ ဘယ္လူနာေဆာင္ကုိ ဘာေရာဂါနဲ့တင္ထားသဗ် ဆုိျပီးေတာ့။ အဲဒီမွာခြဲစရာစိတ္စရာရွိရင္ေတာ့ အေရးေပၚခြဲခန္း ဝင္ျပီး ခြဲၾကစိတ္ၾကတာေပါ့။ မလုိရင္ေတာ့လဲ ေဆးရံုတက္လာတဲ့လူနာကုိ 1st surgeon ကြပ္ကဲမႈေအာက္မွာ လုိသလုိကုသမႈေပးၾကပါတယ္။ ဒါကေတာ့ အုိပီဒီနဲ့ဆက္ဆက္ျပီးေတာ့ ညဘက္ဂ်ဴတီက်တဲ႕အခ်ိန္မွာ အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ပံုစံေလးပါ။ ရံုးပိတ္ရက္မ်ားမွာလဲ ထုိနည္းလည္းေကာင္းဘဲအလုပ္လုပ္ၾကပါတယ္။ ရံုးခ်ိန္အတြင္း( မနက္ ၇ ခြဲမွ ညေန ၄ နာရီ) အတြင္းဆုိရင္ေတာ့ တာဝန္က် ဆရာဝန္မ်ားဟာေဆးရံုတင္သင့္တဲ့ လူနာမ်ားကုိ အုိပီဒီမွ တစ္ဆင့္ ေဆးရံုတင္ ေပးတဲ့အလုပ္ကုိ ဘဲ အဓိက လုပ္ကုိင္ရပါတယ္။ ခြဲစိတ္မႈမ်ားကုိေတာ့ သက္ဆုိင္ရာဝဒ္ မ်ားမွာ ခြဲစိတ္ကုဆရာဝန္ မ်ားက အသီးသီး ေဆာင္ရြက္ၾကပါတယ္။
                  ရံုးဖြင့္ရက္မ်ားက်ရင္ေတာ့ ေဆးရံု Run တဲ့ပံုက ကၽြန္ေတာ္တုိ့ႏုိင္ငံလုိဘဲမကြာလွပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ့ အမွတ္ ၁၅ ျမိဳ႕ျပေဆးရံုၾကီးမွာ Surgery လူနာေဆာင္အေနနဲ့က General Surgery (၄) ေဆာင္၊ endoscopy (၁)ေဆာင္ ။ Resuscitation ေဆာင္(ကၽြန္ေတာ္တုိ့ဆီက SPOR-spontaneous post operative room  နဲ့ဆင္တူပါတယ္)။ ေသြးေၾကာခြဲစိတ္ကု( Vascular Surgery )၊ ႏွလံုးခြဲစိတ္ကု(Cardiac Surgery)၊ဆီးလမ္းေၾကာင္းခြဲစိတ္ကု( Urosurgery )၊ ( traumatology ) ဆုိျပီးေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလူနာေဆာင္အသီးသီးမွာ
မနက္ ၈ နာရီမွာ သက္ဆုိင္ရာ ဝပ္ပုိင္ပါရဂူမ်ားက ဝပ္ေရာငး္( ward round ) ပါတယ္။ ဝပ္ေရာင္းတဲ့ေနရာမွာ တခါထဲ Changes မထြက္ပါဘူး။ changes ဆုိတာကေတာ့ဘယ္လူနာကုိ ဘယ္လုိဆက္ကုသမယ္ဆုိတဲ့ အစီအစဥ္ကုိ လူနာၾကည့္ရင္းတခါထဲ မေျပာသြားပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ့ဆီမွာေျပာပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာေျပာလဲဆုိေတာ့ ။ ဝပ္ေရာင္း(round)ျပီးျပီးခ်င္း conference ဆိုျပီးေတာ့ ။ ကုိယ့္ဝပ္ထဲမွာအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဆရာဝန္အားလံုး၊ သူနာျပဳအားလံုး အစည္းအေဝးလုပ္ပါတယ္။ နံနက္ ၈ ခြဲမွာလုပ္တာပါ။ အဲဒီမွာ ဆရာဝန္မ်ား၊သူနာျပဳမ်ားက ဝဒ္ထဲမွာ ဒီေန့ေတာ့  လူနာဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိပါျပီကေနအစျပဳျပီးေတာ့  ၄င္းတုိ့နဲ့ သက္ဆိုင္တဲ့  လူနာအားလံဳးရဲ့ အေျခအေနမ်ား၊ အခ်က္အလက္မ်ား ဥပမာ - ဘယ္သူ့ကုိျဖင့္  ဘယ္ antibiotic ကုိဘယ္ႏွစ္ရက္ေပးျပီးပါျပီ။ ဘယ္ႏွစ္ရက္ဆက္ေပးၾကမယ္။  ဘယ္လူနာမွာေတာ့ Central venous catheter ( ပင္မေသြးျပန္ေၾကာျပြန္ ) ထဲ့ထားတာဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိပါျပီ ဆုိတဲ့အေၾကာင္းမ်ိဳး စသျဖင့္  တင္ျပပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဝပ္ပိုင္ ပါရဂူ  က သက္ဆုိင္ရာ ဆရာဝန္မ်ားနဲ့တုိင္ပင္ျပီးေတာ့ changes ကုိထြက္ေပးပါတယ္။ ဘယ္လူနာကုိေတာ့ ဘယ္လုိဆက္ကုသသင့္တယ္ ဘယ္လုိဆက္ကုသၾကမယ္ ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာတုိ့ ဆီကနဲ့သြားဆင္တာကေတာ့ ဝပ္ထဲက Matron ၾကီးဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ဟုိေဆးမရွိေတာ့ပါဘူးရွင္။ ဒီေဆးကေတာ့ျဖင့္ကုန္ေနလုိ့ ဟုိေဆးရမလား စသည္ျဖင့္ ေန့တုိင္းနီးပါးတင္ျပေလ့ရွိပါတယ္။ အစိုးရေဆးရံုေတြရဲ့ကုိယ္ပုိင္စတုိင္လ္ ဘဲျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္  အဲဒီအစညး္အေဝးက မနက္ ၉ နာရီမွာျပီးပါတယ္။ အဲဒါျပီးတာနဲ့ ေဆးရံုရွိ surgery လူနာေဆာင္အားလံုးနဲ့သက္ဆုိင္တဲ့ Conference ကုိသြားရပါတယ္။ ၉ နာရီမွာဘဲစပါတယ္။ အဲဒီမွာေတာ့ surgery ဌာနမ်ားရဲ့အၾကီးဆုံုး prof. & head ကစျပီးေတာ့ ေဆးေက်ာင္းသားမ်ားအထိ တက္ေရာက္ ၾကပါတယ္။ ဝပ္ပုိင္ပါရဂူမ်ား က ဝပ္အတြင္းရွိ ထူးျခားေသာလူနာမ်ားအေၾကာင္း ျပင္းထန္စြာ ဖ်ားနာေသာလူနာမ်ားအေၾကာင္းနဲ့ ယမန္ေန႕က ေဆးရံုတက္လာေသာလူနာမ်ားအေၾကာင္း ၊ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ခြဲစိတ္မႈမ်ားနဲ့ ၊ ယေန့လုပ္မဲ့ ခြဲစိတ္မႈမ်ားအေၾကာင္းကုိ တင္ျပပါတယ္။ ယမန္ေန့ည ဂ်ဴတီက် ဆရာဝန္ကလဲ ေဆးရံုတက္လာတဲ့လူနာမ်ားအေၾကာင္းနဲ့ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ခြဲစိတ္မႈမ်ားအေၾကာင္းကုိ တင္ျပပါတယ္။ ေဆးရံုရဲ့ ဆာဂ်ရီဌာနၾကီးမွဴးက လုိအပ္ရင္လုိအပ္သလုိ အၾကံေပး ပါတယ္။အဲဒီမွာအားလံုးနဲ့ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ အျပီးမွာ ကုိယ့္သက္ဆုိင္ရာ လူနာေဆာင္ကုိျပန္ျပီး အလုပ္လုပ္ၾကရပါတယ္။
            ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ေဝမွ် ခ်င္တဲ့ Knowledge ေလးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထက္ပုိျပီးေတာ့သိခ်င္တာရွိရင္လဲ ေမးႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ့နဲ့ အလွမ္းကြာေဝးတဲ့ ရုရွေဆးပညာအေၾကာင္းကုိ အနည္းငယ္တီးေခါက္မိေစခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ့ဒီ note ကုိကၽြန္ေတာ္ေရးပါတယ္။ ဆံပင္နီနီ ေပါင္တံရွည္ရွည္နဲ့ ရုရွဆရာဝန္မေလးမ်ား ၊ေဆးေက်ာင္းသူေလးမ်ား ဘယ္ေလာက္လွတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေရးမွဘဲ ဒီထက္ပုိျပီး ရွည္ေအာင္၊ ျပည့္စံုေအာင္ေရးပါေတာ့မယ္ခင္ဗ်ာ။

မူရင္းစာေရးသူ။    ။ေအာင္မ်ိဳးထက္ (ေခတၱ-ေမာ္စကုိ)၏ ေဖ့စ္ဘြတ္မွ အာတီကယ္ကုိ မွ်ေ၀ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

Tuesday, January 24, 2012

ေဆာင္းရာသီမုန္တိုင္းမ်ား

          ရာသီဥတုက ဇန္န၀ါရီလဆုိေသာ္လည္း ဒီဇင္ဘာထက္အခ်မ္းပုိသည္။ ရန္ကုန္တျမိဳ႕ထည္းမဟုတ္ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ား အေအးပုိသည္ဟု သတင္းစာထဲမွာဖတ္ရသည္။ မုိးေလ၀သကေတာ့ တိမ္စုိင္မ်ားေၾကာင့္ဟုဆိုသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေနလုိ႔ေကာင္းေနတာေတာ့အမွန္။ တေန႔လုံး ေခၽြးမထြက္ပဲ ေအးေအးေလးေနရသည့္အရသာကုိ သူၾကိဳက္သည္။ ေနာက္တခုကေတာ့ ညေနဘက္ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ယာမကာ ေလးဘာေလးမွီ၀ဲလုိ႔ေကာင္းသည္။ အျပင္ကေအးေနေသာ္လည္း အတြင္းကပူေနသည့္အရသာကုိ သူၾကိဳက္သည္။ ရွမ္းျပည္မွာေနခဲ့စဥ္ကဆုိလွ်င္ ညေနအလုပ္ျပီးလွ်င္ အားကစားတခုခုလုပ္ျပီး ေရခ်ိဳးသည္။ ျပီးွလွ်င္ အကင္ဆိုင္တြင္ စတားကိုလာလုိ ပုလင္းမ်ိဴးျဖင့္ထဲ့ထားသည္ ဆန္အရက္တပုိင္းေလာက္ေတာ့ အျမည္းေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေန႔တုိင္းနီးပါးေသာက္ေလ့ရွိသည္။ ေန႔တုိင္းနီးပါးေသာက္ေသာ္လည္း သူအရက္သမားမဟုတ္။ အရက္မေသာက္ပဲလည္း သုံးေလးငါးရက္ ေနႏုိင္သည္။ ေသာက္ျပီးလွ်င္လည္းအလုပ္မပ်က္။ မုိးလင္းကတည္း ကအရက္ႏွင့္မ်က္ႏွာသစ္သည့္ ေမာနင္းပက္သမားမ်ိဳး၊ အျမည္းမစားပဲ `ဂြတ္´သည့္လူမ်ိဳး၊ အရက္မေသာက္ရလွ်င္ လက္တုန္ေျခတုန္ဟာတာတာျဖစ္သည့္ လူစားမ်ိဳးကုိမွ သူက အရက္သမားဟု သတ္မွတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မေသာက္မစားလူမ်ိဳးေတြမ်ားသည့္ မိန္းမဘက္မွအသိုင္းအ၀ုိင္းကေတာ့ သူ႕ကုိ အရက္သမားဟု သမုတ္သည္။ သူ႔မိန္းမ အသုိင္းအ၀ုိင္းတြင္ အရက္ေသာက္တတ္ျပီဆုိတာႏွင့္ အရက္သမားရာထူးကုိ တန္းရသည္။
          နယ္မွရန္ကုန္ေရာက္ျပီးကတည္းက အေပါင္းအသင္းေတြႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းမဆုံရေသး။ သူ႔အလုပ္ ကုိယ့္အလုပ္ေတြရႈပ္ေနတာကတေၾကာင္း၊ ေငြေရးေၾကးေရးခ်ိဳးျခံေခၽြတာေနရသည္က တေၾကာင္း စသည့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ နယ္မွာလုိ အရက္ပုံမွန္မေသာက္ျဖစ္ေတာ့။ သူက အရက္ေသာက္ရသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ အၾကမ္းဖ်ဥ္း ႏွစ္မ်ိဳးသာခြဲထားသည္။ တမ်ိဳးက အထီးက်န္မႈကုိေျဖေဖ်ာက္ရန္ တကုိယ္ရည္တကာယ ယာမကာမွီ၀ဲျခင္း။ ဒါမ်ိဳးက နယ္ေရာက္သြားခ်ိန္ စကားေျပာေဖာ္မရွိခ်ိန္တြင္ အလြန္အဆင္ေျပသည္။ တေယာက္ထည္းေသာက္ျပီးခပ္ေထြေထြျဖစ္ေနခ်ိန္ သီခ်င္းေလးဘာေလး နားေထာင္ျပီး အိပ္ယာ၀င္မည္။ ေနာက္တမ်ိဴးကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဆုံကာ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ား စားျမဳံျပန္ျခင္း ၊ လက္တေလာအေၾကာင္းျခင္းရာမ်ားကုိ ျငင္းခုံရင္း ေသာက္သည့္ပြဲမ်ိဳး။ ဒါမ်ိဳးကေတာ့ ျမိဳ႕ေရာက္ေနခ်ိန္တြင္ မၾကာခဏၾကဳံရတတ္သည္။ တေယာက္ေယာက္ မဂၤလာေဆာင္တာမ်ိဳး၊ အေျပာင္းအေရြ႕ပါတာမ်ိဴး၊ စာေမးပြဲက်တာမိ်ဳး စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ဆုံတတ္ၾကသည္။ သည္ရက္ပုိင္းေတြေတာ့ ဒီလုိပဲြမ်ိဴး သိပ္မေတြ႕ေတာ့။ လကုန္ခါနီးေလေလ ဆုံတာနည္းလာေလေလျဖစ္သည္။ လူပ်ိဳဘ၀က အျမဲတမ္းဆုံေနၾကေကာင္ေတြလည္း အိမ္ေထာင္ေတြဘာေတြက်ကုန္ေတာ့ ေျချငိမ္ကုန္သည္။ သူအတြက္ေတာ့ မိန္းမရျပီးကတည္းက ေနဖုိ႔စားဖုိ႔ၾကံစည္ေနရသည္ႏွင့္ လူပ်ိဳေဆာင္ဘက္ကုိပင္ ေျခဦးမလွည့္ျဖစ္။ ယခုေတာ့ အေဆာင္ကုိ သြားရမည့္အေၾကာင္းကေပၚလာသည္။ လက္ရွိေနသည့္ ေက်ာက္ေျမာင္းက တုိက္ခန္းက စာခ်ဳပ္ျပည့္ေတာ့မည္။ စေပၚမေပးရေသာ္လည္း လခသင့္တင့္သျဖင့္ ငွားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း အိမ္ရွင္က ဆက္မငွားလုိေတာ့ဟုိဆုိလာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လကုန္လွ်င္ ေျပာင္းေပး ပါမည္ဟုကတိေပးလုိက္ရသည္။ ကတိသာေပးလုိက္ရသည္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘယ္ေျပာင္းေပးရမွန္းမသိ။ ပိုက္ဆံလည္းလက္ထဲမွာ မ်ားမ်ားစားစားမရွိ။ သည္ၾကားထဲ မိန္းမက ကုိယ္၀န္ေနျပီ ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေဆာင္ေနေဘာ္ဒါမ်ားထံ ေငြရရ အၾကံရရ သေဘာျဖင့္ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ထဲတြင္ေတာ့ ငါးရာတန္တရြက္ ႏွင့္ ႏွစ္ရာတန္ ႏွစ္ရြက္သာထည့္လာခဲ့သည္။
          အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ညေနမုိးခ်ဳပ္ေနျပီ။ ရာသီဥတုကေတာ့ အေတာ္ေလးေအးေနျပီျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႕တြင္ အေႏြးထည္မပါခဲ့။ ျမိဳထဲတြင္ သိပ္မေအးေသာ္လည္း မဂၤလာဒုံဘက္တြင္ေတာ့ အေအးပုိသည္။ လာသာလာရသည္ သိပ္ေတာ့အားမရွိလွ။ လကုန္ခါနီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒီေကာင္ေတြထံတြင္လည္း သိပ္မ်ားမ်ား စားစားမရွိႏုိင္။ လူပ်ိဳေတြက သူ႕ထက္ပင္ အသုံးၾကမ္းေသးသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ တကယ္တမ္း ျဖစ္လာလွ်င္လည္း အကူအညီေတာင္းရန္ ဒီေကာင္ေတြသာရွိသည္။ ပုိက္ဆံမရေတာင္မွာ ျမိဳ႕ထဲရွိ ေပါေခ်ာင္ေကာင္းတုိက္ခန္းေလးတခုေလာက္ေတာ့ လမ္းညြန္ေပးႏုိင္ေသးသည္။ ထုိင္ေနက် ကန္တင္းကုိ မ်က္လုံးေ၀့၀ဲၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဘာ္ဒါအရင္း တေယာက္မွမေတြ႔။ ခ်ယ္(လ)ဆီးေဘာပြဲေၾကာင့္  ၀ုိင္းအေတာ္မ်ားမ်ားက ျပည့္ေနၾကသည္။ တီဗီြႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္း တ၀ုိင္းေတာ့လြတ္ေနေသးသည္။ စားပြဲကုိ ၀င္ထုိင္ရင္း လူေစာင့္ဦးမည့္ဟန္ျဖင့္ စားပြဲထုိးမွေလးက ေနာက္မွဟုလွမ္းေျပာလုိက္သည္။ တကယ္တမ္း မည္သူမွ်မေတြ႕လွ်င္ အျပန္လမ္းစရိတ္ခ်န္ရဦးမည္။ အိပ္ကပ္ထဲမွ ငါးသိန္းတန္ဖုန္းကုိထုတ္ျပီး အေဆာင္တြင္ ရွိႏုိင္သည့္သူမ်ားထံ miss call ထုိင္ေပးေနလုိက္သည္။ ဖုန္းခကလည္း သိပ္မက်န္ေတာ့။ မိန္းမရျပီး ဖုန္းသိပ္မေျပာျဖစ္ေသာလည္း တေလာက ေယာကၡမေနမေကာင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ေဆးခန္းျပဖုိ႔ကိစၥ ဖုန္းေတာ္ေတာ္ေလးေျပာလုိက္သျဖင့္ လက္က်န္ေငြက ၉၅ က်ပ္သာက်န္ေတာ့သည္။ အေရးအေၾကာင္း ဖုန္းေခၚဖုိ႔ေတာ့ ခ်န္ထားရအုံးမည္။
          ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ Miss call ေပးထားသူ ေဘာ္ဒါငါးေယာက္ထဲမွတေယာက္က ဖုန္းျပန္ေခၚသည္။ တဖက္မွအသံကုိ ေကာင္းေကာင္းမၾကားရ။
`ဟယ္လုိ .... ေအး ...ေဟ့ေကာင္ၾကားရလား...မင္းဘယ္ေရာက္ေနလဲ´
`ေအး.... ေျပာင္ၾကီးလား.... ငါ..အုိင္စီရႈိးပြဲေရာက္ေနတယ္ ...ေျပာ..ဘာရွိလုိ႔လဲ´ သူအေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားသည္။ စကားကုိျမန္ျမန္ျဖတ္လုိက္ျပီး ဖုန္းခ်လုိက္သည္။ သည္ေကာင္က အုိင္စီရႈိးပြဲသြားၾကည့္ရေအာင္ ပိုက္ဆံအေတာ္ေပါေနပါလားဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ သူပုိက္ဆံႏွင့္သူ သြားတာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္။ ေၾကာင္တေကာင္ေလာက္ေတာ့ ပါရမည္ဟုလည္းေတြးျဖစ္သည္။ သိပ္မၾကာခင္ ေနာက္တေယာက္ဖုန္းျပန္ေခၚသည္။ ဒီေကာင္ကေတာ့ အေဆာင္ျမဲသည္။ အေသာက္အစားကင္းသည့္ အျပင္ ေဆးခန္းေလးကလည္း ၀င္ေငြေကာင္းေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အၾကံအစည္ အထေျမာက္ႏိုင္သည္။
`ေအး .... မ်ိဳးေဇာ္... မင္းအေဆာင္မွာလား´ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္မရွည္စြာ တည့္ေမးခ်လုိက္သည္။
`မဟုတ္ဘူးကြ..... ေဆးခန္းက အခုမွျပန္လာတာ ... အေဆာင္ေတာ့ေရာက္ေတာ့မယ္´ ဒီေကာင့္ေဆးခန္းက ေရႊျပည္သာမွာရွိသည္။ တေန႔လွ်င္ အနည္းဆုံး လူနာငါးေယာက္မွ ဆယ္ေယာက္ခန္႔ ပုံမွန္ရွိသည္။ အေျပာအေဟာေကာင္းသည့္အျပင္ တရုတ္ေဆးမသုံးေသာေၾကာင့္ လူနာမ်ားၾကိဳက္ၾကသည္။
`ေအးကြာ ... ငါ..အေဆာင္ေရာက္ေနလုိ႔ ... မင္းျပန္လာရင္... ငါေဒၚ၀တုတ္ဆုိင္က ေစာင့္ေနမယ္´ ဟုိဘက္က `ေအး..ေအး´ ႏွစ္ခြန္းသာေျပာျပီးဖုန္းခ်သြားသည္။
 ေဒၚ၀တုတ္ဆုိင္က သူလူပ်ိဳကတည္းက စားေနၾကဆုိင္။ ဟင္းအမ်ိဳးစုံျပီး တရုတ္ဟင္းပါရေသာေၾကာင့္ လူ၀င္မ်ားသည္။ ဆုိင္၏ ထူးျခားခ်က္တခုမွာ စားပြဲထုိးကုိ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးမ်ားသာခန္႔ျခင္းျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ားဆုိလုိ႔ ရန္ကုန္သူေတြမဟုတ္။ ရုိးရုိးယဥ္ယဥ္၀တ္စားထားသည့္ နယ္ဘက္မွအမ်ိဳးသမီးမ်ားျဖစ္ဟန္တူသည္။ စိတ္ရွည္ျပီး မွာသမွ်ကုိ မညဥ္းမညဴလုပ္ေပးတတ္သည္။ ေယာက်ာၤးေလးအေဆာင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကုိယ္ႏူတ္အမူအယာ ယဥ္ေက်းေသာေၾကာင့္ ဘာျပႆနာမွ်မရွိ။
သိပ္ၾကာၾကာမေစာင့္လုိက္ရ သေကာင့္သားက အထုပ္တထုပ္ဆြဲျပီးေပါက္ခ်လာသည္။
`ဘာမွမွာမထားဘူးလား´ ေရေႏြးအုိးတလုံးသာရွိသည့္ သူ႔စားပြဲကုိၾကည့္၍ေမးျခင္းျဖစ္သည္။
`မမွာေသးပါဘူးကြာ ... ဗုိက္လဲသိပ္မဆာေသးတာနဲ႔´
`မင္းက ... ထူးထူးဆန္းဆန္း .. အေဆာင္ကုိဘာလာလုပ္တာတုန္း´ ဟုတ္လဲဟုတ္သည္။ သူအေဆာင္ဘက္ကုိ ေျခဦးမလွည့္ျဖစ္သည္မွာ သုံးလခန္႔ပင္ရွိေတာ့မည္။
`ဒီလုိပါပဲကြာ .. ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းတို႔နဲ႔လည္းမေတြ႕တာၾကာလုိ႔... ေနာက္ျပီး ကိစၥေလးတခုလည္းရွိလုိ႔´
သူ႔အခက္အခဲကုိ တည့္တုိးေျပာခ်လုိက္လုိ႔မျဖစ္။ စကားရွိန္ရလာျပီးသာေၾကာင္းနာေၾကာင္းေမးမွ ေျပာခ်လုိက္မည္ဟု စိတ္ကူးထားသည္။
`မင္း ... ေဆးခန္းေရာအဆင္ေျပလား´
`ေအး ... ဒီလိုပါပဲကြာ .. မွန္တန္းပဲ´
ေျပာေျပာဆုိဆုိ မ်ိဳးေဇာ္က စားပြဲထုိးမေလးကုိေခၚျပီး ၾကက္ေျခာက္စပ္တပြဲ၊ ကန္စြန္းပလိန္းတပြဲ မွာလုိက္သည္။ ေဆးခန္းကအျပန္ ဗုိက္ဆာလာသည္ထင္သည္။
`မင္းအရက္ေသာက္မလား´ မ်ိဳးေဇာ္က စေမးလုိက္ေတာ့ သူအံၾသသြားသည္။ ေက်ာင္းတုန္းကတည္းက အေသာက္အစားလုံး၀မရွိေသာ မ်ိဳးေဇာ္မ်က္ႏွာေပးကတည္ျငိမ္လွသည္။
`ဘာတုန္း .. မင္းတုိက္မလုိ႔လား´
`ေအး .. ငါ`၀ီ´ တေတာင့္၀ယ္လာတယ္... အခန္းထဲမွာ ခ်မလုိ႔´
`ေနပါအုန္း ... မင္းဘယ္တုန္းက အရက္ေတြဘာေတြေသာက္ေနတာတုန္း´
`အရင္တုန္းက မေသာက္ပါဘူး.... ဒီေန႔မွေသာက္မလုိ႔ကြ´
မ်ိဳးေဇာ္မ်က္ႏွာက အနည္းငယ္သုန္မႈန္ေနသည္။ သူသိသေလာက္ ဒီေကာင့္ထံတြင္ စိတ္ညစ္စရာ သိပ္မ်ားမ်ားမရွိ။ အေဖက ၀င္ေငြေကာင္းေသာ သေဘာၤသားတေယာက္... အေမႏွင့္သူ႔ညီက နယ္တြင္ စတုိးဆုိင္ေလးဖြင့္ထားသည္။ မ်ိဳးေဇာ္ရည္းစား မီမီႏုိင္ကလည္း ေလေၾကာင္းလုိင္းတခုတြင္ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ရာထူးတခုရထားသည့္ ရည္မြန္ေသာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္။ သၾကၤန္အျပီး လက္ထပ္ၾကေတာ့မည္ဟု တခါကေျပာဘူးသည္။
`မင္းက ဘာေတြစိတ္ညစ္ေနတာလဲ´ သူက တည့္ပဲေမးခ်လုိက္သည္။
`အင္း .... ေျပာရရင္ေတာ့အရွည္ၾကီးပဲကြာ... ငါလည္း မင္းတုိ႔ပဲရင္ဖြင့္စရာရွိတာပါ။ ဒီလုိလုပ္ကြာ .. အခန္းထဲမွာလည္း ခြက္ရွာရမွာနဲ႔ ေရခပ္ရမွာနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္တယ္။ ဒီဆုိင္မွာပဲ လွ်ဳိတိတ္ေလး ခ်ရေအာင္ကြာ´
`ေဟ့ေကာင္ျဖစ္ပါ့မလားကြ ... ဒီဆုိင္ကထမင္းဆုိင္ၾကီးပဲ .. ျပီးေတာ့ အရက္မေရာင္းပါဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ၾကီးလဲခ်ိတ္ထားေသးတယ္´
`ဘာျဖစ္လဲကြာ..... ဒီဆုိင္ကအရက္မေရာင္းပါလုိ႔ပဲေရးထားတာ... `အရက္မေသာက္ရ´ လုိ႔ေရးထားတာမွ မဟုတ္တာ... ပုလင္းေလးေအာက္ခ်ျပီးဆြဲရင္ မသိသာပါဘူးဟ´
မ်ိဳးေဇာ္က ေက်ာင္းမွာကတည္းက ထုိကဲ့သုိ တဇြတ္ထုိးအက်င့္ေလးေတာ့ရွိသည္။ သူ႔လာရင္းကိစၥေအာင္ျမင္ရန္ မ်ိဳးေဇာ္ရင္ဖြင့္သံကုိေတာ့ နားေထာင္ေပးရေပမည္ဟု  စိတ္ဒုံးဒုံးခ်ကာ ေရေႏြးခြက္ငယ္ေလးထဲသုိ႔ငဲွ႕ထားသည့္ အရက္ကုိ ေကာက္ေမ့ာလုိက္သည္။
`ေျပာစမ္းပါအုန္း .... မင္းဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆုိတာ´
မ်ိဳးေဇာ္က အရက္ကုိ ရႈံ႕မဲေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ေမာ့ခ်လုိက္ျပီး သူ႔အေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာျပေတာ့သည္။ ျပႆနာအရင္းခံက သူ႔အေမ။ နယ္မွာစတုိးဆုိင္ေလးဖြင့္ထားေသာသူ႔အေမက စီးပြားေရးတုိးခ်ဲ႕လုိသည္။ လူရင္းတေယာက္ကုိ ေငြေပးျပီး ထုိင္းပစၥည္းေတြဆြဲခုိင္းသည္။ လူရင္းက တေခါက္ေလာက္ ယုံၾကည္ေအာင္ လုပ္ျပျပီး ေနာက္တေခါက္ၾကေတာ့ ေငြအခ်ိီၾကီးဘတ္ျပီးေပၚမလာေတာ့။ သူ႔အေဖသိမွာစုိးေသာေၾကာင့္ ၾကံမိၾကံရာၾကံရင္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏွစ္လုံးထီဘက္ေရာက္သြားသည္။ တသက္လုံးရွာထားသမွ်ေတြကုန္ရုံသာ မက အိမ္ႏွင့္ျခံပါေရာင္းလုိက္ရသျဖင့္ လူက အိပ္ယာထဲဘုန္းဘုန္းလဲေတာ့သည္။ သည္ၾကားထဲ သူ႕ညီေကာင္မေလးက ကုိယ္၀န္ရွိေနသျဖင့္ ေကာင္မေလးမိဘေတြက အတင္းလက္ထပ္ခုိင္းေနသည္။ ဒီကိစၥေတြ သေဘာၤတက္ေနေသာသူ႔အေဖကုိ အသိမေပးရေသး။ သူ႔ရည္းစား မိဘေတြကလည္း ထုံးတမ္းအစဥ္အလာအရ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ တင္ေတာင္း၍ ခမ္းခမ္းနားနား မဂၤလာေဆာင္ေပးေစလုိသည္။ မ်ိဳးေဇာ္အေမဘက္ကလည္း ေငြဂုဏ္ရွိသျဖင့္ ေကာင္မေလး မိဘေတြကုိ မစားရ၀ခမန္းဂတိေတြေပးထားသည္။ သည္အခ်ိန္မွာမ်ိဴးေဇာ္တေယာက္ ေျခမကုိင္မိလက္မကုိင္မိျဖစ္ေတာ့ သည္။ သူ႔အေဖကုိလည္း ဒီအေၾကာင္းေတြ မေျပာရဲသလုိ မီမီႏုိင့္မိဘေတြဘက္ကုိလည္း အသိမေပးလုိေသး။
`ေလာေလာဆယ္....ျပႆနာက ငါ့ညီကုိ မဂၤလာေဆာင္ေပးဖုိ႔ကြ။ သူ႔ေကာင္မေလး မိဘေတြက အဲဒီကိစၥကုိ အျမန္ဆုံးျဖစ္ေစျခင္ေနတယ္ကြာ... အဲဒါေၾကာင့္ ေဆးခန္းကအျပန္ ဆြဲၾကိဳး၀င္ေရာင္းလာတာ .. ေလးသိန္းပဲေပးတယ္ကြာ´
မ်ိဳးေဇာ္ေလသံက အေတာ္ေလး လုံးေထြးေနသည္။ အရက္ပုလင္းက လက္တလုံးခန႔္သာက်န္ေတာ့္ ေသာ္လည္း သူ မမူးႏုိင္ေသး။ မ်ိဳးေဇာ္အစားရင္ေလးမိသည္ ေသာ္လည္းႏွစ္သိမ့္ရန္စကားသူ႔ထံတြင္မရွိပါ။ မ်ိဳးေဇာ္ကုိ အခန္းထဲလုိက္ပုိ႔ျပီး အျပန္တြင္ သူ႔စိတ္ထဲအေတာ္ေလး ေပါ့ပါးေနသည္။ သူ မ်ိဳးေဇာ္ေလာက္ အေျခအေနမဆုိးေသး။ လကုန္ရန္ တပါတ္ခန္႔လုိေသးသည္။ သည္ၾကားထဲတြင္ အေျပာင္းအလဲေတြ အမ်ားၾကီး ျဖစ္သြားႏိုင္ေသးသည္။ အရက္ရွိန္ေၾကာင့္ မဂၤလာဒုံအေအးဒဏ္ကုိ သတိမထားမိ။ အျပန္လမ္းတြင္ေတာ့ ၅၀ တန္ ဘတ္(စ္)ကားကုိသာ ေရြးခ်ယ္လုိက္ေတာ့သည္။



ဒဏ္ရာမုိးေရစက္မ်ား

          ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ စံပယ္၏ ၂၆ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔။ သူအနားမွာ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေမြးေန႔ပြဲကုိဆင္ႏြဲေနမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ့ ေတာစီးဖိနပ္ထဲမွ ေျခေထာက္သည္ ေရစုိထားေသာေၾကာင့္ အထိအေတြ႕မသိပဲ ထုံေနသည္။ မုိးေရစုိထားသျဖင့္ ေက်ာပုိးအိတ္ အေလးခ်ိန္က ပုိလာသည္။ စံပယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိမွ သတိရပါ့မလား။ ယမန္ႏွစ္ ေမြးေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ပရဟိတေဂဟာတခုတြင္ အလွဴလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ေခါင္းေပၚမွ ေတာေဆာင္းဦးထုပ္က ညွီစုိ႔စုိ႔ အနံ႔ထြက္ေနသည္ကုိ သတိထားမိသည္။ ရင္းႏွီးေနေသာ ေသြးနံ႔လုိလုိ အန႔ံေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရသည္။ စံပယ္က မုိးတြင္းကုိၾကိဳက္သည္။ ဖားေအာ္သံ၊ ေရစီးသံ၊ စိမ္းစုိေနေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားကုိ သေဘာက်သည္။ ယခုျဖတ္ရမည့္ ေခ်ာင္းက အနည္းငယ္ေရစီးသန္သည္။ ျဖတ္ကူးခါနီး မိမိပစၥည္းမ်ားကုိ ခုိင္မာမႈရွိမရွိစစ္ေဆးေနရင္း ပိန္းရြက္ေပၚမွ မ်က္လုံးျပဴးျပဳဴးႏွင့္ ဖားတေကာင္ကုိ သတိထားမိသည္။ စံပယ္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မုိးေရထဲလမ္းေလွ်ာက္ရသည္ကုိ သေဘာက်သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေကာ္ဖီပူပူ ေသာက္၍ တေယာက္ကုိတေယာက္ သတိရၾကသည္။ ေခ်ာင္းကုိျဖတ္ျပီးခ်ိန္တြင္ ေက်ာရုိးထဲမွ စိမ့္၍ခ်မ္းလာ၍ ေဘးလြယ္အိတ္ထဲမွ အာမီရမ္ပုလင္းျပားေလးကုိ သတိရမိသည္။  လက္ႏွလုံးခန္႔သာ က်န္ေတာ့္သျဖင့္ ညစခန္းခ်မွ ေသာက္ေတာ့မည္ဟု မခ်င့္မရဲ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။
          စံပယ္ေမြးေန႔တုိင္းတြင္ ေဆးလိပ္ျဖတ္ပါမည္ဟု အၾကိမ္ၾကိမ္ကတိေပးဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပ၍ ျပန္ေသာက္ျဖစ္သည္။ ေခတၱစခန္းခ်ရာေနရာသုိ႔ေရာက္ရန္ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ရက္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရအုံးမည္ဟု တြက္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ကပ္ထဲမွ ပလတ္စတစ္ျဖင့္ပတ္ထားေသာ ေဆးေပါ့လိပ္အတုိကုိ စမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ စံပါယ္က ငါးအေတာ္ၾကိဳက္သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္က ငါးလုံး၀မစား။ လက္ထပ္ျပီးလွ်င္ ငါးမခ်က္ရဟု စံပါယ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ကတိေတာင္းဖူးသည္။ ညေနေမွာင္ရီပ်ိဳးခ်ိန္အထိ မုိးကမတိတ္ေသး။ တပ္ရင္းမွဴးက ညအိပ္ရန္ေနရာကို အျမင့္ပုိင္းတြင္ သတ္မွတ္လုိသည္။ စံပါယ္က စစ္သားဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကလြဲ၍ သေဘာမက်ဟုေျပာေလ့ရွိသည္။ စစ္သားမ်ားကုိ မုန္းျခင္းသည္ စံပါယ္တုိ႔တကၠသုိလ္တြင္ ဖက္ရွင္တခုလည္းျဖစ္သည္။ အေမွာင္ထုက ပုိမုိသိပ္သသည္းလာသည့္အျပင္ အေအးဓါတ္ကပုိလာသည္။ ရုတ္တရက္ နားစည္ကြဲမတတ္ အသံက်ယ္ၾကီးကုိ ၾကားလုိက္ရျပီး အလုိအေလွ်ာက္ေျမၾကီးေပၚေမွာက္လွ်က္သားျဖစ္ေနသည္။ စံပါယ္ကုိ ေရွ႕တန္းထြက္ခါနီး ႏူတ္ဆက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မၾကည့္ပဲ တရႈံ႕ရူံ႕ငုိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကို အဆက္အသြယ္ မျပတ္ဖုိ႔ တဖြဖြမွာသည္။ နားအူေနသျဖင့္ အျပန္အလွန္လက္ႏွက္ငယ္ပစ္ခတ္သံမ်ားၾကားမွ ေအာ္သံမ်ားကုိ မသဲမကြဲသာ ၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕သုံးေယာက္အကြာမွ တပ္ၾကပ္ၾကီးတေယာက္ မုိင္းထိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕တက္ရေတာ့မည္။
          စံပါယ္က ေသြးကိုေၾကာက္သျဖင့္ ဆရာ၀န္မလုပ္ခ်င္ဟု တခါေျပာဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆရာ၀န္အလုပ္သည္ အာမခံခ်က္အျပည့္ရွိျပီး ထမင္းမငတ္ဟု သူကသုံးသပ္သည္။ ယမ္းနံ႔ႏွင့္ေသြးနံက ကၽြန္ေတာ္အာရုံေၾကာထဲသုိ႔စိမ့္၀င္လာသည္။ အနီေရာင္ က်ည္ဆန္တန္းတရြီရႊီၾကားမွ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ႏွင့္ေနာက္မွ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ေပၚသုိ႔ သူတုိ႔၏ ေက်ာပုိးအိတ္မ်ားကုိပစ္တင္လုိက္ၾကသည္။ အေမကေတာ့ ေခတ္ဆန္သည့္ စံပါယ္ကုိ သိပ္ေဘာမက်။ ဖတဆုိးညီမေလးကုိ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ လက္ထပ္ပြဲကုိ ေရြ႕ဆုိင္းလုိသည္။ အျပန္အလွန္ပစ္ေခတ္သံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ကုိေရွ႕တက္ခုိင္းေသာ တပ္ရင္းမွဴးအမိန္ကုိ႔ လက္ဆင့္ကမ္းရရွိသည္။ မုိင္းထိေသာေသာတပ္ၾကပ္ၾကီးထံသုိ႔  မိေက်ာင္းတက္ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္းတက္လာလိုက္သည္။ ေသြးတုိးႏွင့္ ႏွလုံးေသြးေၾကာေရာဂါရွိေသာ အေမ့ကို သမားေတာ္ႏွင့္ျပရန္ စံပါယ့္ကုိ ကၽြန္ေတာ္မွာခဲ့သည္။ အေမက အစားအေသာက္ မဆင္ျခင္သျဖင့္ ပုိ၍ စိတ္ပူရသည္။ ေသြးအုိင္ထဲတြင္ လဲေနေသာတပ္ၾကပ္ၾကီးထံမွ ညဥ္းညဴသံခပ္တုိးတုိးသာၾကားရသည္။ ဘယ္ဘယ္ေျခက်င္း၀တ္တခုလုံးေၾကမြေနသည့္အျပင္ ညာေပါင္ႏွင့္ ၀မ္းဗိုက္တြင္ ေသြးထြက္ေနသည့္ ေနရာမ်ားရွိသည္။ အေမက ဆရာ၀န္စစ္ဗုိလ္ၾကီးျဖစ္ေနေသာ သားၾကီးအေၾကာင္းကုိ ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္ ၾကြားေလ့ရွိသည္ဟုိ စံပါယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိေျပာျပဖူးသည္။ အေမ့ထံတြင္ သားသမီးမ်ားကုိ အေမြေပးရန္ ပညာသာရွိသည္ဟုိ မၾကာခဏေျပာဖူးသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနသည္။
          ဓါတ္မီးကုိပါးစပ္မွကိုက္ျပီး အနာမ်ားကုိ စစ္ေဆးၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေတာ္ေလးေသြးထြက္လြန္ေနသည္။ ဘယ္ဘက္ေတာင္ကုန္းဆီမွ လက္ႏွက္ငယ္သံမ်ား ထပ္မံထြက္ေပၚလာသျဖင့္ ဘယ္ဘက္ရွိသစ္ပင္ေျခသုိ႔ လူနာကုိ ဆြဲခ်လုိက္ရသည္။ စံပါယ္က ကၽြန္ေတာ္လူနာေတြအေပၚဆက္ဆံသည့္ပုံစံကုိ သေဘာက်သည္ဟုတခါကေျပာဖူးသည္။ ပရဟိတေဂဟာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေဆးကုသစဥ္ သူကုိယ္တုိင္ေဆးေပးရသည္ကုိ စံပါယ္သေဘာက်သည္။ ဓါတ္မီးေရာင္ရွိရာကို လွမ္းပစ္ေနသျဖင့္ ေနာက္ေက်ာရွိသစ္ပင္ကုိ က်ည္ဆန္တခ်ိဳ႕လာမွန္သည့္ အျပင္ အျပန္အလွန္ ေအာ္ဟစ္ပစ္ခတ္ေနမႈၾကားက စကားသံမ်ားက မသဲကြဲ ။ လူနာ၏ လက္ေကာက္၀တ္ေသြးေၾကာကုိ ေသြးထြက္လြန္ေနသျဖင့္ စမ္းမရ။ ေရွ႕တန္းေရာက္လွ်င္ဘုရားတရားမေမ့ဖို႔ အျမဲတမ္းမွာတတ္ေသာအေမ့ကုိ သတိရသည္။ လူတေယာက္၏အသက္ကုိ မလုိအပ္ပဲမသတ္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္အေတြးရွိခဲ့သလား မေသခ်ာပါ။ နာက်င္မႈေၾကာင့္ရုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ေနသည့္ ရွမ္းလူမ်ိဳးတပ္ၾကပ္ၾကီး၏ ပါးစပ္ထဲသုိ႔ ပါတ္တီးလုံးတခုကို အတင္းထုိးထည့္လုိက္ျပီး ေသြးလြန္ေနသည့္ ေျချပတ္အထက္မွ ပါတ္တီးလိပ္ကုိ ခပ္တင္းတင္း ႏွစ္ပါတ္သုံးပါတ္စည္းလုိက္သည္။ ေနာက္အပါတ္ေသာၾကာေန႔သည္ အေဖ့၏ တႏွစ္ျပည့္ရက္လည္ျဖစ္သည္။ အေဖဆုံးတုံးက အေမမ်က္ရည္မက်ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကုိသာ တင္းတင္းဖက္၍ အံၾကိတ္ထားသည့္ ျမင္ကြင္းကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိသည္။
          သစ္ပင္ေအာက္တြင္ ေျခတြင္ပိတ္မိေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လူနာကုိ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္က ကမူတခုေနာက္ရွိ က်ည္လြတ္ေျမသို႔ဆြဲေခၚသြားခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္ဘက္ေပါင္တဖက္ ပူခနဲျဖစ္သြားသည္ကုိ သတိထားမိသည္။ က်ည္ဆန္အခ်ိဳ႕က တရပ္စပ္ပ်ံ၀ဲေနသည္ကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ရန္သူအင္အားမ်ားမည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စံပါယ္ကုိ အေမ့လုိရဲရင့္တည္ျငိမ္သည့္ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ စံပါယ္က ကေလးဆန္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွီခုိလြန္းသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ျမင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိလာဆြဲေသာ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္အနက္ တေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အေပၚလဲျပိဳလာသည္။ အေမွာင္ထဲမို႔ မည္သည့္ေနရာမွန္သည္ကုိရုတ္တရက္မသိႏိုင္ေသာ္လည္း လည္ပင္းေသြးလြတ္ေၾကာကုိစမ္းမရေတာ့။ အေမ ႏွင့္ စံပါယ္ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ကရင္ျပည္နယ္ထြက္ ဒူးရင္းသီးၾကိဳက္တတ္သည္။ ေရွ႕တန္းမွာေတာ့ အျပန္လက္ေဆာင္ယူသြားရန္ မည္သည့္ဒူးရင္းသီးမွမရွိ။ က်သြားေသာ ရဲေဘာ္ေသနတ္ကုိ ဆြဲယူရင္း က်ည္လြတ္ရာေတာင္ကမူနားသုိ႔ တျဖည္းျဖည္းခ်ဥ္းကပ္သြားခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့နားထဲတြင္ ဒုတိယအၾကိမ္ က်ယ္ေလာင္သည့္ ေပါက္ကြဲသံၾကားလုိက္ရာျပီး ကုိက္ ၅၀ခန္႔ကၽြန္ေတာ္လြင့္ထြက္သြားသည္ကုိ ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္မွတ္မိလုိက္သည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ စံပါယ္က ကၽြန္ေတာ့္လက္သည္းမ်ားကုိ ညွပ္ေပးေနျပီး အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ေပးရန္ စီစဥ္ေနေလသည္။